Στην Ολλανδία συναντάς πολύ συχνά ποδήλατα που χρησιμοποιούνται για μεταφορές, τα λεγόμενα bakfietsen (carriertricycles). Μια και έπρεπε να μετακομίσω, λοιπον, και δεν είχα ιδιαίτερα έπιπλα, απλά κιβώτια είπα να δοκιμάσω να κάνω τη μετακόμιση κυρίως με ποδήλατα με τη βοήθεια και φίλων.
Καλημέρα σε όλους,
Είμαστε μια ομάδα από γείτονες των Εξαρχείων, μεταξύ των οποίων και πολλοί ποδηλάτες, μα η μόνη μας κοινή συνιστώσα είναι η γειτονιά.
( http://exarchia.pblogs.gr/ )
Διαδηλώνουμε για να:
- Φύγουν οι ειδικές δυνάμεις - δολοφόνοι από την περιοχή μας
- Αφοπλιστεί η Αστυνομία
ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, 6μμ ΓΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΙΟΥ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ 50ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ
ΕΚΤΑΚΤΟ ALLEYCAT RIDE (Ή RACE)
ποδηλατική βόλτα (ή αγώνας)
######### FREE ATHENS ##########
σήμερα παρασκευή 12/12 ---- 9.30ΜΜ στα προπύλαια (πανεπιστημίου)
λόκαλ & αλητόγατοι
##### ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟ ΧΑΟΣ #####
Άκουγε μονάχα τον ήχο της αλυσίδας του ποδηλάτου του. Στάθηκε και το ακούμπησε στον τοίχο. Στην συνέχεια πρόβαλε προσεκτικά το κεφάλι του πίσω από τον φαγωμένο από τις ριπές των όπλων, τοίχο. Ο δρόμος ήταν άδειος από κόσμο, γεμάτος, από πέτρες και τούβλα. Μια πλαστική σακούλα περιφερόταν με έναν αργό κυκλικό ρυθμό. Ο αέρας μύριζε όπως κάθε πρωινό, μπαρούτι και καμένο πλαστικό.
Στάθηκε στη γωνία αρκετή ώρα, κοιτάζοντας τα παραθυρόφυλλα των πολυκατοικιών. Η παραμικρή κίνηση πίσω από τις γρίλιες θα μπορούσε να σημαίνει κάποιον φοβισμένο συμπολίτη του, όπως θα μπορούσε να σημαίνει την παρουσία ενός ελεύθερου σκοπευτή. Αν και το ξημέρωμα τα πράγματα ήταν πιο ανθρώπινα. Ήξερε πια, πως σε λίγες ώρες οι δρόμοι θα γέμιζαν από κόσμο που θα προχωρούσε πάντα βιαστικά, σαν μια συνηθισμένη ημέρα πριν το μεγάλο χάος του πολέμου και της επανάστασης. Στις αγορές και τα παζάρια μπορεί που και που να ακουγόταν ένας πυροβολισμός και τότε, το πλήθος έτρεχε προς κάθε πιθανή κατεύθυνση, ουρλιάζοντας. Αλλά στους δρόμους με τα εμπορικά μαγαζιά ή ότι είχε απομείνει από αυτά, η ζωή ήταν πιο φυσιολογική κάτω από τον ήλιο, απλά πιο βιαστική...
Το βράδυ, όλα γύριζαν στον φόβο και την ανασφάλεια. Και τον παραλογισμό.
Εκείνος τα βράδια έπαιρνε το κορίτσι του και κρυβόντουσαν σε ένα εγκαταλελειμμένο δωματιάκι, με τα φώτα σβηστά για να μην δίνουν στόχο. Μεταξύ τους το αποκαλούσαν “το άσυλο”, κι ήταν γι αυτά το πιο ασφαλές μέρος στον κόσμο. Και κοιτούσαν πίσω από τις γρίλιες τις μεγάλες φωτιές στην πόλη, κάτω από τα μελαγχολικά αστέρια, πάντοτε αγκαλιά για να έχει ο ένας τον άλλο σαν ασπίδα, από την οποία δεν θα μπορούσαν ποτέ – μα πως ήταν εξάλλου δυνατόν- να περάσουν οι σφαίρες...