Το ιστολόγιο του/της fantasmamore

18 Δεκεμβρίου

Τελικά αυτοί οι μεγάλοι δεν πάνε καθόλου καλά... Στο λέω αγαπημένο μου ημερολόγιο, καθόλου καλά... “Τι θέλεις για τα Χριστούγεννα, Γιωργάκη;” με ρώτησε ο πατέρας μου. “Να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη, να στο φέρει...” Ε, έπιασα εγώ και του έγραψα...

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
Χαίρομαι που υπάρχει ένας σαν κι εσένα που πηγαίνει δώρα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου. Κρίμα που τα τελευταία πέντε χρόνια αμφιβάλω σοβαρά για την ύπαρξή σου, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε εν καιρώ. Προς το παρόν, οφείλω να παραδεχτώ πως αυτό που κάνεις είναι λειτούργημα και το παράδειγμά σου θα έπρεπε να ακολουθούν όλοι οι μεγάλοι...
Λοιπόν εγώ φέτος ήμουν πολύ καλό παιδί. Τα πήγα πάρα πολύ καλά στο σχολείο, πάρα πάρα πολύ καλά, μόνο στην αριθμητική δεν διάβασα και λίγο στην Γλώσσα, αλλά αν εξαιρέσουμε την Ιστορία και την Γεωγραφία, τα πήγα εξαίσια. Φτάνει να σου πω πως το Σαββατοκύριακό αντί να κάθομαι να ξεκουράζομαι, όπως κάνουν άλλα παιδάκια, έκανα ιδιαίτερα στην Γυμναστική, στην πλατεία παίζοντας ποδόσφαιρο (είμαι αμυντικός). Τόσο πολύ το αγαπώ το σχολείο!
Και στο σπίτι βοήθησα πολύ και τώρα πια δεν πετάω τα ρούχα μου στο πάτωμα όπως έκανα πέρσι που ήμουν μικρός, τώρα πια τα πετάω πάνω στην καρέκλα, έτσι η μαμά μου δεν χρειάζεται να σκύβει και να την πονά η μέση της. Το κρεβάτι μου δεν το στρώνω, αλλά με τους σημερινούς ρυθμούς της ζωής, ξέρεις πως είναι, σηκώνομαι με άγχος για να πάω στο σχολείο και δεν προλαβαίνω. Ούτε το γάλα που μου δίνει αναγκαστικά η μαμά μου δεν προλαβαίνω να πιω για να μην αργήσω με αποτέλεσμα να με κυνηγάει με την κούπα στο χέρι, τέτοια επαγγελματική συνείδηση να καταλάβεις... Έχω κάθε καλή διάθεση να το στρώσω όταν επιστρέφω, αλλά με έχει προλάβει η μαμά...

Τα παιδικά του χρόνια

Ο Pantani γεννήθηκε στις 13 Γενάρη του 1970, στο Bufalini de Cesena, ένα χωριό κοντά στις ακτές τις Αδριατικής. Ο πατέρας του ήταν υδραυλικός και τα παιδικά του χρόνια ήταν μάλλον φτωχικά. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του το περνούσε με τον παππού του Sotero, τον οποίο και υπεραγαπούσε και μάλιστα λέγεται πως τα λόγια του τον συντρόφευαν ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του.
Σαν μαθητής ήταν κακός, αλλά ικανός. Όταν κινδύνευε να μείνει μετεξεταστέος στρωνόταν και διάβαζε, καταφέρνοντας να περνάει όλα τα μαθήματα. Αλλά το διάβασμα δεν ήταν το φόρτε του. Η μητέρα του του φώναζε πως θα γίνει ένας "καλός σε τίποτα" και ο παππούς του τον συμβούλευε να επιλέξει κάτι στο οποίο είναι καλός και να του δοθεί με πάθος. Μάλιστα το πρώτο του μεταχειρισμένο ποδήλατο, του το αγόρασε ο ίδιος ο παππούς (κατ' άλλους ο πατέρας του) και ίσως να ήταν αυτή η αδυναμία του προς τον παππού που έσπρωξε τον μικρό Marco να αγαπήσει το ποδήλατο.
Ο Pantani είχε ένα τεράστιο ταλέντο στις ανηφόρες, και ένα τεράστιο ταλέντο στην καρδιά. Το πείσμα. Δεν θα άφηνε κανέναν να μπει μπροστά του, έπρεπε εκείνος να τερματίσει πρώτος... Δεν άργησε να μπει σε ομάδα παίδων, όπου και του έδωσαν την πρώτη του κούρσα, μάρκας Vicini, τις οποίες έδινε η ιταλική ποδηλατική ομοσπονδία. Εκείνο το βράδυ ο μικρός Marco κοιμήθηκε αγκαλιά με την κούρσα, σίγουρος πως η ποδηλασία θα ήταν το δικό του άθλημα. Μάλιστα όσο ήταν αθλητής, έπλενε το ποδήλατό του στην μπανιέρα με το πινέλο, ενώ έκανε κι εκείνος το μπάνιο του. Τόσο πολύ αγάπησε το ποδήλατο του....
Στα 14 του χρόνια πετυχαίνει την πρώτη του νίκη και ένα χρόνο αργότερα ανεβαίνει στην κατηγορία των νέων. Μένει πάντοτε τελευταίος στο γκρούπ του, όσο και να φωνάζει ο προπονητής του, μέχρι που φτάνουν στην ανηφόρα. Τότε αρχίζει την επίθεσή του. Και περνάει την κορυφή πάντα στην πρώτη θέση, προσπερνώντας τους υπόλοιπους σαν να ήταν σταματημένοι...

ΠΟΛΗΤΕ

Τροστιέρα από αυτές που φτιάχνουν τα τροστ. Για να μην αρχίσουν  τίποτις κολλημένοι να λένε πως δεν υπάρχει θέση για άσχετες αγγελίες εδώ δα, να σας ενημερώσω πως δεν έχει πρίτζες και τέτοια, δουλεύει κάνοντας πετάλι. Όσο πιο γρήγορα κάνεις πετάλι, τόσο πιο γρήγορα ψήνει. Για να ψήσεις ένα τροστ έχεις κάψει πέντε πιο πριν! Και μαζί δώρο ένα δεξί πετάλι και 45 εκατοστά καλώδιο φρένων για bmx. Πληροφορίαι εντός...

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, θα εκραγώ με κρότο ρε, θα κάνω πουφ... Μα μπαίνω το πρωί  να διαβάσω τίποτις το ενδιαφέρον, να πω κι εγώ την γνώμη μου και βλέπω να πωλούνται 7 ποδήλατα, δυο στολές δύτη, ένα γαϊδούρι, 2 μπαγλαμάδες και 2 σακούλια κομφετί... Μπα, λέω εγώ, θα μπήκα σε site σούπερ μάρκετ, ξαναπρωκτολογώ ρε φίλε την διεύθυνσις πάλι τα ίδια μου βγάζει... Αααααμάν! μας φάγανε το site λέω!  Μας το κάνανε η-σουπ!  
Πολύ πολύ η-σουπ ρε φίλε...
Νεύρα σου λέω, άλλο πράγμα. Τουλάχιστον έβαζε ο άλλος το θέμα “ποιο παλουκόσελο είναι το πιο μακρύ” είχες κάτι να συζητήσεις ποδηλατικώς, να τσακωθείς όπως πρέπει ρε φίλε, να φαγωθείς να σκοτωθείς και μετά να βγεις  την βόλτα σου να πεταλάρεις να σου περάσει...  Τώρα τι να πεις; Είναι κοντόχοντρο το γαϊδούρι σου ρε και δεν τραβά στην ανηφόρα; 
Και πάνω που είπα γαϊδούρι ρε φίλε, τι θυμήθηκα... Αυτή την άθλια διαφήμιση με τα γαϊδούρια που τρέχουν... Ε, είχα κολλήσει που λες πίσω από ένα λεωφορείο τις προάλλες, σκουπίδια από την μια σκουπίδια από την άλλη, δεν μπορούσα να τον προσπεράσω. Αφού και οι επιβάτες ρε φίλε παίρναν φόρα από τις πόρτες και βουτούσαν πάνω στις σακούλες, που να βρεις πεζοδρόμιο! Δώδεκα γιαγιάδες είδα να εκσφενδονίζονται από το λεωφορείο ρε φίλε, ένα δράμα σου λέω... Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Δεν μπορούσα να προσπεράσω που λες και το λεωφορείο είχε από πίσω την διαφήμιση με το γαϊδούρι και ένα πλακάκ που έγραφε Ιτ μάη ντάστ. Πέντε χιλιόμετρα ανηφόρα ρε φίλε μύριζα τα σκουπίδια, μετρούσα τις γιαγιάδες και είχα και το γαϊδούρι να με κοροϊδεύει! Πολλά πολλά νεύρα σου λέω!

Δύο παλιοί συμμαθητές συναντιούνται τυχαία μετά από χρόνια σε μια καφετέρια στο κέντρο της πόλης, θυμούνται τα παλιά και συζητούν για όσα καταφέρανε από την εποχή του σχολείου, μέχρι που φτάνουνε στο σήμερα. Στο σημείο αυτό μπαίνουμε κι εμείς στην καφετέρια (αφού πρώτα χαιδέψουμε το κεφάλι ενός γατούλη που γουργουρίζει ανυπόμονα στην πόρτα) και στήνουμε διακριτικά αυτί.
Αυτά είναι τα λεγόμενά τους.

Αυτ. - Άσχημα τα πράγματα σήμερα, πρέπει να δουλέψεις πολύ για να τα καταφέρεις κι είναι αντίξοες οι συνθήκες. Εμείς στα νιάτα μας είχαμε περισσότερες ευκαιρίες... Και τώρα ακόμα δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε...
Ποδ. - Ναι είναι δύσκολα τα πράγματα, αλήθεια, αλλά αν παλέψεις, θα τα καταφέρεις. Ίσως όχι με τις ανέσεις που φανταζόσουν, αλλά μια φορά δεν θα χαθείς. Πάντα υπάρχει τρόπος.
Αυτ. - Μα το σημαντικότερο είναι πως δεν μας αφήνουν να χαρούμε, όπως παλιότερα. Σήμερα για να κερδίσεις την επιβίωσή σου, πρέπει να φτύσεις αίμα, ακόμα και για τα πιο αναγκαία πράγματα! Πως να χαμογελάσεις μετά;
Ποδ. - Βασικά το χαμόγελο είναι τσάμπα, δεν το χρεώσανε ακόμα... Μην τα βλέπεις όλα τόσο μαύρα, αισθάνεσαι εγκλωβισμένος ενώ ίσως, κάποια πράγματα δεν τα έχεις πραγματικά ανάγκη για να είσαι ευτυχισμένος... Κι όχι ότι δεν είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά...
Αυτ. - Όχι διαφωνώ, διαφωνώ κάθετα! Θέλεις να πάρεις ένα αυτοκίνητο π.χ. Το αυτοκίνητο είναι είδος πρώτης ανάγκης αλλά κάνει και για την αναψυχή σου. Εντάξει, δουλεύω τόσα χρόνια λες, να μην πάρω και κανένα κινέζικο, που ο κινητήρας του για να πάρει μπρος, να πρέπει να κάνεις πετάλι! Ένα SUV, να μπορώ να πάω και στο χωριό βρε αδερφέ... Ε, πρέπει να δουλέψω χρόνια ολόκληρα για να το ξεπληρώσω... Πως να το χαρώ μετά;
Ποδ. - Το SUV το πήρες;
Αυτ. - Ναι.
Ποδ. - Στο χωριό σου πήγες;
Αυτ. - Όχι
Ποδ. - Γιατί;
Αυτ. - Μα καλά τρελός είσαι; Ξέρεις πόσο καίει; Κι έπειτα η μια του δόση είναι όσο κοστίζουν όλες μου οι διακοπές!
Ποδ. - Και τότε γιατί το πήρες;