Λογοτεχνία

Νοσοκομείο ''Ευαγγελισμός''. Με την κόρη μου περιμένουμε έξω από το χειρουργικό ιατρείο. Η μικρή πάει για ένα τσιγάρο.
Μια γελαστή Κινέζα με ρωτάει για τους γιατρούς, περισσότερο με νοήματα παρά στα ελληνικά. ''Nose bleeding'', μου λέει τελικά, και το βλέμμα της ακουμπάει ζεστά στο πρόσωπό μου. ''Try English with the doctors'', της λέω, και νιώθω απρόσμενα όμορφα. Είναι μια από εκείνες τις φορές που ζητιανεύω χαμόγελα, όπου τα βρω. Απόψε, όμως, έχω έρθει για την εφημερία.

Προσπαθώ να θυμηθώ, πώς βρέθηκα σ αυτό το ράφι, όπου συγκατοικούν αρμονικά ο Φλωμπέρ με τον Παπαδιαμάντη, ο Τσαρλς Μίνγκους με την Σύλβια Πλαθ.
Ο Παναγιώτης ήταν μάστορας στις μινιατούρες. Άστραφτα μόλις με χρωμάτισε και πέρασε το βερνίκι. Μαύρο για τη σέλα, τα λάστιχα και το τιμόνι, τα μεταλλικά μέρη σε λαμπερό ασημί.

  Γράψε κάτι γράψε κάτι γράψε κάτι.

Το ποδήλατο τελικώς, το πάτησε μια μπουλντόζα. Ο οδηγός δεν ήξερε πως πάταγε κι΄ένα ποδήλατο μαζί με τα ξύλα και τα μπάζα κάτω από κείνην την μεγάλη παλιόπορτα που κάτω της βρισκόταν το ποδήλατο. Άμα το ξερε μπορεί και να το μάζευε για τον γιό του που όμως θα τούπεφτε μεγάλο γιατί ήταν μόλις εφτάμιση. Μηνών. Αλλά, πάλι μάζευτο κι΄ας το να κάθεται. Δεν τόξερε όμως το γεγονός της παρουσίας του ποδηλάτου κάτω απ΄τα μπάζα και το πάτησε, λειώτσα τόκανε και δεν κατάλαβε και τίποτε.