Καλό καλοκαίρι (ή γκουντ σάμερ, αν το προτιμάς έτσι) και φαίνεται να έχει στρώσει κάπως ο καιρός το τελευταίο διάστημα (φτου, φτου, φτου) οπότε κάλλιο αργά παρά ποτέ, έβαλα στόχο για φέτος τα 4000 χιλιόμετρα, ο οποίος φαίνεται εκ πρώτης όψεως εφικτός αλλά ο "2019" θα δείξει.
Φτάσαμε πλέον στην εποχή της πιπεριάς, της μελιτζάνας, των κολοκυθακίων και της ντομάτας οπότε για μπόνους ήρθε η ώρα για μια συνταγή με αυτά τα υλικά.
Αξιώθηκα σήμερα να πάρω την κλειδαριά πέταλο που με είχατε συμβουλέψει τότε. Άργησα λίγο αλλά ευτυχώς δεν είναι αργά. Βέβαια είναι κάπως βαρύ πράμα βρε παιδιά, πως θα το κουβαλάω τώρα (;) Είμαι και λίγο "ταρζάν" στο ποδήλατο και με τα ταρακουνήματα δεν νομίζω να αντέξει για πολύ η βάση του.
Φέτος ο χειμώνας ήταν αρκετά πεζός...
Γράφω πιο πολύ για να δοκιμάσω την δυνατότητα αυτή, δηλαδή του να γράφεις εδώ :-)
Αλλά μιας και γράφω, ας γράψω και κάτι, εννοώ κάτι ποδηλατικό! Η αλήθεια είναι ότι τον χειμώνα που μας πέρασε δεν έκανα και πολύ ποδήλατο. Λίγες βόλτες μόνο, μάλλον ούτε καν βόλτες, απλά χρησιμοποίησα το ποδήλατο για να μετακινηθώ σε κάποιες περιπτώσεις που ήθελα να πάω στο κέντρο.
Τώρα όμως φαίνεται να ζέστανε ο καιρός και σκοπεύω να το ξεσκονίσω και να το επαναφέρω και πάλι δυναμικά στην καθημερινότητα για την θερινή περίοδο που αρχίζει.
του μπι κοντίνιουντ...
Η τέχνη δεν είναι ιερή, η τέχνη είναι απλά ένα μέσο έκφρασης.
Οι διαστημικές υπερεκτιμήσεις έργων ζωγράφων, είναι το παρανοϊκό έργο μιας κολοσσιαίας μπίζνας που προκείμενου να αρμέξει τη παχύσαρκη μπουρζουαζία των σαλονιών, μετέτρεψε τους σαπισμένους καμβάδες σε εικονικό χρυσάφι.
Όλο αυτό το ζοφερό σκηνικό που σε μια σκεπτόμενη κοινωνία θα δημιουργούσε σάλο, σε αυτό το ματαιόδοξο κόσμο διαμορφώνει ιστορία και συνειδήσεις.