Λογοτεχνία

Το ξέρεις αυτό το βλέμμα.

Το έχεις δει σε πολλά πρόσωπα γύρω σου. Είσαι σίγουρος πως πολλοί το έχουν δει και στο δικό σου.

Είναι αυτό το βλέμμα, το αποσβολωμένο, το ανεπαρκές, το ανήμπορο, αυτό το βλέμμα που δεν χωράει σε λέξεις, που δεν ψεύδεται, που δεν μπορείς να το υποκριθείς.

Αυτό το βλέμμα που μες στην ειλικρίνειά του, μέσα στην άδολη, αψεγάδιαστη, ανυπόφορη έντασή του, καθρεφτίζει όλα αυτά που σε κάνουν να χάνεις τη μιλιά σου, όλα αυτά που γονατίζουν την ύπαρξή σου, όλα αυτά που σαν ηλεκτρική εκκένωση σαστίζουν το κορμί και την ψυχή σου.

Σου λείπουν τα τσιγάρα.

Σου λείπουν οι μικρές τελετουργίες. Οι κινήσεις, οι ήχοι και οι μυρωδιές. Τα σταθερά σημεία ενός σύμπαντος που αλλάζει συνεχώς.

Να μυρίζεις τον καπνό όταν ανοίγεις κανούριο σακουλάκι, να στρίβεις αργά, νωχελικά, λες και θες να φυλακίσεις τον χρόνο σε κείνες τις στιγμές, πριν σαλιώσεις το χαρτάκι και κρατήσεις τη φωτιά με τα δόντια σου.

Η ίδια κουβέντα με τον περιπτερά: "Van Nelle μπλε, Rizla κόκκινα, φιλτράκια Swan", κι αργότερα, τις μέρες της θητείας, "Sante κασετίνα, άφιλτρο".

Στις βουβές αναμονές, ξέρεις ποιες λέω, στους σταθμούς των τρένων και των λεωφορείων, περιμένοντας αγαπημένα μάτια και αγκαλιές να επιστρέψουν, στα αεροδρόμια, περιμένοντας να φορέσεις τα καινούρια σου φτερά, στα νοσοκομεία και τα μαιευτήρια, ακροβατώντας ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή, στα αμφιθέατρα, ανασαίνοντας εκείνη τη σιωπή που κόχλαζε πάνω από τις λευκές κόλλες, περιμένοντας τα θέματα που θα σε έφερναν λίγο πιο κοντά στο πτυχίο, στο όνειρο, στον απόλυτο, τελικά, γκρεμό, στις ουρές στις τράπεζες, στις δημόσιες υπηρεσίες, χαρτιά, χαρτιά κι άλλα χαρτιά, στα θαλαμοφυλίκια, στις σκοπιές,

Δεν είμαι ρατσιστής με τους αράπηδες. Δεν είμαι ρατσιστής ούτε με τους χοντρούς. Είμαι όμως ρατσιστής με τους ηλίθιους. Δε θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά η ηλιθιότητα πρέπει όντως να είναι η ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη. Είναι αναπόφευκτη, σε βάζει σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Όπως όταν μπεις στο ασανσέρ, κλείσει η πόρτα, πατηθεί το κουμπί, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Πρέπει να περιμένεις μέχρι να φτάσει κάτω το άτιμο το ασανσέρ.