Δουλευοντας μπροστά στο computer κάτι ώρες ενώ ήθελα να πάω ποδηλατάδα μου ήρθε μια ας πούμε απορία και θα ήθελα να τη μοιραστώ με τους απανταχού ποδηλάτες.
Ενας ποδηλάτης που δεν μπορεί να κάνει πια ποδήλατο (ατύχημα, αρθριτιδα, μηνίσκος κτλ) εξακολουθεί να είναι ποδηλάτης?
Για μένα η απάντηση είναι ξεκάθαρη.. αλλά αναρωτιέμαι πως το βλέπουν οι άλλοι..
Θα γράψω εδώ ένα σκηνικό που παίχθηκε προχθές για να δείτε πόσο εύκολα μπορείτε να χάσετε το ποδήλατό σας..
Προχθές ανεβήκαμε με τον Σταμάτη στην Παιανία να αγοράσουμε από το alexpak τις τσαντούλες που είχε προσφορά. ( Σταμάτης = podilatis mesogeion) .
Έξω από το μαγαζί είπα στον Σταμάτη να δέσουμε τα ποδήλατα, έτσι και αλλιώς κουβαλούσαμε μαζί μας και οι δύο τα σχετικά πέταλα και κλειδαριές.
Μου λέει: " πήγαινε να πάρεις τις τσάντες δύο λεπτά και θα καθίσω έξω με τα ποδήλατα.."
Αλλά στην πορεία, δεν ξέρω πως του ήρθε, ( αχ βρε Σταμάτη) και μπήκε και εκείνος μέσα στο μαγαζί, προφανώς γιατί σκέφτηκε ότι αφού το σταντ με τις τσάντες ήταν ακριβώς πίσω από την βιτρίνα δίπλα στην πόρτα θα βλέπαμε τα ποδήλατα..
Ε δεν περνάει ένα λεπτό και κοζάρω έναν Αλβανό να κοιτάζει τα ποδήλατα.
Τα παρατάω όλα βγαίνω έξω σφαίρα πάω και κοντά του, ( εκείνος δίπλα στα ποδήλατα τώρα τα κοιτάζει με υφάκι τάχα μου αδιάφορο αλλά και λιμασμένο) και του κάνω..
"Γεια .. σου αρέσουν"
"Ναι μου λέει.. Πόσο κάνουν;;;"
"Τίποτα ρε συ του λέω.. 100 ευρώ.. !" ( σιγά μη σου πω και πόσο κάνουν).
Πάει πιο κει τώρα και κάνει πως κοιτάζει τα πράγματα που είχαν έξω από το μαγαζί αλλά τον νου του τον έχει τι κάνω εγώ.
Τώρα εγώ τι να κάνω;; Να τα πάρω να τα κλειδώσω ένα ένα.. Που να τα αφήσω .. Μόλις έκανα να γυρίσω τον βλέπω ξανά πάει κοντά στο ποδήλατο του Σταμάτη..
Λέω μέσα μου .. " Τον πούστη.. περιμένει να το βουτήξει.."
Πατάω μία φωνή στον Σταμάτη μέσα στο μαγαζί.. " Πλήρωσε και τα δικά μου και έλα έξω.. "
Τέλος πάντως πήρε τα πράγματα και εκείνος και ήρθε.. Με το που τον βλέπει ο τύπος, ( με υφάκι : Σφυρίζω αδιάφορα και περιμένω), σηκώνεται και φεύγει. Είχε μαζί του ένα κίτρινο ποδήλατο αλλά δεν πρόλαβα να δω τι ακριβώς ήταν.
Προφανώς θα παράταγε αυτό αν ήταν να βουτήξει κανένα άλλο καλύτερο..
(όποιος έχασε κίτρινο κουρσοειδές, κυκλοφορούσε στην Παιανία.. )
Γειά χαρά,
σήμερα το πρωί χτύπησε το κουδούνι και μια ταχυδρόμος μου έδοσε έναν φάκελλο όπου έγραφε «ΣΥΣΤΗΜΕΝΑ». Μέσα ήταν η μπλούζα που την φοράω από τότε με περιφάνεια!
Έτσι, δεν νιώθω την απόσταση ως την Αθήνα πια. Κώστα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!
Καλή ποδηλασία
η κωστάνζα
Ο Δανός αρχιτέκτονας Jan Gehl είναι απο τους πιο σημαντικούς παγκοσμίως πολεοδόμους. Απο το 1960 εργάζεται για να μετατρέψει την Κοπεγχάγη σε μια φιλική για το ποδήλατο και το περπάτημα πόλη. Οι αντιλήψεις του για την “ανθρώπινη κλίμακα” στο σχεδιασμό και τη σημασία των δημοσίων χώρων οδήγησαν τους σχεδιαστές σε όλον τον κόσμο να αναθεωρήσουν τον τρόπο που σχεδιάζουν. Το 2007 η Νέα Υόρκη προσέλαβε τον Gehl για να βελτιώσει την υποδομή της για τα ποδήλατα, κάτι που έχει ήδη αποδώσει με την τεράστια αύξηση του αριθμού των ποδηλάτων. Η Sierra μίλησε με τον Gehl τηλεφωνικά στο γραφείο του στην Κοπεγχάγη.
Sierra: Ο σχεδιασμός με γνώμωνα την ανθρώπινη διάσταση είναι κομβικό σημείο για τη φιλοσοφία σας. Τί σημαίνει να χτίζεις στην “ανθρώπινη κλίμακα”;
Jan Gehl: Μιλάω αρκετά για τον ανθρωπιστικό σχεδιασμό, ή την “ανθρώπινη” διάσταση στον αστικό σχεδιασμό. Με αυτή τη φράση εννοώ το σχεδιασμό όπου δίνεται έμφαση στους ανθρώπους που περπατάνε και κάνουν ποδήλατο καθώς και στη δημόσια ζωή γενικότερα. Αυτό σημαίνει πως ξεκινάς απο τους ανθρώπους και συνεχίζεις με όλα τα υπόλοιπα. Ξεκινάς απο τους ανθρώπους και αφήνεις τα αυτοκίνητα και τα κτίρια σε δεύτερη μοίρα.
Το όλο θέμα είναι οτι άν δεν αρχίσεις με την ανθρώπινη πλευρά της υπόθεσης, δεν θα καταφέρεις ποτέ να την ενσωματώσεις αφότου έχεις ικανοποιήσει τα αυτοκίνητα και έχοντας τοποθετήσει έναν αριθμό κτιρίων γύρω απο ένα χώρο. Μετά πρέπει να ψάχνεις το χώρο που απομένει να χρησιμοποιηθεί απο τους ανθρώπους. Πρέπει να ξεκινάς απο τους ανθρώπους. Ετσι, όταν μιλάμε για την ανθρώπινη διάσταση στον αστικό σχεδιασμό, εννοούμε το να δίνεται προτεραιότητα και να διασφαλίζεται πως οι άνθρωποι αποτελούν την κυρια μέριμνα του σχεδιασμού και τα υπόλοιπα να εξυπηρετούνται έπειτα. Αυτή είναι η μία πλευρά της ανθρώπινης διάστασης.