Ιστολόγια

Αγαπητοί φίλοι ποδηλάτες,

¨Όσοι έτυχε να με συναντήσετε και όσοι έτυχε να διαβάσετε κάποιες δημοσιεύσεις μου έχετε καταλάβει ότι τρέφω, εδώ και χρόνια, μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τα ποδήλατα BROMPTON (σπαστό) και THORN ( t.antem και σίνγκλ εκδρομικά κλπ)...

Καβαλάω το αναδιπλούμενο BROMPTON μου από το 2004 και έχω κάνει πολλά αστικά και όχι μόνο, χιλιόμετα με αυτό. Χαίρομαι, μαζί με την σύζυγό μου, το THORN RAVEN TWIN trekking expedition tandem μου, και έχουμε πάει σε μέρη πού δύσκολα περνάνε ακόμα και τα συμβατικά ΜΤΒ και έχω τερματίσει διάφορα μπρεβετ (αγώνες μεγάλων αποστάσεων), μεταξύ τών οποίων και τα 400 χιλιόμετρα του 2007 στήν διαδρομή Ελευσίνα- Πάτρα -Ελευσίνα., με το THORN Cyclosportif μου ( ποδήλατο δρόμου ειδικό για μεγάλες αποστάσεις.)...

Πάντα πίστευα ότι το γεγονός ότι τα ποδήλατα αυτά δεν πωλούνται στην Ελλάδα, είναι κρίμα και άδικο για την Ελληνική ποδηλατική κοινότητα και ιδίως την Αστική και την Εκδρομική ποδηλασία.

Πρόσφατα, μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να συμμετέχω στην εταιρεία "ACTION 3", η οποία θα ασχοληθεί, μεταξύ άλλων, με τα ποδήλατα και συγκεκριμένα με τα BROMPTON και THORN και να βοηθήσω με τις γνώσεις μου και την εμπειρία μου σε αυτά τα συγκεκριμένα ποδήλατα.

Συνεπώς έχω πλέον επαγγελματική σχέση με το ποδήλατο και μάλιστα με τα συγκεκριμένα.

Η ηθική μου αλλά και ο σεβασμός μου προς την κοινότητα και κάθε φίλο ποδηλάτη ξεχωριστά μου επιβάλει να κάνω αυτή την ανακοίνωση.

Εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω, καθώς η πρωταρχική σχέση μου με το ποδήλατο είναι ότι είναι το χόμπι μου και η διασκέδασή μου και θα είμαι όσο αντικειμενικός ήμουνα και μέχρι τώρα.

Οι συνομιλητές μου όμως πρέπει να ξέρουν ότι η σχέση μου με το ποδήλατο έχει πλέον και μια επαγγελματική πλευρά και να λαμβάνουν υπόψη τους αυτή την ιδιαιτερότητα όταν διαβάζουν τις δημοσιεύσεις μου.

Ελπίζω να μπορέσω να βοηθήσω στην περαιτέρω διάδοση του ποδηλάτου και με την καινούργια αυτή ιδιότητά μου.

Ευχαριστώ
Βαγγέλης

Ο Παναής ήταν μάγκας.

Όχι μαγκάκι του σωρού. Μάγκας με τα όλα του. Έφερνε βόλτα στον μαχαλά και τον έτρεμαν και οι μύγες. Στραβό περπάτημα, στραβό σαγόνι, και το σακάκι φορεμένο μόνο στο ένα μανίκι για να τραβάει το μαχαίρι πιο γρήγορα και μουστάκι παχύ τσιγκελωτό. Ό,τι γούσταρε το έκανε και αντίλογος δεν υπήρχε. Όσοι διαφώνησαν τώρα κοιτάνε τα ραδίκια ανάποδα.

Ένα καημό είχε μόνο. Τη Μαριγώ τη κομμώτρια.

Φυσικά και αναγνωρίσατε τους στίχους από το αγαπημένο τραγούδι "το ποδήλατο"...
Έτσι λοιπόν κι εγώ.. "είχα τ' όνειρο μου, το ποδηλατό μου.." Τί γίνεται όταν το όνειρο "την κάνει", ή ακόμα χειρότερα γίνει εφιάλτης; Σου μένει το ποδήλατο!

Αυτή την περίοδο στη ζωή μου συμβαίνουν πολλά... άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα πολύ μεγάλα, κάποια πιο σημαντικά, κάποια άλλα πιο ασήμαντα, και πάει λέγοντας! Βέβαια το πόσο σημαντικά είναι αυτά που μας συμβαίνουν είναι υποκειμενικό και πέρνουν το "βάρος" τους ανάλογα με την κρίση του καθενός!

Γενικά σαν άνθρωπος προσπαθώ να το "παλεύω" που λέμε και να βρίσκω κάτι θετικό μέσα στο γενικότερο "μπάχαλο"... έλα ντε όμως που κάποιες φορές ψάχνω- ψάχνω και δεν το βρίσκω.. κάτι τέτοιο ζώ τώρα... Λίγο οι συγκυρίες, λίγο οι χαρακτήρες, λίγο η δουλειά... όλα χάλια.. άστα να πάνε στο διάολο!!! "Είναι και ο Ερμής ανάδρομος..." μου είπε μια φίλη...

Έτσι λοιπόν πάει το όνειρό μου και μου μεινε το ποδήλατό μου!

Τί να σου κάνει κι αυτό... το τραβάω κι αυτό το καημένο σε βουνά και σε λαγκάδια, του λέω τον πόνο μου, δεν μου απαντάει όμως και εκνευρίζομαι και όσο εκνευρίζομαι εγώ η τρελή τόσο πιο πολύ το ζορίζω το καημενούλι μου... μετά αποφασίζει και ΄κείνο να με ζορίσει έτσι για να δώ "τη γλύκα"! Και να το πιάσιμο στα πόδια, να οι παλμοί να χτυπάνε κόκκινο, να η κομμένη ανάσα... και παραδίνομαι! Σταματάμε σε μια άκρη λοιπόν και το συζητάμε... πάλι δεν μου απαντάει όμως... και κάτι το ισοτονικό, κάτι οι παλμοί που επανέρχονται στα κανονικά τους, κάτι που τα νεύρα μου εξακολουθούν να είναι "κρόσια", ξεσπάω πάλι στο ποδηλατάκι μου....!!!
Αυτό το καημενούλι έχει πολύ υπομονή τελικά! Ανέχεται πολλά πριν με ξαναζορίσει τόσο ωστε να το ξανασκεφτώ και να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη από τα άψυχο μεν , αλλά πιστό και υπομονετικό φιλαράκι μου!

Τί τα θες όμως; Αυτό όλα τα κάνει για μένα αλλά δεν μου δίνει το πιο σημαντικό... ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα τόσα "γιατι", "πώς" και ξανά μανά "γιατί" που του έχω θέσει όση ώρα κάναμε τη βόλτα-ψυχοθεραπεία μας!

Σαββατόβραδο και το πρώτο του ουααα έκανε τη μάνα του να κλάψει. Από χαρά έκλαψε η Γεωργίτσα, και ο Μπάμπης έκλαψε από μέσα του. Καθόσον οι άντρες δεν κλαίνε πόσο μάλλον να είναι και οικοδόμοι. Και να σου τα κεράσματα στο γήπεδο και στον καφενέ ο Μπάμπης και περηφάνια πολύ την είχε που θα άφηνε στρωμένη δουλειά στον Κωστάκη του.
Μεγάλωσε ο μπόμπιρας αλλα του είχε μείνει κουσούρι εκ γενετής και οι καρποί του ήτανε λιγάκι χαλαροί, η μεσούλα του χαλαρή επίσης και η φωνούλα του τραγουδιστή. Δικαιολογιότανε ο Μπάμπης και έλεγε στους φίλους ότι το παιδί μιλάει λιγάκι τραγουδιστά καθόσον Κερκυραίοι στην καταγωγή τιμάμε και το μέρος. Για τους καρπούς και τη μεσούλα δικαιολογία δεν είχε και ποιούσε τη νύσσα. Και στην οικοδομή τον πήρε τον Κωστή ο πατέρας του να τον κάνει άντρα και στις γυναίκες τον πήγε και το όνειρο γκρεμίστηκε. Ρε μπας και το παιδί μου βγήκε ντιγκιντάγκας έλεγε μέσα του ο Μπάμπης και σκίζονταν τα φυλλοκάρδια του.

Αγόρασε το λοιπόν ο Κωστής ένα ποδήλατο και άρχισε να κάνει θελήματα στη γειτονιά να βοηθήσει στα οικονομικά στο σπίτι γιατί ταλέντα για τους καρπούς του δεν είχε. Ούτε κομμωτής, ούτε τίποτα. Και να σου όλη μέρα στη γύρα με το ποδήλατο και να τον γιουχάρει η μαρίδα στις γειτονιές και η μάνα του να κλαίει με μαύρο δάκρυ που έβλεπε τον Μπάμπη να μαραζώνει και να τσακώνεται στο καφενείο.
- Κωστάκη μου πρέπει να φύγεις αγόρι μου
- Τζάζεψες μανούλα; Και που να πάω;
- Στην Αμέρικα πουλάκι μου στον θειό σου τον Αποστόλη. Τα έχουμε μιλήσει.

Και καθόσον παιδί με φιλότιμο ο Κωστής μπάρκαρε για την Αμέρικα για μια καλύτερη τύχη για να δουλέψει στο Ρεστοράν του Αποστόλη. Πήρε και το ποδήλατο μαζί γιατι τα` αγαπούσε πολύ το ποδήλατο ο Κωστής και του έβαλε και τα έξτρα ναύλα και η μάνα μη το κακοκαρδίσει τι παιδί.