Η πεθερά ''πενθεί τον έρωτα'', σύμφωνα με μια συκοφαντική ετυμολογική προσέγγιση, που δεν μπόρεσα να τεκμηριώσω από το λεξικό. ''Όποιος αποκτά πεθερά, εισέρχεται σε κατάσταση πένθους'', διάβασα στο διαδίκτυο, από αμφιβόλου προελεύσεως ανώνυμο συγγραφέα.
- Ηλιοδώρα, θυμάσαι; Είχαμε ξανάρθει εδώ, στο λιμάνι.
-Δε θυμάμαι. Πότε είχαμε ξανάρθει;
-Όταν περιμέναμε τα παιδιά να'ρθουν από το Ρέθυμνο. Εγώ τον Αλέξη κι εσύ τον Στέφανο, που ήταν στη Φιλοσοφική...
-Πού τα θυμήθηκες αυτά, Εμμέλεια; Η γερόντισσα δεν επιτρέπει να συζητάμε τέτοια πράγματα.
-Πέρασαν κιόλας δεκαπέντε χρόνια, τα υπολόγισα χθες βράδυ.
-Αμαρτάνεις τώρα, το ξέρεις;
-Εσένα, Ηλιοδώρα, δεν σου'ρχονται σκέψεις καμιά φορά; Πώς θα'ταν η ζωή μας, αν δεν είχαμε μπει στη Μονή...
Λίγο με το ζόρι πήγαινε στην εκκλησία τις Κυριακές. Με το ζόρι έβρισκε και κατάλληλα ρούχα για την περίσταση, σκαλίζοντας ανόρεχτα τις κρεμάστρες στην ντουλάπα, διατρέχοντας με το βλέμμα την συλλογή ωραίων μεταχειρισμένων, που είχαν μαζευτεί τα τελευταία χρόνια.
Για όσους έχουν λίγη όρεξη για διάβασμα. Ένα ταξίδι 1000+ χλμ. στην ελληνική γη.