Λογοτεχνία

«Εεεε, Καπτα-Θωμά!»

...κατέβηκαν στην Πόλη τα ζαρκάδια
όμορφα στρόγγυλα μάτια
κοιτούν πώς τις σκιές της ν' αγαπήσουν
στις δεντροστοιχίες της συλλογιούνται τους γονιούς τους
κάνουν νερό να πιούν στη χαμολάκα μιας πλημυρισμένης σχάρας
άκρη των δρόμων
κανείς δεν σ’ έχει εκτιμήσει αρκετά
μια σιωπή τη μουσική της λέει από κρυφό γραμμόφωνο
γλύφει των ζαρκαδιών τις έγνοιες
αυτά στηλώνουν τα πόδια σε μια γκρίζα εγρήγορση
μετά απότομα καλπάζουν λυπημένα
κρύβονται
στους φόβους βρίσκουν θαλπωρή
δεν ξέρουν ίσκιους ν’ αγαπούν

Χρόνια πίσω, ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό του Ιουλίου, ένα τρένο με ξέβρασε μαζί με κάποιους φίλους στο σταθμό του Μελιγαλά. Ταλαιπωρημένοι, ξάγρυπνοι, είχαμε παρακολουθήσει το προηγούμενο βράδυ την Γαλλία να αποκλείει την Βραζιλία στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Γερμανίας. Μετά, στις τέσσερεις το πρωί πήραμε το τρένο. Και έξι ώρες μετά αντίκρυσα για πρώτη φορά τη μεσσηνιακή γη. Και για τελευταία φορά τον Μήτσο.

Την κοίταζε σαν μαγεμένος. Την χάιδευε, και σε κάθε ακούμπημα ένιωθε μια ανατριχίλα που είχε καιρό να νιώσει. Την ζύγιζε, και ήξερε ότι κι εκείνη έκανε το ίδιο. Γνωρίζονταν, ήξεραν ο ένας τον άλλο καλά. Άραγε ο χρόνος που είχε περάσει τι σημάδια τους είχε αφήσει?

Δεν ήθελε να περιμένει άλλο. Ανέβηκε πάνω της, αγκιστρώθηκε στο κορμί της με τα χέρια και τα πόδια του και ξεκίνησε.