Το ασθενοφόρο
Ο ποδηλάτης ήταν πεσμένος στην άσφαλτο, είχε ακόμα τις αισθήσεις του, αλλά ήταν λίγο χαμένος, ίσως σοκαρισμένος. Μια κόκκινη λιμνούλα σχηματίζονταν δίπλα του.
Ο οδηγός του ασθενοφόρου τον κοίταζε με ανησυχία. Έσφιξε τα χείλη του και μουρμούρισε “Η κατάστασή του είναι μάλλον σοβαρή.”
“Μα γιατί δεν κάνετε κάτι;” φώναξε κάποιος αγριεμένος περαστικός.
“Θα κάνουμε, αλλά περιμένουμε το σήμα. Δυστυχώς ακόμα να πάρουμε το πράσινο φως”
Μετά το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των ασθενοφόρων, το σύστημα ήταν λίγο πιο πολύπλοκο (και αργό). Το χειρότερο ήταν όταν έπεφτες πάνω σε αυτούς που δεν είχαν αποδεχτεί να κάνουν την εμφύτευση του μικροτσίπ (η διορία έληγε στο τέλος του χρόνου, οπότε αυτό δεν ήταν και τόσο σπάνιο). Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε πρώτα να ψάξεις το θύμα ελπίζοντας ότι έχει ταυτότητα (και ότι δεν έχει πέσει θύμα ληστείας) να βρεις την ταυτότητα του, να δώσεις σήμα με τα στοιχεία του να περιμένεις και να ελπίζεις.
“Μα βάλτε του τουλάχιστον μια γάζα” εκλιπάρισε κάποιος άλλος.
“Λες να μην το έχω σκεφτεί, αλλά ολόκληρο το όχημα είναι αυτοματοποιημένο πριν πάρει το πράσινο σήμα δεν ανοίγει ούτε το ντουλαπάκι με τις γάζες. Θεώρησαν ότι είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να μην μπαίνει κανένας από εμάς στον πειρασμό”
Η καλύτερη περίπτωση ήταν το θύμα να ήταν ασφαλισμένο, σ' αυτή την περίπτωση μια απλή αναζήτηση στη βάση δεδομένων και το πράσινο σήμα έρχονταν άμεσα στον ασύρματο. Αν δεν ήταν τέτοια περίπτωση το πράγμα γινόταν όλο και πιο πολύπλοκο. Αρχικά έπρεπε να γίνει η αίτηση στην εφορία, να γίνει δεκτό το αίτημα και αυτό μόνο και μόνο για να πάρουν μια πλήρη αναλυτική κατάσταση περιουσιακών στοιχείων. Μετά αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο θετική που να μιλάει από μόνη της (και στις μέρες μας σπάνια ήταν), αναλάμβανε το τμήμα εκτιμητών της εταιρείας. Αξιολόγηση ιατρικών εξόδων έναντι αξίας κινητής ή/και ακίνητης περιουσίας.
“Δεν έχετε έστω μια δικιά σας; Είναι δυνατόν;” αντέταξε.
