Λογοτεχνία

Πρώτη εφημερία μετά τις διακοπές του Πάσχα. Τα παιδάκια γιορτάζουν την άνοιξη τρέχοντας, φορώντας πρώιμα κοντομάνικα, ανεμίζοντας σακουλάκια στο ελαφρό αεράκι, εν είδει χαρταετού. Η Σόνια παρακολουθεί την κίνηση στο προαύλιο μ ένα χαμόγελο εσωτερικό, τυλιγμένη ακόμα στο πανωφόρι του χειμώνα.
Αγόρια και κορίτσια με αρθρώσεις από λάστιχο τρέχουν πέρα- δώθε στην αυλή, μασουλώντας το περίσσευμα της αγάπης της μαμάς. Σαν ξύλινος άνθρωπος ντυμένος νιώθει η Σόνια μέσα στο μπουφάν, με τους πόνους της αρθρίτιδας να κάνουν κάθε κίνησή της αδέξια και διστακτική.

Ο Ουρανός κι η Γη...γνωρίστηκαν πάνω στη φούρια της νιότης τους...ήσαν κι οι δυό πολύ σπουδαίοι και όμορφοι, άγριοι μα και μελένιοι...αγαπήθηκαν τόσο βαθιά που γέννησαν Τιτάνες...παιδιά πολλά ήσαν αυτά...ολόκληρη κοινωνία απ’ αυτά...ανάμεσώ τους η κυρά Μνημοσύνη...τελευταία έρχεται συχνά πυκνά στο κατώφλι μου...χτυπά το ρόπτρο της θύρας μου...κι εγώ καμώνομαι πως είμαι βαθιά στο σπίτι και δεν ακούω...άλλες φορές τρέχω βαθιά μέσα στο σπίτι, άλλες κολλάω τ’ αυτί μου στο ξύλο της πόρτας και αφήνομαι να ριγώ σ’ αυτά τα κρούσματα...δεν τολμώ να κοιτάξω όμως έξω...δεν ξέρω την τιτάνια μορφή της..

είναι η θάλασσα έρημος
και θάλασσα η έρημος είναι
χρυσάφι γαλανό όπου κι αν δεις
κλαίνε τα μάτια μου
το θέρος των κυματισμών τους

τα πόδια μου
στις άμμους τις υγρές
προς τους βυθούς τoυς
χάσματα βυθίζουν
σκεπάζω τα βλέφαρα
με φύκια ηλιοκαμμένα

σ' αλλαλαγμούς
οι πόρτες των βυθών
ποτέ δεν άνοιξαν
μόνο σε δυνατά ποδοπατήματα

χορέψτε λοιπόν
βροντερά