Μια μικρή τράπεζα όπου θα κατατίθενται τα αισθήματά μας με όποιο μέσο μας είναι αρεστό και ταιριάζει στην κάθε αναγκαιότητα των στιγμών μας. Μια συλλογικότητα αισθημάτων λοιπόν, γιατί η σιωπή και η άβυσσός της στην ξένωση μας ταξιδεύει...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Κρυώματα, αλεργίες, κακή διάθεση, όλα μαζί, κρατάμε τη Ζιμπουλιώ μετέωρη...
κι εγώ...
αλλά και η Σεχρεζάντ
◒◓◒◓◒◓◒◓◒◓◒
ατενίζουμε την κατάσταση με όση στωϊκότητα μας έχουν προικίσει οι μοίρες και οι νεράϊδες μας...
◒◓◒◓◒◓◒◓◒◓◒
τραγουδισμένο από
τον Sting...
τη Nina Simone
την Marlene Dietrich...
κι απ’ τον πρίγκηπα του Jacques Brel στην τελευταία του εκτέλεση...
Και τι αξία θα έχει, ας πούμε, αν τελικά δεν σ’ εγκαταλείψει κάποιος και μείνει μαζί σου, μετά από τόσες εκκλήσεις και παρακλήσεις και θυσίες, ως και μαργαριτάρια βροχής από χώρες που δεν βρέχει ποτέ στα πόδια του...χάνεται όλη η χαρά του δοσίματος γμτ...γίνεται καπνός, άμα έχεις κλάψει τα μάτια σου “έξω" όπως λένε και οι άγγλοι (ή περίπου κάτι τέτοιο)...
Το τραγούδι πάντως πάντα με συγκινούσε και η εκτέλεσή του απ’ τον ίδιο τον πατέρα του εδώ συγκλονιστική γιατί όντως το λέει κλαίγοντας...
από τις Βάρβαρες ωδές, του Νάσου Βαγενά.
Ο κόσμος όλος χωράει σε μια λέξη.
Σ΄ένα ρήμα που δεν έχει ακόμα ειπωθεί
Σαν μια γυναίκα που δεν λέει να γδυθεί
κι έχει φέξει
Όμως φυσάει ξαφνικά και σφυρίζει
ένας άνεμος που επιβάλλει τη σιωπή.
Ό,τι κανείς και να σου πει
Γυρίζει
με ορμή στο στόμα του και το ματώνει.
Κι είμαστε ακόμα σε άλλη εποχή.
Σε λίγο τίποτα δεν θα ηχεί
κάτω απ΄το χιόνι.
while their guitars gently weep...
νυχτερινό στο σπίτι με τις αγάπες μου να ξεκουράζονται...
μου τη θύμισες τη ...λησμονημένη... Φλέρυ που τόσο, μα τόσο μ’ αρέσει...εκεί απ’ τα συμπαντικά σας μουσικά ακούσματα...
Μουσική και στίχοι του Μάνου Χατζηδάκη.
Σηκώθηκεν ο άνεμος
και σκίζει τα πανιά μας
πέφτει η βροχή και μούσκεψε
τα πιο κρυφά όνειρά μας
μα εσύ μικρή τρελή και παραπονεμένη
το `λεγες πως θα γίνουσαν
μικρή λησμονημένη;
Σε πάτησαν τα πόδια μας
σε μάτωσεν η βιά μας
σου σπάσανε τα κόκαλα
τ’ ασθενικά παιδιά μας
κι όταν ξερή κι αναίσθητη σε πέταξαν στο χώμα
ποιος τάχα σε θυμήθηκε
έτσι θλιμμένη
μικρή λησμονημένη;
Με τον ανθό μιας Μανόλιας,
εικόνα από την συλλογή των βασιλικών χειρογράφων της Βρετανικής Βιβλιοθήκης.
Οι καλαμποκιές μας
είχαν δέσει καρπούς.
Έπρεπε να καθαριστεί ο κήπος.
Τα έβγαλε από τις ρίζες
ο κηπουρός ,
με μια αξίνα από το πουθενά.
Οι περήφανοι βλαστοί,
άγουροι ακόμα και πράσινοι,
οι όμορφες κούκλες
με τα λεπτά, απίστευτα μαλλιά,
όλα στους κάδους
και γύρω.
Όλη η ''προσπάθεια'' της φύσης
άγρια σπαταλημένη,
στα σκουπίδια.
Κάποιος εδώ
ακόμα κλαίει.
Να βάλω εδώ ό,τι έχω αγαπήσει απ’ αυτή την ξεχασμένη υπέροχη...
Εγώ είμ’ ένα σύννεφο κι εσύ ένας καημός...
με λεν τρελή του φεγγαριού...
(δεν κατάφερα χωρίς γραφικές εικόνες της πλάκας να πάρει η ευχή!)
Με ίσως την ωραιότερη εκτέλεση που έχω υπ’ όψιν μου...από τη Φλέρυ πάλι...επιμένω και σήμερα...
ο ζαβός στο λόφο...
ΑΠΛΩΣΤΕ ΤΟ ΧΕΡΙ...
ΑΓΓΙΞΤΕ...
ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ...
ΟΠΟΥ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ...
[από ΤΟ ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΠΕΝΤΩΚ,
του Ανατόλ Φρανς,
Εκδοτικός Οίκος
Γ. Παπαδημητρίου,
Εκδοση Α -1952]
''-Κύριε φιλόσοφε, δέχομαι από καρδιάς τις γενναίες σας προσφορές. Είστε θαυμάσιος θνητός. Έχω την τιμή, κύριε, νά είμαι δικός σας. Είναι δυο έπιπλα, που τάχω σε μεγάλη εχτίμηση. Το κρεββάτι και το τραπέζι. Το τρπέζι, που, φορτωμένο πότε με σοφά βιβλία και πότε με νόστιμα φαγιά, χρησιμεύει γι απλάδα της τροφής του σώματος και του πνεύματος. Το κρεββάτι, κατάλληλο για την ήσυχη ανάπαυση, καθώς και για το σκληρόν έρωτα. Θείος σίγουρα άνθρωπος ήταν εκείνος , που έδωσε στους γυιούς του Δευκαλίωνα το κρεββάτι και το τραπέζι.''
Από το ΦΩΣ ΟΡΥΧΕΙΟΥ του Πάνου Κυπαρίσση.
Καλείσαι στο μαύρο βυθό της
με τ᾽αλάτι της πίκρας στα χείλη
τρόπο να βρεις, ν᾽απαντήσεις.
Σε τραβούν υποθέσεις
υποσχέσεις της μέσα σου θάλασσας
με θάλπη και τεχνικές
να πληρώσεις κι άλλη φορά πάλι τα ίδια.
Λαιμαργία της λεπτομέρειας
καθώς ζητάς
μαύρο και κίτρινο κοτσυφιού
να ξεφύγεις του ντουφεκιού
με ό,τι της άρνησής σου της απομένει.
...λίγο happy end, μήπως έρθει ύπνος...
cat, cat, where are you cat?
...μια βροχή, μια ήλιος,
ἐτσι πορεύεται η νύχτα πρωΐ-πρωΐ...
έτσι επιβλήθηκε η βουβαμάρα...
έτσι διασφαλίζεται το αύριο της νύχτας...
η νύχτα είναι εδώ...
για να μείνει...
πώς θα αντέξουμε;
να είμαστε έτοιμοι...
γιατί τη νύχτα δεν την θέλουμε για πάντα...
κι όταν έρχεται να μείνει είναι σαν για πάντα...
ας αρχίσουμε λοιπόν με το βασικό...
τη νύχτα δεν τη θέλουμε για πάντα...
τη νύχτα ούτε για τον ύπνο δεν τη θέλουμε...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΙΓΗΣΕ Η ΕΡΤ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΙΓΗΣΑΜΕ ΟΛΟΙ
Ο αγέρας άλλαξε, αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη σπόρους
Φωνές σηκώνουνται. Ποιος φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, οι άνθρωποι οι ζωντανοί, οι
πεθαμένοι κι οι αγέννητοι. Μα κι ευτύς μας πλακώνει ο φόβος και σωπαίνουμε.
Ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από αναντρία. Μα ξάφνου πάλι η Κραυγή
ξεσκίζει σαν αϊτός τα σωθικά μας.
Γιατί δεν είναι απόξω, δεν έρχεται από αλάργα για να ξεφύγουμε. Μέσα στην καρδιά
μας κάθεται η Κραυγή και φωνάζει.
"Κάψε το σπίτι σου!" φωνάζει ο Θεός. "Έρχουμαι! Όποιος έχει σπίτι δεν μπορεί να με
δεχτεί.
"Κάψε τις Ιδέες σου, σύντριψε τους συλλογισμούς σου! Όποιος έχει βρει τη λύση δεν
μπορεί να με βρει.
"Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες. Αυτοί αιώνια
συλλογιούνται την πείνα, την ανταρσία, το δρόμο τον ατέλειωτο. Έμενα!
"Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις Ιδέες σου κι ακλούθα μου.
Είμαι ο μέγας Αλήτης.
"Ακλούθα! Περπατά απάνω από τη χαρά κι από τη θλίψη, από την ειρήνη, τη
δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε τα είδωλα τούτα, σύντριψε τα, δε χωρώ!
Συντρίψου και συ για να περάσω!"
Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος.
Πόλεμο στους άπιστους! Απιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.
Το μίσος μας είναι χωρίς συβιβασμό, γιατί κατέχει πώς καλύτερα, βαθύτερα από τις
ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα.
Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη,
ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.
Φωτιά, να καθαρίσει η γης! Ν΄ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού
και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας,
αλλιώς δε σωζόμαστε.
Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος
γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή
Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε γόνιμες
αρετές.
Ζούμε τη φοβερή έφοδο, δρασκελίζουμε τους οχτρούς, δρασκελίζουμε τους φίλους
που παραπομένουν, κιντυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δε χωρούμε πια στις
παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξες.
Ο άνεμος του ολέθρου φυσάει
αυτή είναι σήμερα η πνοή του Θεού μας
ας πάμε μαζίτου! Ο άνεμος του ολέθρου είναι το πρώτο χορευτικό συνέπαρμα της δημιουργικής περιστροφής. Φυσάει πάνω από τις κεφαλές κι από τις πολιτείες, γκρεμίζει τις Ιδέες και τα σπίτια, περνάει από τις ερημιές, φωνάζει: "Ετοιμαστείτε! Πόλεμος! Πόλεμος!"
Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη
διαλέξαμε. Τούτη είναι η εποχή μας, ο αγέρας που αναπνέμε, η λάσπη που μας
δόθηκε, το ψωμί, η φωτιά, το πνέμα!
ΑΣΚΗΤΙΚΗ Salvatores Dei ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ
...κι ως η νύχτα κάθεται βαριά με τις στρατιές των σκοταδιών της,
για μια φορά ακόμα τι κάνουν στο πραιτώριο;
ψάχνουν ποιός με ποιόν...
ψάχνουν πώς σαν πραίτορες θα παραμείνουν...
ψάχνουν πώς με χαλασμένες, με καμμένες λυχνίες, θα αστράψουν τα σκοτάδια,
ενώ η νύχτα κάθεται βαριά
με τα σκοτάδια της να βυσσοδομούνε στα κατώφλια των θυρών μας...
την ώρα που ετοιμάζεται η νύχτα να συνθλίψει τις πόρτες μας
ζητώντας να μπει στις εστίες του είναι μας...
ναι εκείνη την οριακή ώρα
μόνοι μας μένουμε...
ολομόναχοι μαζί με τα σπίρτα
για την ώρα που τα σκότη θα κυριαρχήσουν
χωρίς κεριά...
τις ράγες των δαχτύλων μας θα κάψουμε
τους φωτισμούς να διατηρήσουμε για την ώρα της αγάπης...
εκείνη την ιερή ώρα που κάθε σώμα και ψυχή ξεπερνάει ό,τι του έχει δοθεί
εκείνη τη δύσκολη ώρα της αμάχης ή της συμμαχίας της αγάπης...
γιατί όποιος παραγκωνίζει την αγάπη έχει ήδη ρουφηχτεί απ᾽τα ερέβη...
μακάρι τα δέντρα όλης της γης σπίρτα να γίνουν,
για ν᾽ανάβουν πυρσοί στα σκοτάδια της αέναης νυχτιάς...
σ᾽αγαπώ,
αν δεν το πεις,
αν δεν το κάνεις,
δεν έζησες ποτέ και τίποτα...
δεν υπάρχεις καν...
και τα σκότη,
σκότη θα μείνουν...
ένα βαθύ κι αληθινό σ᾽αγαπώ
αν δεν το πεις και δεν το κάνεις...
ας έρθουν όλες οι νύχτες της κόλασης
δεν θα τις νιώσεις
δεν θα τους αντισταθείς
θα σε ρουφήξουν ως το μεδούλι...
τότε,
ήμαρτον πρόλαβε να πεις
ήμαρτον και να γονατίσεις
γι᾽αυτό που δεν είπες και δεν έκανες
ήμαρτον αέναο
και ίσως σωθείς...
Από το Μικρό Ναυτίλο
Είσαι νέος -το ξέρω- και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το 'να πόδι σου έρχεσαι με τ' άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.
Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ' το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σου υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
Και κάτι που σε μια φίλη σχολίασα ως μαύρη ομορφιά.
Από το βιβλίο των γάτων
Εθνική Οδός
Μικρή γκρίζα γάτα κοιμάται
στη μέση του δρόμου.
Γύρω φορτηγά, λεωφορεία.
Και δεν ακούς τίποτα
τίποτα
παρά την ανάσα της, που λείπει.
Τα σέβη μου.
και τα δικά μας θερμά σέβη...
σήμερα εκτός απ᾽το τσάϊ, στο σαλονάκι μας, (μπήκαμε στη χειμερινή σαιζόν) υπάρχει κέηκ με κακάο (θάνατος από σοκολάτα, στην αγγλική του πρωτότυπη ονομασία death by chocolate). To κακάο είναι δεινός πολέμιος της κακοκεφιάς κι επειδή, όλα, μα όλα συντελούν, να μας κάτσει εσαεί η κακοκεφιά στην ψυχή, σήμερα μπόλικο κακάο λοιπόν.
Δοκίμασέ το και καλή μας παρέα στο εξής...
καθότι η παρέα θα μας σώσει...
- Μητέρα, σταμάτησε.
Μιλάς εδώ και τρεις μέρες.
Το σκέφτηκα.
Εντάξει θα παντρευτώ.
- Καλά. Με τι είδους άνδρα;
- Τι είδους άνδρας μου αξίζει;
Πάντα μιλάς για χρήματα.
Γιατί να μην παντρευτώ έναν πλούσιο άνδρα;
- Παντρέψου έναν πλούσιο άνδρα
και θα γίνεις απλά η παλακίδα του.
- Άσε με να γίνω μια παλακίδα.
Αυτή δεν είναι η μοίρα μιας γυναίκας;
Ζαν Γιμού, Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια,, ο μονόλογος της Σονγκλιάν, από την υπέροχη Γκογκ Λι.
Απλά το ωραίο ψευδώνυμο της shirayuki, παρ’ ότι σχετίζεται με μια χαρούμενη φιγούρα (δεν είμαι σίγουρη, απλά έτσι βλέπω), εγώ μ’ έναν δαιδαλώδη τρόπο, πήγα από ‘δω, πήγα απο ‘κει, το’χα-το’χα, έφτασα όχι στην Ιαπωνία, όπως θα’πρεπε, αλλά στην Κίνα...
Δεν βαριέστε, η μοίρα των γυναικών κοινή...
Το πρωί πίναμε τσάι με κέικ, όχι όμως κακάο, αλλά σοκολατένιας πραλίνας φουντουκιού που βγήκε πολύ γλυκιά για να ταιριάξει με το ψωμάκι μας, έδεσε όμως τέλεια μέσα στο κέικ. Και για να παραμείνουμε στο πνεύμα...
Στην Ιαπωνία αυτή τη φορά ο Sen no Rikyu έγινε (και παραμένει για κάποιους) γνωστός για την προσφορά του στην τελετή του τσαγιού. Αν κάτι φαίνεται να διέπει την ιαπωνική κουλτούρα είναι η ομορφιά που βρίσκεται στην απλότητα. Έτσι το έχω εκλάβει μετά από μικρές επαφές με αυτόν τον πολιτισμό, ίσως να κάνω και λάθος. Εδώ για ακόμη μια φορά γίνεται φανερή αυτή η ομορφιά.
If you have one pot
And can make your tea in it
That will do quite well.
How much does he lack himself
Who must have a lot of things?
Απόψε ήταν να γίνει
η γνωριμία μου
με τον Μικρό Ναυτίλο.
Ποτέ δεν είναι αργά.
Η σκιερή πλευρά
Όσο μεγαλώνω,
νιώθω να περνάω στη σκιερή πλευρά της ζωής,
πιο κοντά στο σκοτάδι,
πιο κοντά στο θάνατο.
Κι αυτό, με κάποιο τρόπο,
δεν έχει θλίψη.
τα χρώματα είναι πιο μουντά,
αλλά πιο αληθινά,
λιγότερο ''ιλλουστρασιόν''.
Τα συναισθήματα λιγότερο φωναχτά,
αλλά πιο βαθιά.
Ακόμα κι η σωματική επαφή
μου αφήνει μια ζεστή πνευματική χαρά.
Τα δακρυσμένα μάτια
έχουν θλίψη βαθιά, αληθινή,
ηδονική κάποιες φορές,
χωρίς απελπισία.
Earl Grey για τους Κυρίους
και Lady Grey για τις Κυρίες...
τα μπισκότα...
και το κέηκ μας
καλώς να μας έρθετε...
με εξαιρετικές προσωπικότητες απόψε στο σαλόνι μας...ήμουν κάπως μουντή (πάάάάάλι; ναι πάλι και συνέχεια!) ομολογώ με κάνατε ευτυχή απόψε με την παρουσία σας. Σπάω τον κανόνα για να σας εκφράσω ευθέως το αίσθημα χαράς, για την παρέα σας...
μου λείπει όμως κάποιος αγαπητός...ξέρει εκείνος...ανησυχώ κι όλας...κι αν δεν φανεί ή που έχει “ζευγαρώσει” και δεν προλαβαίνει να μας έρθει ή δεν τον αφήνει η κυρά του, γιατί τον ζηλεύει υπέρμετρα που τον αγαπάμε...ή που έχει καταχωνιαστεί στα σκοτάδια του κι ανησυχώ. Να! το λέω και δημοσίως. ΑΝ το τελευταίο ανησυχώ...ή μας κάνει νάζια; Βρε λες; να είναι αυτό τελικά;
Όταν είσαι Άλλη, μισή, σε μισώ...
δεν σε θέλω,
ταράζεις τα εγώ μου,
γίνομαι λίγος κι Εγώ.
Όταν είσαι Εσύ, είσαι...
Όλα.
Όλα όσα είσαι.
Μείνε για μένα μονάχα,
Εσύ.
Η Αληθινή!
bp
Πώς να ρυθμίσει κανείς τα Εγώ του
στο δρόμο με τα Εσύ παρέα;
Κανείς δεν έχει βρει τον απόλυτο τρόπο
που ν’ ακουμπάνε τα Εγώ και τα Εσύ γλυκά.
Κι όταν ο δρόμος μακραίνει γίνεται όλο και πιο δύσκολο...
Ίσως πρέπει αυτή η μακριά διαδρομή
δάσκαλος υπομονετικός να γίνει τών Εγώ και των Εσύ,
έτσι που να αποκαλύπτονται και να κυριαρχούν
τα καλύτερα Εγώ και τα καλύτερα Εσύ..
Υπάρχει ένα "εγώ" ή "εσύ" αντίστοιχα,
που κινείται με γνώμονα του τι είναι "επιτρεπτό", το "καθώςπρέπει" κατά τα λεγόμενα.
Υπάρχει και το άλλο "εγώ" ή "εσύ" που κινείται με γνώμονα του τι είναι "ωφέλιμο", το "όπως πρέπει" το λέω εγώ...
Το "ωφέλιμο" δεν είναι πάντα "επιτρεπτό" όμως! και το αντίστροφο.!
Αυτή είναι η "ρύθμιση" που καλείται να κάνει το "εγώ εσύ" για να εξισωθεί,
όπως αρμόζει. Να γίνει: εγώ=εσύ, "όπως πρέπει" δηλαδή.
Πού υποχωρεί ο ένας που υποχωρεί ο άλλος, Συνειδητά! ο κάθε ένας από την μεριά του .
Από το κάθε ταίρι, νομίζω,"πρέπει" να γίνεται αυτή η "προσπάθεια".
Να είσαι ο άλλος κάθε στιγμή...
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να επιβληθεί,διότι τότε γίνετε βία.
Είναι απλό, ή γίνετε ή δεν γίνετε...(στις σχέσεις)
Όταν γίνετε όμως είναι...!!!
Δεν λέγετε...
υγ: Συγνώμη αλλά με την φλυαρία μου ξέχασα να σας ευχαριστήσω,
για τα πλούσια εδέσματα και το εξαιρετικό tea!
Δεν το’χω δει στη ζωή μου ολόκληρη συνεχόμενα και με αγώνα κοινό...Δυστυχώς...δεν το ξέρω έτσι...και δεν το βλέπω και στους γύρω μου...εκτός με μορφές αποσπασματικές κι εν μέρει. Ποτέ ολοκληρωτικά...κι αμφίπλευρα.
Συχνότατα υπάρχει εμφανώς έλλειψη συντονισμού και μετά ο καθένας πρώτα τον εαυτό του και μετά τη σχέση των δύο. Θεωρείται δε πιο υγειές έτσι.
ΑΛλά ποτέ να μπαίνει κάποιος στη θέση του άλλου πρώτα...ή και ταυτόχρονα να είναι ο εαυτός του και να μπαίνει και στη θέση του άλλου. Δεν το’χω δει δυστυχώς.
Μοιάζει ακόμα κι όταν πιστεύει κανείς ότι την έχει κατακτήσει αυτή την εξίσωση, να μην είναι καθόλου έτσι στην πραγματικότητα.
Άρα το ΕΓΩ=ΕΣΥ μήπως είναι μια επιθυμητή ουτοπία;
ΥΓ. Ευχαριστώ κι εγώ...
να μερικά παραδείγματα για καλημέρα...γεμάτη δημιουργικότητα και χρηστικότητα, γιατί αυτό εστί design...και δεν νιώθω την ανάγκη να βρω μια ελληνική λέξη γι’ αυτό...προτιμώ τη μητρική...DESIGN Ντηζάϊν ή όπως σας αρέσει...
Ενώ εμείς πεθαίνουμε κάθε ψήγμα τέτοιας άναρχης ανάτασης του νου...απλά γιατί ακόμα κι αν συμβαίνει κάνει γκέλ σε ορθωμένους επίτηδες τοίχους...
να τι κάνουν αλλού στον ίδιο πλανήτη, στην ίδια ήπειρο...
Ένα μουσικό κουτί μνήμης...
μια σπουδή στην ταυτότητα...
συνοψίζοντας την ταυτότητα...
Ναι έχεις δίκιο Royal Oak, συγνώμη, δεν ισχυρίστηκα ότι είναι μια μόνιμη κατάσταση, δεν υπάρχει μόνιμη, σταθερή κατάσταση! στον κόσμο.
Για Στιγμές μιλάμε πάντα. Την μία "βρίσκεσαι" την άλλη "χάνεσαι".
Η "υποχώρηση" του "εγώ" μας, όμως, είναι προσωπικό μέλημα του κάθε ένα από μας ξεχωριστά, και όχι του άλλου.
Και τέλος, ένα ποίημα πρέπει να κινείται στα όρια του ιδανικού του ουτοπικού! αλλιώς τι νόημα έχει...;
[Ξεχασμένος πειραματισμός σε σχήμα Α3, ποικίλες γραμματοσειρές, σε ποικίλα μεγέθη, μελάνι σε χρώμα μαύρο και πράσινο βιριδίου, εκτύπωση και στις δύο επιφάνειες του χαρτιού, έτσι που να διαφαίνεται αχνά και η πίσω εκτύπωση. Σκοπός η δημιουργία βάθους, και κίνησης. Σαν τα γράμματα, οι λέξεις κι όλο το κείμενο, όταν αυτό είναι σε μικρές στιγμές, να έρχονται ή να φεύγουν το ένα μετά απ’ το άλλο. Βρέθηκε σήμερα αρχειοθετημένο, ενώ καθάριζα και πετούσα διάφορα, χρόνος πειραματισμού 2002. Το παραθέτω με φωτογραφική λεπτομέρεια, απλά γιατί με ξύπνησε από ένα λήθαργο. Μένει να πιω το τσάϊ μου και να το ξαναπιάσω, αν όχι από εκεί που το άφησα - φταίει η διακοπή για πιο θεωρητικές αναζητήσεις, έτσι που η πράξη ανεστάλη για περίπου τρία χρόνια σκάρτα - πάντως από εδώ που με διεγείρει ξανά και όντας, μετά από τόσα χρόνια, φορτωμένη με ένα σωρό νέα και σημαντικά βιώματα. Το κείμενο είναι ατελές μια και σε φάση πειραματισμού.]
“ Ὀνειρεύτηκα τήν ἀκτή τῶν μακρυνῶν ἐλπίδων κι ἦταν τό ψῦχος ἀφόρητο κι ἡ προσπάθεια μεγάλη, τόσο που ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν γεμάτη ἀτμούς, σάν μύριες ἀνάσες να ἐξέπνεαν, τἠν ἴδια ὥρα, στήν ἴδια κατεύθυνση. Τά νύχια μου ξεχασμένα μακριά καί σπασμένα ἀπό τήν ἀπελπισμένη ἀνίχνευση γιά ἕνα ὁποιοδήποτε ἴχνος τροφῆς...”
Ξέρω πως πίσω απ᾽το τείχος υπάρχει
αυτό που θέλω όσο τίποτα.
Για την ακρίβεια πείθω τον εαυτό μου
εξ ανάγκης
πως πίσω απ᾽το τείχος υπάρχει
αυτό που θέλω όσο τίποτα.
Σπάω το κεφάλι μου
τόσο καιρό τώρα,
πώς να διαπεράσω αυτό το τείχος
και δεν τα καταφέρνω.
Έχω γεμίσει μώλωπες
σε βάθος πηγαδιού δίχως πάτο.
Αν κάνω στροφή και εκτραπώ σε άλλο δρόμο κι άλλο τόπο
θα φέρνω βαρύ το αίσθημα,
πως δεν κατάφερα να διατρήσω αυτό το τείχος,
πως δεν κατάφερα να βρω ό,τι επιθυμώ περισσότερο.
Δεν βρίσκω τον τρόπο
και δεν ξέρω πού να καταφύγω.
Ξέχασα όσα ξέρω
και ψάχνω να βρω άλλα
που δεν ξέρω
και κανείς δεν μπορεί να μου πει.
Με λεν τρελή από εμμονή,
απλά γιατί δεν ξέρουν,
πως η τρέλα έχει υπόσταση και ρίζες,
πως η τρέλα έχει δεσμούς και μάλιστα άρρηκτους,
είναι σαν σημάδι που δεν εξαλείφεται με τίποτα,
πρέπει κανείς να ζήσει μ᾽αυτό.
Και τρέλα είναι να ξέρεις αυτό που θες.
Τρέλα είναι να επιμένεις σ᾽αυτό που θες
Τρέλα είναι να οδηγείσαι στην τρέλα αυτού που θες
κι αυτό να μην υπάρχει πια πουθενά...
ή να συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει πουθενά...
Κι εγώ δεν ξέρω πια τίποτα...απλά δεν ξέρω...και όμως θέλω...
να διαπεράσω αυτό το τείχος...
Hang on to your emotions...
Μάλλον τα έχουν πάθει κι άλλοι...δεν είμαι μόνη μου τελικά...βρήκα τους όμοιούς μου...και φυσικά τον ύμνο μου...ΟΜΟΙΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ! ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
Το ψηφίζω σαν το ΑΣΜΑ αυτού του Blog!
Μεταφράζω...κρατηθείτε στα συναισθήματά σας!!!!...
When your imagination has too much to say
Όταν η φαντασία σου έχει πολλά να πει
When the chill of the night meets the sweat of the day
Όταν η ψύχρα της νύχτας συναντά τον ιδρώτα της μέρας
And you have trouble understanding what other people have to say
κι έχεις πρόβλημα να καταλάβεις ό,τι οι άλλοι άνθρωποι έχουν να πουν
You'd better
καλύτερα
Hang on to your emotion, hang on to your emotion
να κρατηθείς στο συναίσθημά σου.
When a demagogue inside your head has taken charge
Όταν o δημαγωγός έχει πάρει να ηνία μέσα στο κεφάλι σου
And by default what you say or do is criticized
κι από επιλογή, ό,τι πεις ή κάνεις κριτικάρεται
And this litany of failures is recited a thousand times
κι αυτή η λιτανεία των λαθών συντελείται χίλιες φορές
You'd better
Καλύτερα
Hang on to your emotion, hang on to your emotion
να κρατηθείς στο συναίσθημά σου
Could it be you've never felt like that
Να είναι που ποτέ δεν ένιωσες όπως
That your mind's a cage inside the cage of cat
όταν ο νους σου είναι ένας κλωβός, μέσα στον κλωβό της γάτας
That spits and scratches all it can get at
που φτύνει και γραντζουνάει, ό,τι μπορεί να φτάσει
And that's you and your emotions
κι αυτό είναι εσύ και τα συναισθήματά σου;
Could it be you've never felt like that
Να είναι που ποτέ δεν ένιωσες όπως όταν
Your mind's a cage inside the cage of rat
το πνεύμα σου είναι ένας κλωβός μέσα στον κλωβό του ποντικού
Rabidly trying to get at you
που ακαριαία προσπαθεί να επιτεθεί σε σένα
And your emotions, you and your emotion
και τα συναισθήματά σου, εσένα και τα συναισθήματά σου;
When your imagination has too much to say
Όταν η φαντασία σου έχει πολλά να πει,
When that facile voice inside your head says give your life away
όταν εκείνη η διαθέσιμη φωνή μέσα στο κεφάλι σου
λέει να δώσεις τη ζωή σου όσο-όσο
You might think to ask how it got that way
μπορεί να ρωτήσεις πώς έφτασε να είναι έτσι
What books it has read that make it that way
τι βιβλία διάβασε που το κάνουν έτσι
And where it got the right to speak to anyone that way
και πού πήρε το δικαίωμα να μιλά σε οποιονδήποτε έτσι
You'd better
καλύτερα
Hold on to your emotions, hold on to your emotion
να κρατηθείς στα συναισθήματά σου.
When a night city's breeze blows across the room
Όταν μια η νυχτερινή αύρα της πόλης πνέει στο δωμάτιο
And a 5 A.M. moon and sun start their swoon
και στις 5.00 τα ξημερώματα (!!!!!) φεγγάρι και ήλιος αρχίζουν να σβήνουν
You hear your lover's breath
Ακούς την ανάσα του αγαπημένου σου (!!!!)
Not a moment too soon
Σκάρτα ένα λεπτό γρηγορότερα(πολύ ελεύθερη εδώ η μετάφραση και στο τραβηγμένο της όσο να πεις κύμινο)
You get to
Έρχεσαι στο να
Release all your emotions, you get to
απελευθερώσεις όλα σου τα συναισθήματα, έρχεσαι να
Let go of your emotions and
αφήσεις ελεύθερα όλα σου τα συναισθήματα και
Release all your emotions, you'd better
ν᾽απελευθερώσεις όλα σου τα συναισθήματα
Let go of your emotions
ν᾽αφήσεις να ελευθερωθούν τα συναισθήματά σου
Release, I wanna let go
Απελευθέρωσε, θέλω να αφήσω να φύγουν
I wanna release now
Θέλω να ελευθερώσω τώρα...
.... ...... ......
έχω τυλιχτεί στο παλτό μου,
άλλη αγαπημένη εικόνα, επανέρχεται στις φτωχές απεικονίσεις του μέσα μου.
Έχω ένα χαμόγελο,
κρυμμένο μέσα στο παλτό μου...
Έχω ένα κόκκινο, ροδί, παλτό, για το χειμώνα.
Μου το χάρισαν μεταχειρισμένο,
με έχει τυλίξει σε όλους τους μοναχικούς περιπάτους στην πόλη,
ξέρει τα ζόρια, και τα παράπονά μου,
θα το φορέσω να το δεις.
Κάπου εδώ γύρω θα είσαι.
και από τη χώρα των πάγων, σε περιμένω να γυρίσεις.
A night in November, του Τόμας Χάρντυ, γραμμένο το 1913, απόπειρα μετάφρασης, αφιερωμένη σε όλους σας, αλλά εξαιρετικά σε δύο γενναίες γυναίκες, φίλες, συνποδηλάτισσες, δασκάλες των αγγλικών. Την Ελένη και τη Σόφη. Από καρδιάς.
I marked when the weather changed,
Σημάδεψα πότε ο καιρός άλλαξε,
and the panes began to quake,
και τα παράθυρα άρχισαν να σειώνται
and the winds rose up and ranged,
και οι άνεμοι σηκώθηκαν κι αντάριασαν
that night, lying half-awake.
εκείνο το βράδυ, καθώς ξάπλωνα μισοξυπνητός.
Dead leaves blew into my room,
Νεκρά φύλλα φύσηξαν μέσα στο δωμάτιό μου,
and alighted upon my bed,
κι έλαμψαν πάνω απ᾽το κρεβάτι μου
and a tree declared to the gloom
κι ένα δέντρο ανάγγειλε στην κατήφεια
its sorrow that they were shed.
τη λύπη του που φυλλοροούσε.
One leaf of them touched my hand,
Ένα απ᾽αυτά τα φύλλα άγγιξε το χέρι μου,
and I thought that it was you.
και νόμιζα πως ήσουν εσύ
There stood as you used to stand,
Εκεί στεκόταν, όπως εσύ συνήθως στεκόσουν
and saying at last you knew!
λέγοντας πως επι τέλους γνώριζες!
η ποίηση είναι μέσα σου
όπως κι η ενοχή,
η επιθυμία, η εμμονή, η ανάγκη, η απόγνωση...
Αυτό είσαι...
Αυτό αγαπώ!
Η αποδοχή, άνευ όρων, των πραγμάτων είναι κατανόηση.
Η παραδοχή τους, δίνει ώθηση στο επόμενο βήμα.
Η εμμονή στην εμμονή γεννά πόνο.
Η εμμονή στο άπιαστο γεννά Παρθενώνες.
Στο δικό του Χρόνο, απρόβλεπτα.
Συνομιλώ μαζί μου ...ψάχνω, πως ίσως!, κάτι!, τίποτα...
Το Μέλλον Αβέβαιο...
Με τιμή
bp.
...αν απευθύνεται και σε μένα η παραπάνω αφιέρωση,
ούτε κατά διάνοια θα μπορούσα να το μεταφράσω τόσο εύστοχα!
Αγγλικά στο δημοτικό σχολείο σημαίνει...
πολλά ξεχνάς, αλλά πολλά μαθαίνεις,
επαναφέρω εαυτήν στους κανόνες του νήματος,
φέρνοντας ένα συναίσθημα
από τον καθημερινό μου μόχθο.
http://www.youtube.com/watch?v=zgOJTqJo3fQ
Διαλέγω ΑΥΤΟ για να ευχηθώ καλή Κυριακή κι επειδή απ᾽ό,τι είδα αύριο και μεθαύριο θα βρέχει, off we go out in the sunshine...αυτό το κρύωμα κράτησε περίπου 15 μέρες με τη μεθεόρτια αδυναμία...Ν᾽αναπληρώσουμε το χαμένο χρόνο λοιπόν...
Εξ ου κι οι δαιμονισμένες και αφορισμένες απ᾽την εκκλησία μας πέτρες που κυλάνε και δεν χορταριάζουν...
συναυλία στο Λήντς, την πατρίδα του λυντσαρίσματος, προφανώς καλοκαιράκι αφού εν πλήρη φωτοχυσία...το καλοκαίρι στην Αγγλία ο ήλιος δύει κατά τις δέκα...
κι επειδή με το χρόνο όπως έχω βαρετά ξαναπεί τα έχω κάπως τσουγκρισμένα...στην περίπτωση που τρέχει...του οφείλω μια παραδοχή...ότι
επιμένει να είναι με το μέρος μου...
Ξεχάστηκα bp και bookluv, το τσάϊ σήμερα είναι Lapsang Souchong... επισημαίνω πως ταιριάζει πολύ με στριφτό τσιγάρο...
I'll be your mirror
Θα γίνω ο καθρέφτης σου
Reflect what you are, in case you don't know
Θ’ αντανακλώ ό,τι είσαι, σε περίπτωση που δεν το ξέρεις
I'll be the wind, the rain and the sunset
Θα’μαι ο άνεμος, η βροχή και το δειλινό
The light on your door to show that you're home
το φως στη θύρα σου να δείχνει πως είσαι σπίτι
When you think the night has seen your mind
Όταν νομίζεις πως η νύχτα έχει δει το νου σου
That inside you're twisted and unkind
οτι μέσα σου είσαι διεστραμένος κι αγενής
Let me stand to show that you are blind
άσε με να σταθώ και να δείξω πως είσαι τυφλός.
Please put down your hands 'cause I see you
Σε παρακαλώ κατέβασε τα χέρια σου, γιατί σε βλέπω.
I find it hard to believe you don't know
Το βρίσκω δύσκολο να πιστέψω ότι δεν ξέρεις
The beauty you are
την ομορφιά που είσαι.
But if you don't let me be your eyes
Αλλά αν δεν μ’ αφήσεις να γίνω τα μάτια σου
A hand to your darkness, so you won't be afraid
Ένα χέρι στο σκοτάδι σου, έτσι που να μην φοβάσαι.
When you think the night has seen your mind
Όταν νομίζεις ότι η νύχτα έχει δει το νου σου
That inside you're twisted and unkind
ότι μέσα σου είσαι διεστραμένος κι αγενής
Let me stand to show that you are blind
άσε με να σταθώ και να δείξω πως είσαι τυφλός
Please put down your hands 'cause I see you
Σε παρακαλώ κατέβασε τα χέρια σου, γιατί σε βλέπω.
I'll be your mirror
I'll be your mirror
I'll be your mirror...
Θα είμαι ο καθρέφτης σου...
κι εδώ η πραγματική διαφορά ήθους
απ’ αυτό... το θλιμένα δροσερό και πρωτόλειο
σ’ αυτό το τεράστια ώριμο... το σταθερό και σίγουρο...
ΔΗΛΩΣΗ σοβαρή κι αμετάκλητη...
ΑΝ Ο VALE ΔΕΝ ΔΩΣΕΙ ΣΗΜΕΙΑ ΖΩΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ...εκβιασμός; πάρτε το όπως θέλετε...αυτός είναι ο νονός μου πρώτον κι ο μόνος που με τσίγκλισε να ξεκινήσω το παραμύθι δεύτερον...έχουμε συγχιστεί κι εγώ και η Σεχρεζάντ τρίτον.
Μας πιάνουν τα κρυώματα το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο απ’ το κακό μας...
ΤΙΠΟΤΑ! ΧΩΡΙΣ VALE άκρα του τάφου σιωπή...
κι επειδή τίποτα δεν γιατρεύει την στενοχώρια άλλο, εκτός απ’ τις μνήμες της αθώας, παιδικής μας ηλικίας, θα τραγουδήσω κι εγώ ένα απ’ τα αγαπημένα παιδικά τραγουδάκια του σχολείου, που άθελά μας και ανυποψίαστα όντας, μας φέρνανε στ’ αυτιά μας έναν κόσμο άλλο. Αυτό των μεγάλων κλασσικών συνθετών...
Το τριανταφυλλάκι ή άλλως Heidenroslein του Σούμπερτ.
Τριαντάφυλλο κλειστό είδε ένα παιδάκι
κι ήταν τόσο γελαστό,
χαρωπό και μυριστό, το τριανταφυλλάκι.
Νέο τριαντάφυλλο, τριανταφυλλάκι.
Αχ! λουλούδι τροφαντό, είπε το παιδάκι,
θα σε κόψω, δε βαστώ.
Αν με κόψεις, σου κεντώ το μικρό χεράκι,
είπε το τριαντάφυλλο, το τριανταφυλλάκι.
Ξεκαρδίζεται, γελά, το τρελό παιδάκι,
το τραβά, το ξεκολλά,.
τι αγκάθια, τι πολλά στο μικρό χεράκι!
Αχ! κακό τριαντάφυλλο, τριανταφυλλάκι.
εγώ σε οξεία κρίση παλιμπαιδισμού
ένα παιδάκι στα γερμανικά...
κι απ’ την ιέρεια των λήντερ του Σούμπερτ...Ρενέ Φλέμινγκ...
Ιδού το πρόγραμμα για όποιον ενδιαφέρεται. Κάποιες απ’ τις ταινίες είναι πραγματικά σπάνιες.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
Σε συνεργασία με το
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ
Για τη χειμερινή περίοδο Νοέμβριος 2013-Μάρτιος 2014, η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, σε συνεργασία με το Ελληνικό Τμήμα της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ, διοργανώνει κύκλο προβολών-συζητήσεων στη θεματική Πολιτικός Κινηματογράφος. Οι προβολές θα γίνονται Κυριακές μεσημέρια, 12-4 μμ., στη μεγάλη αίθουσα της «Ταινιοθήκης της Ελλάδος», Ιερά Οδός 40 (μετρό: Κεραμεικός), τηλ. 210. 3612046. Το πρόγραμμα είναι το ακόλουθο:
Κυριακή 24 Νοεμβρίου:
1) Φερνάντο Σολάνας, Μνήμες λεηλασίας (ΝΙΚΟΣ ΣΑΒΒΑΤΗΣ)
Κυριακή 8 Δεκεμβρίου:
2) Τζίλο Ποντεκόρβο, Η μάχη του Αλγερίου (ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ)
Κυριακή 12 Ιανουαρίου:
3) Μιχαήλ Καλατόζωφ, Είμαι η Κούβα (ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ)
Κυριακή 26 Ιανουαρίου:
4) Κρις Μαρκέρ, Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο (ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ)
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου:
5) Ρόμπερτ Κραμερ, Ο πάγος (ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ)
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου:
6) Πωλ Γκρήνγκρας, Ματωμένη Κυριακή (ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΥΡΟΣ)
Κυριακή 16 Μαρτίου:
7) Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, Άμος Οζ - Έντουαρντ Σαΐντ
(ΘΑΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΝΙΚΟΛΑΣ ΒΟΥΛΕΛΗΣ)
Κυριακή 30 Μαρτίου:
8) Κριστόφ Κισλόβσκι, Ου φονεύσεις (ΝΙΚΟΣ ΣΑΒΒΑΤΗΣ)
Για να κρατηθεί η γωνιά μας ζεστή...να μην παγώσει...
H Cecilia Bartoli τραγουδά την τέχνη των καστράτων...Sacrificio...
Τι όμορφο αυτό που γράφετε στην αρχή "..με όποιο μέσο σας είναι αρεστό". Δεν εννοώ μόνο ακουστικά όμορφο, νοηματικά είναι ακόμη ωραιότερο.
Τα αισθήματα απόψε είναι κάπως έτσι, λοιπόν. Απόλυτα ταιριαστά με τον καιρό που μου στέρησε την σημερινή μου βόλτα. Δεν ήταν καλή ιδέα να πάρω ποδήλατο αυτήν την εποχή. Αναμένοντας μια λιακάδα...
...είπε το πρωϊνό κοτσύφι στην ΜάΪντα μου, που τρέμει σαν το φύλλο στο βοριά...νωρίς η βόλτα μας...πριν πιάσει η σημερινή μπόρα...
είναι σε ντελίριο από χτες...
καημένο μου σκυλάκι...πόσες κακουχίες σ’ έκαναν ένα τόσο περήφανο ζώο, να τρέμεις σαν το φυλλαράκι του φθινοπώρου, που πέφτει κατάχαμα με το πρώτο φύσημα του αγέρα...
Ψυχή μου! Πώς να σε κάνω να πιστέψεις, ότι τώρα έχεις σπίτι κι αγάπη;
Είμαι τόσο ανίσχυρη μπροστά στο φόβο...
Μάλλον δεν φτάνουν η αγάπη και η φροντίδα και η ζεστασιά ενός σπιτιού...
Ανάθεμα στην εγκατάλειψη...δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στη φύση απ’ την εγκατάλειψη.
Η φωνή της καθάρισε κι έγινε πιο σταθερή. Ο κ. Θόρντον δεν μιλούσε κι αυτή συνέχισε ψάχνοντας για ένα χαρτί, στο οποίο ήταν γραμμένη η πρόταση για ασφάλεια⋅γιατί είχε μεγάλη έγνοια να περιορίσει όλο αυτό, κάτω απ’ το φως της απόλυτης οικονομικής συναλλαγής, της οποίας μάλιστα το πρωταρχικό όφελος θα ήταν δικό της. Καθώς ήταν απασχολημένη μ’ αυτό το χαρτί, ο ίδιος ο καρδιακός παλμός της συνελήφθη από τον τόνο της ομιλίας του κ. Θόρντον. Η φωνή του ήταν φραχνή και τρεμάμενη με τρυφερό πάθος, καθώς είπε-
“ Μάργκαρετ! “
Προς στιγμή αυτή κοίταξε επάνω⋅και μετά φρόντισε να καλύψει τα λαμπερά μάτια της ρίχνοντας το μέτωπό της στα χέρια της. Ξανά, κάνοντας ενα βήμα κοντύτερα, αυτός την παρακάλεσε με μια ακόμα τρεμάμενη γεμάτη λαχτάρα επίκληση του ονόματός της.
“ Μάργκαρετ! “
Το κεφάλι χαμήλωσε ακόμα πιο κάτω: ακόμα πιο πολύ κρύφτηκε το πρόσωπο, σχεδόν ακουμπησμένο στο τραπέζι εμπρός της. Γονάτισε στο πλάϊ της, φέρνοντας το πρόσωπό του στο ίδιο ύψος με το αυτί της και ψιθύρησε λαχανιασμένα τις λέξεις-
“Πρόσεξε. Αν δεν μιλήσεις θα σε διεκδικήσω σαν δική μου, με κάποιον αυθάδη τρόπο. Διώξε με αμέσω, αν πρέπει να φύγω. - Μάργκαρετ!-“
Σ’ αυτή την τρίτη επίκληση αυτή έστρεψε το πρόσωπό της, καλυμμένο ακόμα απ’ τα λευκά της χέρια, προς εκείνον και το ακούμπησε στον ώμο του, κρύβοντάς το ακόμα κι εκεί⋅ και ήταν πολύ γλυκό να αισθάνεται το μαλακό της μάγουλο πάνω στο δικό του για να επιθυμήσει να δει το βαθύ κοκκίνισμα ή το βλέμμα της αγάπης της.Την έσφιξε κοντά του. Αλλά και οι δυό έμειναν σιωπηλοί. Μετά από ώρα αυτή μουρμούρισε με σπασμένη φωνή-
“ Ω, κύριε Θόρντον, δεν είμαι αρκετά καλή! “
“ Δεν είσαι αρκετά καλή! Μην λιδωρείς το δικό μου βαθύ αίσθημα απαξίωσης. “
Μετά από ένα ή δυό λεπτά, αποδέσμευσε τα χέρια απ’ το πρόσωπό της μαλακά κι ακούμπησε τα χέρια της, όπως ακριβώς τότε που τον είχαν προστατέψει απ’ τους διαδηλωτές.
“ Θυμάσαι, αγάπη; “ μουρμούρισε. “ Και πώς σου έκανα πρόταση με αυθάδεια την επόμενη μέρα; “
“ Θυμάμαι πόσο λάθος σου μίλησα, αυτό είναι όλο. “ ,
“ Για κοίτα! Σήκωσε το κεφάλι σου. Έχω να σου δείξω κάτι! “ Αργά τον κοίταξε, λάμποντας από όμορφη ντροπή.
“ Ξέρεις αυτά τα τριαντάφυλλα; “ είπε αυτός. βγάζοντας το σημειωματάριό του, όπου ήταν φυλαγμένα σαν θησαυρός κάτι αποξηραμένα λουλούδια.
“ Όχι! “ απάντησε με αθώα περιέργεια.” Στα έδωσα εγώ; “
“ Όχι! ματαιότητα, δεν το ‘κανες. Πολλύ πιθανόν να έχεις φορέσει αδελφά τριαντάφυλλα. “
Αυτή τα κοίταξε, αναρωτώμενη προς στιγμή, μετά κάπως χαμογέλασε καθώς είπε-
“ Είναι απ’ το Χέλστον, έτσι δεν είναι; Ξέρω την αδρή αιχμηρότητα του περιγράμματος των φύλλων τους. Ω, ήσουν εκεί; Πότε ήσουν εκεί; “
“ Ήθελα να δω το μέρος, όπου η Μάργκαρετ μεγάλωσε κι εγινε αυτό που είναι τώρα, ακόμα και στη χειρότερη εποχή από όλες, όταν δεν είχα ελπίδα να την προσφωνήσω δική μου. Πήγα εκεί καθώς γυρνούσα απ’ τη Χάβρη. ¨
“ Πρέπει να μου τα δώσεις, “ είπε αυτή, προσπαθώντας να του τα πάρει μέσα απ’ τα χέρια του με γλυκειά βία.
“ Πολύ καλά. Μόνο πρέπει να με πληρώσεις γι’ αυτά! “
“ Πώς θα το πω στην θεία Σώ; “ ψιθύρησε μετά από κάποια ώρα γλυκειάς σιωπής.
“ Άσε με να της μιλήσω εγώ. “
“ Ω, όχι! Της το οφείλω- αλλά τι θα πει; “
“ Μπορώ να μαντέψω. Το πρώτο της επιφώνημα θα είναι ‘εκείνον τον άνδρα!’ “
“ Σώπα! “ είπε η Μάργκαρετ, “ αλλιώς θα προσπαθήσω να σου δείξω τους αγανακτισμένους τόνους της μητέρας σου, καθώς θα λέει, ‘Εκείνη τη γυναίκα!’ ”
...μη μ’ αφήσεις πια να ξαναφύγω...
http://www.youtube.com/watch?v=T92PoAR0nh0&feature=youtu.be
Έχει μητρικά και πατρικά αισθήματα απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται. Είναι ιδιαίτερα συναισθηματικός και ρομαντικός χαρακτήρας. Στις κοινωνικές του επαφές είναι ευγενικός, αλλά ταυτόχρονα είναι και διστακτικός και επιφυλακτικός και για το λόγο αυτό περιμένει από τους άλλους να τον προσεγγίσουν πρώτοι και να τον προσκαλέσουν. Έχει αυτοέλεγχο και δεν αφήνει το εαυτό του ελεύθερο να εκδηλωθεί με αυθορμητισμό. Εκδηλώνει έντονο άγχος για το μέλλον και ταυτόχρονα κρατά στη μνήμη του όλα όσα του προκάλεσαν και του προκαλούν ανησυχία και αυτό τον μπερδεύει και του δημιουργεί σύγχυση, Η σύγχυση αυτή τον οδηγεί σε πολλές σκέψεις. Σκέφτεται και επεξεργάζεται πολλούς και διαφορετικούς τρόπους για το πώς θα διαχειριστεί οποιαδήποτε κατάσταση και τις περισσότερες φορές βυθίζεται στις σκέψεις και δεν προχωρά σε δράση. Γίνεται αναποφάσιστος αργός, διαδοχικός. Στη σύλληψη ενός θέματος αναλύει και επεξεργάζεται όλες τις λεπτομέρειες πολύ προσεκτικά και αυτό τον κάνει αναβλητικό και ιδιαίτερα αργό. Η νοητική του ευελιξία , η παρατηρητικότητα του και η τεταμένη προσοχή του στα πάντα τον οδηγούν στο σημείο να φοβάται να πάρει αποφάσεις. Η διστακτικότητά του αναβάλλει τις αντιδράσεις του. Έχει την τάση να κρίνει και να ελέγχει τους άλλους και είναι επιρρεπής στις δικαιολογίες. Συγκεντρώνεται σε ότι θέλει να δει και εμπεδώνει γρήγορα τις λεπτομέρειες χάνοντας συχνά το κεντρικό θέμα. Εστιάζει σε γραπτά κείμενα. Τις πληροφορίες τις συλλαμβάνει και τις επεξεργάζεται ακουστικά Διατυπώνει τους συλλογισμούς του με πολλές λεπτομέρειες , με τρόπο αναλυτικό. Χάνεται και μπερδεύεται όταν καλείται να εκτελέσει πολλές εργασίες ταυτόχρονα .Όταν πιέζεται από μια κατάσταση αποσύρεται στις σκέψεις του και συχνά μένει εκεί και καταλήγει να αποσύρεται από την τρέχουσα πραγματικότητα.