Λογοτεχνία

τι είναι η ζωή μας;
τι είναι ρε παιδιά;
είναι όλη τη μέρα κάθε μέρα στη δουλειά;
είναι ο καφές που φτιάχνω με μεράκι;
είναι το περίμενε στης στάσης το παγκάκι;
είν’ το στριμωξίδι μέσα στο λεωφορείο;
είναι "πάμε στοίχημα" δίπλα στο πρακτορείο;
είναι το ανάθεμα που ρίχνουμε στα άγια;
είναι του ΟΤΕ και της ΔΕΗ τα πάγια;
είναι η ενημέρωση των βραδινών δελτίων;
είναι οι κραυγές πολιτευτών προς άγραν ψήφων;
είναι η ‘Fatmagul’, είναι ‘Στο παρά πέντε’;
είναι ο Κωνσταντάρας και η Κοντού στα εικοσιπέντε;
είναι η διαφήμιση που μου πουλάει φύκια;

Το παλιό αρχοντικό επαρχιακό σπίτι, ανάμεσα στα δυο τεράστια πεύκα, είναι δίπατο, φιλόξενο, φωτεινό, ευρύχωρο και λιτό. Η τραπεζαρία, είναι ντυμένη ένα παραδοσιακό λευκό κεντητό τραπεζομάντιλο και στο κέντρο της ένα γυάλινο βάζο, γυμνό.

Ξημέρωσε, 31 Δεκεμβρίου σήμερα. Απόψε χιόνισε.
Βρε συ Black Rider, σού πάει.
Για πού λες απόψε;

Αυτόματης γραφής το ανάγνωσμα.
Για μένα γράφω, όχι για σένα.
Δεν είναι για σένα, δεν πρέπει να διαβάσεις.

Θα ψάξω στο σεντούκι, τη στολή του Santa Claus.
Βαρέθηκα τους λογικούς. Δεν τους μπορώ άλλο.

Αχ, να μην ήταν αυτή η βροχή!
Όμως η βροχή έγινε χιόνι,
όμως το χιόνι έγινε πάγος,
αχ, να μην ήταν αυτή η βροχή!
αχ, να μην ήταν αυτή η βροχή!