Ιστολόγια

Η πρωτη φωτογραφια στο profil http://www.flickr.com/photos/geo_milan/

Δεν πίστευε πια ούτε η μάνα τού Σήφη πως θα παντρευόταν ο κανακάρης της, αφού όχι μόνον είχε καβατζάρει τα σαράντα, αλλά, είχε και τόνα χέρι ακουμπισμένο στα πενήντα.

Και βρέθηκε η Μαρία, κοριτσόπουλο σαν πως ντροπαλό, σαν χαμηλοβλεπούτσικο, και τα ταίριαξαν.

Ο Σήφης είχε ένα μικρό μαραγκούδικο σ’ ένα χωριό, που συγκοινωνία πήγαινε δυό φορές την εβδομάδα κι’ όσο για παιδιά, το χωριό είχε μόνον σε σχολική φωτογραφία τους τωρινούς του γερόντους, τί να κάνει η συγκοινωνία πάνω ’κει...

Ο Παυλής πριν ακρωτηριαστεί και στα δυό του πόδια ήταν ένας οικοδόμος που δεν κόλωνε πουθενά,στη δουλειά στο πιοτί και στο φαί. ¨Ενας γνήσιος Ζορμπάς της υπαίθρου, από την περιοχή του Σπηλίου Ρεθύμνης, τον τόπο που βγαλε πολλούς λυράρηδες και μαντιναδολόγους, ένας τόπος ευλογημένος με πολλές πηγές και τρεχούμενα νερά , όπως αυτά που ρέουν ολοχρονίς από τα λεοντοκέφαλα της σκιερής πλατείας και που ξεδιψούν με τα κρύα τους νερα όλους τους διαβάτες και περαστικούς που τους αφιερώνουν λίγο χρόνο και με σπουδή και σεβασμό προσεγγίζουν αυτό το δώρο της Ζωής, του Δία και της Μάνας Γης.

….την πρώτη φορά που άκουσα για τον Παυλή ήταν από ένα συνάδελφο του οικοδόμο, αυτόπτη μάρτυρα του ατυχήματος που κόστισε στον Παύλο τα δύο κομένα του πόδια κάτω από το γόνα….σε μια οικοδομη,κακιά η ώρα, τον χτύπησε τον Παύλο υψηλής τάσης ρεύμα….το γερό του σκαρί τον βόηθησε να επιβιώσει το φοβερό τράνταγμα, όμως έπρεπε να πληρώσει ένα τίμημα….τα δυό του πόδια κάτω από το γόνα…
..κι όπως άκουσα εγώ για τον Παυλή έτσι άκουσε κι αυτός για μένα…για τον κουζουλό μονοπόδαρο ποδηλάτη που τον δείχνουν οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες γράφουν για τα κατορθώματα του να διασχίζει με το ποδήλατο του όλη τη χώρα και να μιλά σε κάθε πόλη για το πόσο καλό είναι οι ανάπηροι να αθλούνται ,και να μιλά σε κάθε πόλη και χωριό στα σχολεία στα μικρά παιδιά για το πώς να αποδέχονται τον διαφορετικό συμμαθητή και πώς να βρίσκουν από το πηγάδι της ψυχής την δύναμη και την θέληση να αντιμετωπίζουν και να ξεπερνούν τα εμπόδια και τις αναποδιές της ζωής…..

…..κι έτσι αυτοί οι δυό ανυπότακτοι κομενοποδαράδες αναπόφευκτα κι από της μοίρας τους γραφτό , ανταμώσανε…
..πρώτο μέλημα του Οδυσσέα ήταν να παρασύρει τον Παύλο προς το ποδήλατο ,μιάς κι ο Παύλος ήδη χρησιμοποιούσε ένα ποδήλατο για να κινείται και να γυμνάζεται ποδηλατώντας από το Σπήλι ως το διπλανό χωρίο του Κισσού Κάμπος οπού ταν και το σπίτι του , σχεδόν καθημερινά…

- Συμβαίνει.
- Μα πως είναι δυνατόν; Εγώ πάντοτε πίστευα, να, πίστευα πως άγγελοι δεν υπάρχουν...
- Μπορεί όταν το πίστευες, άγγελοι για εσένα να μην υπήρχαν. Μπορεί να είχες δίκιο.
- Και τότε, γιατί τώρα; Ποιος ο λόγος να περνάει ένας άνθρωπος όλη του τη ζωή, μην πιστεύοντας σε πράγματα που δεν είναι ορατά και τώρα, τώρα που πλησιάζει στο τέλος της ζωής του, να ανακαλύπτει πως τόσα χρόνια σπατάλησε την ζωή του με λάθος τρόπο; Λες πως είσαι άγγελος και λες ακόμα πως ότι ζω συμβαίνει, δεν το ονειρεύομαι. Κι εμφανίζεσαι μπροστά μου για να μου δώσεις κάτι που θα έχω χάσει μέχρι αύριο το πρωί;
- Ναι, είναι έτσι ακριβώς.
- Είμαι άρρωστος, ξέρεις. Χάνω τις αναμνήσεις μου και μαζί τους, την ταυτότητά μου. Είναι σαν να είναι όλα εκεί, οι αγάπες και τα μίση μου και οι χαρές και οι πίκρες, στοιβαγμένες σε συρτάρια μα εγώ δεν έχω τα κλειδιά, τα συρτάρια ετούτα να ανοίξω. Σιγά – σιγά, όσα ήξερα χάνονται, οι μέρες ξεκινάνε όλο και πιο λευκές, οι άνθρωποι που με χαιρετούν είναι πιο αχνοί. Μου λες πως αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω δεν θα θυμάμαι πια τίποτα κι όμως, εσύ, ένας άγγελος, το μόνο πράγμα που μπορείς να μου χαρίσεις, είναι ένα όνειρο!
- Ναι. Διάλεξε 7 ημέρες της ζωής σου που να θέλεις να τις ξαναζήσεις. Μπορεί να σου φαίνεται σαν όνειρο, αλλά οι μέρες αυτές θα διαρκέσουν ακριβώς εφτά ημέρες. Θα ζήσεις όλα όσα έζησες και τότε, χωρίς καμία αλλαγή, θα νιώθεις ακόμα και την ζέστη ή το κρύο, την υφή από τα μάλλινα πουλόβερ και τις οσμές της άνοιξης... Θα είναι όνειρο που όνειρο δεν θα 'ναι. Διάλεξε μονάχα 7 ημέρες...