Λογοτεχνία

“Να ζήσεις, να τον θυμάσαι αγόρι μου”.

“Να ‘στε καλά. Ευχαριστώ για όλα κυρία Ειρήνη”.

“Να ‘σαι καλά αγόρι μου. Δεν πρόλαβε να σε καμαρώσει και στην ορκομωσία σου. Ήταν πολύ περήφανος, όλο για σένα μιλούσε. Κι εκείνη τη φωτογραφία που κρατάς τη σημαία στην παρέλαση, συνέχεια στο πορτοφόλι του την κουβαλούσε και την έδειχνε σε όλους. Άντε, πάω κι εγώ, να ξεκουραστείς τώρα, έχεις μεγάλη μέρα αύριο, πολύ χαρτούρα, πολύ συμμάζεμα. Καληνύχτα, καλόν ύπνο να έχεις”.

“Καληνύχτα κυρία Ειρήνη. Σας ευχαριστώ”.

Πολύ πρωί, σκοτεινά ακόμα, στη στάση του λεωφορείου. Οι άνθρωποι σπρώχνουν τη μέρα να ξεκινήσει. Ένας ανεβάζει τα ρολά στο ζαχαροπλαστείο, το ''Κοσμικόν΄΄. Ανάβει τα φώτα να έρθει η ζεστασιά, η παρουσία η ανθρώπινη, η ζωή να πάρει μπρος.

2.1 Ξενοδοχείο “Εουρόπα”

Ο επιθεωρητής Φραντσέσκο Ντε Ραγιέ είχε φροντίσει ιδιαίτερα την εμφάνισή του για εκείνο το ραντεβού. Αιτία ήταν ο Αντριάνο, ο πρώτος του φίλος και - μέχρι σήμερα - ο σημαντικότερος. Βέβαια η ζωή, η δουλειά και οι υποχρεώσεις ανάγκασαν τους δύο νέους να χωρίσουν και - παρότι αλληλογραφούσαν συχνά - είχαν να συναντηθούν περισσότερα από πέντε χρόνια. Όπως ήταν φυσικό, ο επιθεωρητής φώναξε από χαρά όταν διάβασε στο τηλεγράφημα “Ξενοδοχείο Εουρόπα, Τετάρτη, 6 απόγευμα. Συγκλονιστικά νέα. Αντριάνο.”

Έχει μια μυρωδιά το ύφασμα.
Την καταλαβαίνεις αφότου βγεις απ΄ όπου είναι στιβαγμένα τα τόπια.
Και σ΄ακολουθεί για ώρα, σα μυρωδιά μαγέρικου, σαν οσμή νοσοκομείου, σαν ρούχο πατηκωμένο σε μπαούλο για καιρό.
Κι΄έμενε πίσω της ακόμη και μετά από μισή ώρα πετάλι. Το καταλάβαινε απ΄τον τρόπο που την κυττάζαν οι γείτονες όταν συναντιόνταν στο ασανσέρ κι΄αποφεύγαν να ακουμπήσουν ώμους μαζί της.

Το μικρό δωματιάκι στην ταράστα της πολυκατοικίας όπου έμενε μύριζε κι΄εκείνο την ίδια μυρωδιά. Νάφταιγε άραγες, το ότι τα ρούχα της ήταν φτιαγμένα από ρετάλια του ραφτάδικου όπου δούλευε;