Το ιστολόγιο του/της fantasmamore

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε… Αυτό το χόρουμ πάει από το κακό στο χειρότερο ρε φίλε, σαν την χώρα πάει γι' αυτό το λένε έτσι. Τ' ανοίγω το πρωί που ξυπνάω και με πιάνουν τα διαόλια μου ρε, ρε σαν τον Μαραθόνα της Αργεντινής μετά την τεσσάρα από τους Γερμανούς νιώθω, να σκάσω σου λέω… Γι' αυτό είπα κι εγώ να ποστάρω το κατιτίς μου, να βοηθήσω την κατάστασις, να εξαμβλωθεί δηλαδής… Κι επειδής πρέπει να πιάσω ένα ποδηλατικό θέμα, τι καλύτερο ρε φίλε από το Τούρ ντε Φράντζ' . Έβαλα που λες τα συνδρομητικά μου, στήθηκα μπροστά στην τιβί, κι είπα να δω κι εγώ τι γίνεται εκεί δα, γιατί όλοι μιλάν για αυτό το Φραντζ' δηλαδής… Πρόλογος Λοιπόν, η πρώτη μέρα ήταν βαρετή ρε φίλε, τους έβαζαν όλους να τρέχουν ένας- ένας σε μια απόσταση 9 χλμ. Ρε μπάμιες, ρε γιαλαντζί ποδηλάτες, αυτά τα χλμ ρε τα κάνω εγώ στην είσοδος της πολυκατοικίας μου πάνω στο σταντ, για προθέρμανση ρε, πριν βγω στον δρόμο… Άσε που δεν καταλαβαίνω γιατί το λένε Φράντζ' ρε φίλε, αφού το έκαναν στο Γκρότερσντασμ.. Προκτερντζαρμ… στην Ολλανδία ρε φίλε! Αλλά κόσμος που καθόταν και τους έβλεπε, τι να σου λέω, μιλιούνια, και να τους φωνάζει, να τους δίνει κουράγιο, σου λέει ο άλλος, 9 χλμ είναι αυτά, πως να αντέξει ο καημένος ο ποδηλάτης… Πρώτος βγήκε ο Καντσελάρα, όχι ρε φίλε, δεν είναι αδελφή, Ελβετός είναι. Εμένα αυτός δεν μου γεμίζει το μάτι, και πέρσι το ίδιο ετάπ είχε κερδίσει, αλλά σου λέει η πρώτη του νίκη όταν ήταν αμούστακο ακόμα, ήταν στον γύρο της Ρόδου, ε, έτσι εξηγείται λέω εγώ, θα τον είχε πάρει κανένας ταρίφας στο κυνήγι και θα έκανε το Ρόδος - Πεταλούδες με ταχύτητα αεροπλάνου κι από τότε του έμεινε ο φόβος, κοιτάει πίσω μην και τον κυνηγάει κανείς… Τέταρτος βγήκε ένας παπούς καουμπόης από το Τέξας που έχει νικήσει το Τουρ 7 φορές και τον καρκίνο μία… Αλλά αυτός έχει όνομα αστροναύτη ρε φίλε, σαν πείραμα της ΝΑΣΑς είναι…

Διαβάζοντας την ιστορία του Tour de France, έπεσα πάνω σε ένα αρκετά παράξενο περιστατικό.
Το 1904 ο Maurice Garin κέρδισε το Tour, αλλά… ένας πιτσιρίκος τον πρόδωσε! Ο μπόμπιρας είχε δει να μπαίνουν μέσα στο τρένο διάφοροι ποδηλάτες, ανάμεσα στους οποίους και ο μετέπειτα νικητής, για να καλύψουν τμήμα της διαδρομής, την ώρα που οι συναγωνιστές τους έκαναν μανιωδώς πετάλι… Τι ακριβώς συνέβη όταν το παιδί αναγνώρισε τον Garin δεν το γνωρίζουμε γιατί τα αρχεία εκείνης της χρονιάς χάθηκαν κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν και τα μετέφεραν από την Γαλλία για να τα γλιτώσουν από την γερμανική κατοχή.
Η ιστορία που ακολουθεί βασίζεται σε αυτό το γεγονός, αλλά με τελείως φανταστικά γεγονότα και ονόματα. Επίσης μπορεί να υπάρχουν τεχνικές λεπτομέρειες που να μου ξεφεύγουν, ούτως ή άλλως τα στοιχεία από τις εποχές εκείνες είναι λίγα…
Α! Και κάτι άλλο. Το Tour φέτος ξεκινά στις 3 Ιουλίου…

..............................................................................................................................................

Το ποδήλατο έτριζε στην κατηφόρα, τόσο δυνατά που νόμιζα πως ο μπροστινός μου τροχός θα έφευγε από την θέση του. Ο δρόμος στο σημείο εκείνο είχε αρκετά πετραδάκια και κάποιες αρκετά μεγάλες πέτρες που είχαν γλιστρήσει από την πλαγιά, επομένως έπρεπε να είναι κανείς αρκετά προσεκτικός.

Στην αρχή του γύρου, στον πρώτο κι όλα αγώνα, μου είχε στραβώσει η ζάντα και είχα αναγκαστεί να εγκαταλείψω τον αγώνα, 20 χλμ έξω από το κοντινότερο χωριό. Η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια καθώς περπατούσα στον δρόμο ανάμεσα στα ηλιοστάσια, με το ποδήλατο στην πλάτη, για να μην χαλάσω τελείως τον τροχό.

Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Μαΐου. Ήμουν σε ένα παραλιακό χωριουδάκι έξω απο το Κάλιαρι, παρέα με την Βερόνικα, μια φίλη μου απο το πανεπιστήμιο. Καθόμασταν σε ένα καφέ, σε μια πέτρινη εξέδρα πάνω απο την παραλία. Δίπλα μας ήταν δυο ηλικιωμένοι κύριοι, που κοιτούσαν αμίλητοι μια σκακιέρα. Τότε με ενδιέφερε πολύ το σκάκι και θυμάμαι οτι κοιτούσα την παρτίδα όσο η Βερόνικα αγνάντευε την ήρεμη θάλασσα. Όταν το παιχνίδι τελείωσε, ο νικητής που είχε παρατηρήσει το ενδιαφέρον μου όση ώρα έπαιζε, με προσκάλεσε να παίξω μαζί του. Κοίταξα την φίλη μου κι εκείνη σήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. Κάθισα απέναντι του κι αφού συστηθήκαμε, αρχίσαμε να παίζουμε. Η παρτίδα δεν κράτησε πολύ. Αν κι έπαιζε γρήγορα, φαινόταν σαν να καταλάβαινε τις κινήσεις και τις σκέψεις μου και ήξερε τον τρόπο να αμυνθεί. Γρήγορα πέρασε στην επίθεση, έφαγε την βασίλισσα μου κι απο κει και πέρα ήταν θέμα χρόνου η ήττα μου.
- Πες μου νεαρέ μου, μου είπε τότε, σε τι μοιάζει το σκάκι με την ζωή;
Η Βερόνικα είχε καθίσει δίπλα μου κι ήθελα να την εντυπωσιάσω.
- Αν χάσεις την βασίλισσα σου, του είπα εγώ, είσαι χαμένος. Έτσι είναι και στην ζωή.
Το γεροντάκι κοίταξε την Βερόνικα, υποθέτοντας πιστεύω οτι ήταν η κοπέλα μου και χαμογέλασε.
- Και σε τι άλλο; με ρώτησε.
- Το σκάκι χρειάζεται στρατηγική και μέθοδο, του είπα. Πρώτα κοιτάζεις τι θέλεις να καταφέρεις. Να φας ένα πιόνι, να ανταλλάξεις ένα κατώτερο κομμάτι όπως το άλογο με ένα ανώτερο, παραδείγματος χάρη με ένα πύργο κτλ κτλ. Έπειτα είναι η μέθοδος. Πως πρέπει να παίξεις ώστε να φέρεις τον αντίπαλο στην θέση που θέλεις εσύ ώστε να του φας τον πύργο. Έτσι είναι και η ζωή. Πρώτα θέτεις τους στόχους σου κι έπειτα σκέφτεσαι με ποιο τρόπο θα το καταφέρεις.
– Και σε τι άλλο;
Είχα την αίσθηση οτι η Βερόνικα με κοιτούσε και συνέχισα.

Αγαπημένη μου Μπουρίτα,

Είμαι ο Τσίχλας από το Σύνταγμα, στην Αθήνα. Θυμάσαι που είχαμε γνωριστεί πέρσι το καλοκαίρι, όταν είχες έρθει με το αφεντικό σου διακοπές στην Ελλάδα; Τότε που είχε πάει να σε πατήσει ένα τζιπ στο πεζόδρομο, κι εσύ τρομαγμένη πετάχτηκες στην άλλη πλευρά όπου πήγε να σε πατήσει ένα μηχανάκι και τότε εγώ όρμησα στο μηχανάκι και το έκανα να αλλάξει πορεία και παραλίγο να συγκρουστεί με ένα άλλο διερχόμενο τζιπ; Σε θυμάμαι ακόμα τρομαγμένη, με την ουρά σου να τρέμει και τ αυτάκια σου κατεβασμένα, που μου γαύγιζες με αυτή την ισπανική - τόσο σέξυ - προφορά σου "Έχετε τους πιο παράξενους πεζόδρομους σε όλη την Ευρώπη"…
Αχ, ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την στιγμή, καθώς οι αχτίδες του ηλίου έπεφταν πάνω στην καλοχτενισμένη σου γούνα και εκείνη η διάχυτη οσμή από σουβλάκι στα κάρβουνα, έκανε την εικόνα τόσο ειδυλιακή…
Ακόμα θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία το φιλέτο που μας είχε αγοράσει η αφεντικίνα σου, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Για την ακρίβεια από τότε έχω να φάω φιλέτο. Ή να φάω γενικώς…
Το απόγευμα εκείνης της ημέρας γυρνούσαμε κάτω από την ακρόπολη, εσύ με το πολύχρωμο λουρί σου κι εγώ που είχα βγάλει σχεδόν όλες τις τσίχλες από την γούνα μου κι είχα κάνει και μπάνιο στα λασπόνερα εκείνου του ιχθυοπωλείου, καμαρωτοί καμαρωτοί μέσα στις οσμές της γης και την διακριτική μυρωδιά ζαργάνας και μπακαλιάρου κι εσύ μου διηγιόσουν όλα αυτά τα παράξενα στα μέρη σου, για την κοινωνική πρόνοια που υπάρχει για τα αδέσποτα, για τα εκατομύρια φιλέτα που σε ταίζει η κυρά σου… Από τότε, αγαπημένη μου Μπουρίτα, όποτε πεινάω πολύ πολύ, δηλαδή συνέχεια, φαντάζομαι μια σειρά από φιλέτα που περπατάνε μπροστά μου, εγώ ανοίγω το ένα μου μάτι και με μεγαλοπρέπεια καπακώνω με την πατούσα μου το πιο ζουμερό από αυτά… Αχ, τόσο αληθινό είναι το όνειρο που όταν ξυπνάω ρεύομαι ευχαριστημένος…
Αλλά ο λόγος που σου γράφω είναι άλλος. Στην Ελλάδα συμβαίνουν παράξενα πράγματα, μάλιστα ένα από αυτά μου συνέβη την προηγούμενη Κυριακή.