Λογοτεχνία

Στην αρχή πήρα μόνον ένα πετάλι.Ένα και μάλιστα ελαφρώς σκουριασμένο...
Είχα χάσει, άκουσον-άκουσον, ένα πετάλι γυρνώντας από τον Υμηττό με φορτωμένο το ποδήλατο στην σχάρα.
Τί τόθελε κι' αυτός ο ευλογημένος, να το παρατήσει το έκθετο, τόσο ,μα τόσο καιρό παρατημένο στην κολώνα...
Το ποδήλατο ήταν ένας Βασιλάκης Καϊλας της ποδηλασίας. Δυστυχισμένο, μίζερο, ξέβαφο, άχαρο, σκουριασμένο , μα προ παντός, δεμένο. Ανυπεράσπιστο.....
Ήταν τόσο χάλια, που η αλυσσίδα που ήταν δεμένο, διπλασίαζε την τιμή του.

Ε, απ' αυτόν τον σακάτη πήγα κι' έκλεψα (φτου, κακά...) δανείστηκα ένα πετάλι. Με σαφή όμως πρόθεση να το επιστρέψω...Την στιγμή μάλιστα , που ήμουν πάνω στο νταραβέρι του δανεισμού , δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω πόσο αφύσικα καλά φουσκωμένα ήταν τα λάστιχά του...Το σημείωσα καλού κακού...

Η αλήθεια είναι πως απέφευγα διακριτικά τις επόμενες μέρες να περνάω απ' το σημείο της ντροπής. Έκανα έναν τεράστιο κύκλο και πήγαινα το παιδί στο σχολείο, πράγμα που είχα αποφασίσει να μην το πω, το ότι έχω και παιδί δηλαδή, αλλά, με έχει καταλάβει τελευταία το σύνδρομο "λέω τα σώψυχά μου σε όλους " και έτσι εξετέθην.

Τώρα, κύττα πώς τόφερε ο διάολος και σε μιά βδομάδα μέσα σπάει και η αριστερή μανέτα του φρένου μου...Αμέσως με την δέουσα αυστηρότητα απέκλεισα από τον ευατό μου το αυτονόητο και προσπάθησα να επανέλθω στα όρια της αξιοπρέπειάς μου. Eλα όμως που το βράδυ έπρεπε να μετακινήσω το αυτοκίνητο γιατί νωρίς το πρωί είχε λαϊκή και, λάβε επίσης υπ' όψιν σου ότι, μέσα στ' αυτοκίνητο ενδημεί κάθε είδους εργαλείο, άρα, και εξάρι αλενάκι αλλά και κόφτης, τιποτένια και τα δυό τους, πρόστυχα πλάσματα του σκοινιού και της λάσπης, έλα και πες μου, παπά μου, ποιός δαίμονας κατέλαβε το σώμα μου και μ' έβαλε να κόβω την αριστερή λαβή με τον κόφτη και στην συνέχεια, με μιά κίνηση του αλενακίου να αφαιρώ/δανείζομαι την εν λόγω μανέτα ;;;
Πολύ γρήγορος δαίμονας πρέπει να ήταν,παπά μου,γιατί η μανέτα βρέθηκε στην τσέπη μου χωρίς να το καταλάβω.

Ποδηλατεί διαρκώς.

Δεν σταματάει ούτε για να κυττάξει απ' το ξέφωτο πέρα μακριά τα νησιά, δεν βλέπει ούτε το βουνό που μέσα του ποδηλατεί, ούτε δέντρα, ούτε πουλιά, ούτε ζώα. Υπάρχει μόνον ο δρόμος, το χώμα κι' οι κροκάλες, οι ρίζες και τα "τζαμπάκια", τα νεροφαγώματα και οι γλύστρες.

Δεν προλαβαίνει.Τον βλέπω να πασχίζει να έρθει σε επαφή με το ποδήλατό του και να μην προλαβαίνει.Παλεύει να βρει χρόνο να το λαδώσει κα να λαδωθεί, να βγει λίγο από τις γραββάτες και τα κουστούμια του, να παίξει τον Μπομπ τον μάστορα, να επισκευάσει το αρχαίο του ποδήλατο, την μόνη νότα παιδικότητας που μπορεί να διατρέχει την ζωή κάθε ανθρώπου μέχρι τα βαθειά του γεράματα, να γρασσάρει την αλυσσίδα, να ξύσει τις ζάντες, να γρατζουνιστεί, να σιχτιρίσει χωρίς αληθινό λόγο, έτσι όπως σιχτιρίζουν τα παιδιά όταν κάνουν τους μεγάλους...Σκέφτεται πώς θα γίνει να κλέψει λίγο χρόνο να απλώσει το χ

--
--
κλέβω πάρκινγκ στο CHAMPION, κατεβαίνω-

υπέροχη μέρα, στο βάθος ο Υμηττός-

στην υποτυπώδη παιδική χαρά τρείς πακιστανοί κάνουν κούνια σαν μικρά παιδιά, γελάνε, σπρώχνονται-

ντρέπομαι που δεν είμαι χαρούμενος με όλα όσα έχω, "η χαρά έρχεται από μέσα και όχι απ' έξω" λέει μιά φωνή μέσα μου-

φοράω το σακκάκι, πιάνω τον χαρτοφύλακα και στρέφω προς το γραφείο-

μένω, εκπλήττομαι, μιά διαρκής σφαλιάρα με ακινητοποιεί-

ένας παππούς με ένα ποδήλατο από 'κείνα τα αρχαία διασχίζει το πάρκινγκ για να βγει στην Θηβών,