Λογοτεχνία

Η Μαρία είχε απορροφηθεί να κοιτάζει την μύτη της εξαδέλφης της από την Γαλλία. Η μύτη έμοιαζε με διακόπτη ρεύματος, τόσο μικρή ήταν. Σκέφτηκε για μια στιγμή πως  αν την πάταγε, τότε το κεφάλι της ξαδέρφης της θα φωτίζονταν σαν την υδρόγειο που αφήνει το βράδυ αναμμένη στο δωμάτιό της. Δεν φοβάται το σκοτάδι. Όχι. Αλλά, της αρέσει πολύ να αποκοιμιέται κοιτάζοντας την υδρόγειο. Με έναν μαγικό τρόπο μόλις πατήσεις τον διακόπτη εξαφανίζονται όλα τα σύνορα απ΄όλες τις χώρες και μπορείς τότε να δεις βουνά, θάλασσες, ερήμους, πεδιάδες.

     Στoυς  Στύλους  του  Ολυμπίου  Διός  της είχε πει πως θα ήταν. Αν ήθελε να πάει να τη δει.

    Απόψε θα  κατέβαινε στο Κέντρο για την έκθεση ζωγραφικής του συναδέλφου από το σχολείο. Μετά, θα βρίσκονταν για ένα ποτό με τις δασκάλες εκεί κοντά. Για τη Σόνια, που σπάνια πήγαινε στο Κέντρο, ήταν ευκαιρία να δει την Αριάδνη.

Το λεωφορείο αργεί το μεσημέρι. Η Σοφία, η δασκάλα, πάντα στην ώρα της στη στάση. Μία και μισή. Τρέχοντας έρχεται, μη χάσει το δρομολόγιο των δύο παρά είκοσι.

Ένα σωρό σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της καθώς επέστρεφε σπίτι από τα ψώνια. Πρόσωπα και εικόνες εναλλάσσονταν γοργά, σαν τα τοπία από το παράθυρο του τραίνου.