Λογοτεχνία

Φωνές, γέλια, λόγια του αέρα, λόγια σοβαρά κι αστεία. Αχ καλέ σα δε ντρέπεται λέω γω, μια βαρύγδουπη δήλωση σούργελου διατρέχει την πλατεία. Μια ριπή γέλιο κακαριστό κυρά-Κατίνας. Πολύχρωμες γραβάτες προτείνει ο μαυριδερός μετανάστης με το γλυκύτατο μειδίαμα. Μια ριπή πατσουλί παρελαύνει ενώπιον πολλών ρουθουνιών εκπληρώνοντας το σκοπό της. Μια άλλη ριπή κριστιάν ντ΄ ορ. Ο βιολιστής στο πόστο του στη γωνία, τολμηρός σήμερα, σολάρει κύματα Δουνάβεως. Στριμωγμένα κηδειόχαρτα στο στύλο της γωνίας αναδίδουν φθηνό θυμίαμα νεκροταφείου. Τακ τακ τακ τα τακούνια της κοκέτας.

Ήταν τις προάλλες ένα βράδυ που χαλάρωνα σερφάροντας με το τάμπλετ στο κρεβάτι πριν τον ύπνο μπας και δω κάνα ποδήλατο όμορφο να το ονειρεύομαι τη νύχτα, ξέρεις τώρα όπως σερφάρεις εσύ διαβάζοντας αυτή την ιστορία καλή ώρα, και λοιπόν μού πετάει το facebook κάπου σε μια άκρη ένα μήνυμα για ένα cycling group, έτσι το ΄λεγε ούτε ξέρω τι διάολο κουμπί πατήθηκε, συμβαίνουν αυτά στα τάμπλετ εύκολα πατάει το δάχτυλο τα κουμπιά από μόνο του λες κατά λάθος.

«Κάνε πετάλι, ρε! μη σταματάς, κάνε πετάλι!»

«Κάνω, σκάσε, βγάλ’ το σκασμό! Κάνω! »

«Σκάσε συ και κάνε πετάλι κει πέρα, δεν προλαβαίνω ρε σου λέω, δεν προλαβαίνω, όλο βγάζω και μπαίνουν κι’ άλλα!»

Τι πετάλι να κάνω εδώ που μας πήρε και μας σήκωσε δηλαδή, κάνω δεν κάνω δεν αλλάζει τίποτε, στο ίδιο σημείο είμαστε. Και να μη μπορώ να τα ρίξω σε άλλον, εγώ φταίω, εγώ με τις ιδέες μου, να χέσω τα πετάλια του κόσμου όλου, τι μουρθε ρε χειμωνιάτικα…

«Κάνεις ρε, κάνεις;»

«Σκάσε ρε μήτρο, κάνω μη μου σπάς τα νεύρα!»

αέρα,

παγομένο χειμωνιάτικο φιλί στο πρόσωπο της γης,

 σπρωξε το ποδήλατο της ζωής !

αέρα
παγωμένο χειμωνιάτικο φιλί της μάνας που δεν θα έρθει.
Κομμάτι πια του εαυτού μου.