Δεν περιγράφεται η απογοήτευσή μου, όταν ανακάλυψα ότι, ο γυιός μου δεν ήθελε να κάνει ποδήλατο... Ποιός, ο δικός μου ο γυιός, ανέβηκε πάνω στο ολοκαίνουργιο ποδήλατό του έκανε δύο πεταλιές και μας δήλωσε ότι προτιμούσε να το τσουλάει παρά να πεταλάρει. Καλά, σκέφτηκα, βρήκε να πάρει απ' τον πατέρα του το κομμάτι εκείνο της ποδηλασίας όπου κουβαλάει το ποδήλατο στον ώμο στ' απάτητα του Υμηττού; Και σαν κλασσικός γονιός που προβάλλει τον εαυτό του στο παιδί του, άρχισα να τον πιέζω να ποδηλατίσει. Τί απειλές και τι είδους έμμεσοι εκβιασμοί επιστρατεύτηκαν, δεν λέγεται, και το χειρότερο είναι ότι, ήξερα πως ήταν λάθος αυτό που έκανα, αλλά, συνέχιζα. Στο μεταξύ, το ποδήλατο πήγαινε μέχρι την πλατεία και γύριζε έχοντας κάνει είκοσι το πολύ μέτρα. Θυσίασα στον θεό της ποδηλασίας κάτι σαμπρέλλες, μιά αλυσσίδα και ένα αλουμινένιο τιμόνι και περίμενα. Ώσπου φέτος, ο νεαρός, τεσσάρων πλέον ετών, ανέβηκε στο ποδήλατο και δεν ξανακατέβηκε ούτε μέσα στο σπίτι. Πώς έγινε τέτοιο θαύμα δεν τόχα καταλάβει. Κράνος, γάντια, παπάκι που κορνάρει με στριγγλιά, φωτάκι πίσω και καλαθάκι, ολοκλήρωσαν την εικόνα, ενώ απ' το μυαλό του ανόητου μπαμπά δεν πέρασε ποτέ, πως ο μικρός είχε φτάσει πλέον στην ηλικία που επιλέγει μόνος του αυτό, που κανένας καταναγκασμός δεν μπορεί να του επιβάλλει. Ο ανόητος μπαμπάς δεν σκέφτηκε ακόμη, πως όλο τον προηγούμενο χειμώνα ο νεαρός τον έβλεπε να ντύνεται με τα ποδηλατικά του και να παίρνει τα βουνά, ενώ είχε προηγηθεί η ιεροτελεστία του καθαρίσματος-λαδώματος-κουρδίσματος του ποδηλάτου, πράγμα που , απ' ό,τι φάνηκε τον γοήτευε σιωπηρά. Βλάκας μπαμπάς...