Λογοτεχνία

Στενό σοκάκι...
κατηφορικό...
σκάλες...
βουστροφηδόν...
κατεβαίνει σε μια ρεματιά...
κοάζουν τα βατράχια...
μυρίζουν τα υδρόβια βοτάνια...
μικρό φίδι έρπει ανάμεσα στις πέτρες και τ’ ασφοδίλια...
αφήνει το παλιό του πουκάμισο
κι εκεί που κανείς πρόσμενε...
πως θα’ βγει ένα ακόμα,
αυτό αρχίζει να καταπίνει την ουρά του...
προς αναβίωση της ίδιας του της ύπαρξης...
βρώση της ίδιας του της ύπαρξης...
καλό σημάδι σκέφτηκα
κι άρπαξα το πουκάμισο ευλογώντας την τύχη μου...
τόκρυψα ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου μου,
εκεί που διάβαζα στον ίσκιο των πλατάνων...

Ποτέ δεν σταμάτησα να σκέφτομαι την πατρίδα μου και κάθε στιγμή αυτής της εκστρατείας πίστευα ακράδαντα πως ήταν για το καλό της όλες οι θυσίες που κάναμε. Ο Φύρερ ήταν για εμάς ο ηγέτης, αλλά, πέρα απ΄αυτόν η Μεγάλη Γερμανία ήταν ο στόχος που έπρεπε να επιτευχθεί.
Στο ενδιάμεσο της πορείας αυτής οι απώλειες τόσο σε έμψυχο, όσο και σε άψχυο υλικό ήταν απολύτως δικαιολογημένες.

Δεν το είχα προσέξει ποτέ πριν. Για πρώτη φορά το παρατήρησα περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση. Καθώς στεκόμασταν πλάι πλάι, πιάσαμε φιλίες. Σιγοκουβεντιάζοντας, το δέντρο μου έδειξε τον κορμό του και τα μάτια του.
Τα δέντρα έχουν κάτι ρόζους στον κορμό, ίδια μάτια. Γύρω από δυο τέτοια μάτια, κάποιος σχεδίασε με μαρκαδόρο το πρόσωπο. Μια μορφή γυναικεία, σαν εκείνες τις αρχετυπικές στα χαρακτικά, και πιο κάτω μια ανδρική με γένεια.

Ήτανε κάτι εποχές που ακόμα δεν ξέραμε τον κόσμο και κοιτάγαμε με μάτια και αυτιά και καρδιές και ρουθούνια ορθάνοιχτα να τον χωρέσουμε σε μια μελωδία, σε ένα στίχο, σε μια μυρωδιά, σε μια αίσθηση, σε ένα άγγιγμα, να τον κάνουμε δικό μας, να ταξιδέψουμε εκεί που ξέραμε πως ποτέ δεν θα ταξίδευαν τα κορμιά μας, να ερωτευτούμε λες και αύριο δεν υπήρχε, να χορτάσουμε λες και ξημέρωνε λιμός ατέλειωτος της ψυχής, νύχτα βαθιά κι ανόνειρος ύπνος, λες και γκρεμός άπατος μας τριγύριζε να μας καταπιεί μαζί με τις μουσικές, τα ποιήματα, τις γέψεις, τα αγγίγματα, τις ματιές, τους έρωτες και να μας καταδ