Μια μικρή τράπεζα όπου θα κατατίθενται τα αισθήματά μας με όποιο μέσο μας είναι αρεστό και ταιριάζει στην κάθε αναγκαιότητα των στιγμών μας. Μια συλλογικότητα αισθημάτων λοιπόν, γιατί η σιωπή και η άβυσσός της στην ξένωση μας ταξιδεύει...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Απ’ το βιβλίο της Θεοφανώς Καλογιάννη, Ὁ Θάνατος του Ἱππότη Τσελάνο καί ἄλλες ἱστορίες, ένα απόσπασμα του κεφαλαίου Β...
Μια μικρή εισαγωγή για να μπούμε στο κλίμα του αποσπάσματος:
Ο Ιππότης Τσελάνο είναι στα τελευταία του. Ο Θάνατος δεν είναι παρά ένα από τα τρία κυνηγετικά του γεράκια...
Είναι νύχτα και του δίνει σαν ώρα του θανάτου του το ξημέρωμα. Ως εκείνη την ώρα το γεράκι, δηλαδή ο Θάνατος, που γνωρίζει όλους τους καιρούς και όλους τους ανέμους, θα τον οδηγήσει σ᾽ένα ταξίδι παράξενο, όπου θα κάνει τις κινήσεις που έχουν ήδη γίνει αντίστροφα. Πόλεις χτισμένες θα ξεχτιστούν πίσω σε έρημους κάμπους, τα λουλούδια θ᾽ανθίζουν προς τα μέσα, όπου θα γίνονται σπόροι πίσω στη γη...
Αυτή όμως η παλινδρόμηση των γεγονότων που θα συμβεί, δεν σημαίνει και την ακύρωση όσων έχουν γίνει. Αυτά έχουν γίνει και θα παραμείνουν γεγονότα. Ωστόσο ο καλός Θεός για χάρη της ξανθής ομορφιάς του (!), του χαρίζει τη δυνατότητα τριών στάσεων της δικής του επιλογής. Μπορούσε να ζήσει δηλαδή τρεις μέρες της δικής του επιλογής, είτε προς συμμόρφωση, είτε προς απόλαυση...
Άνθρωποι και γεγονότα θα ξετυλίγονταν μπροστά του στην αργύτητα ή την ταχύτητα που εκείνος θα διάλεγε (ο Ιππότης δηλαδή). Μπορούσε όμως να μεταβάλλει την αρχή της κάθε ιστορίας, αλλά αυτό θα είχε σαν συνέπεια τη μεταβολή, μοιραία, και του τέλους της. Κάθε τέτοια επέμβαση θα του στερούσε έναν ένδοξο θάνατο, με μια μεγαλειώδη κηδεία. Γι᾽αυτό όλα έπρεπε να αφεθούν ως είχαν κι αυτό θα επέβλεπε ο παρών Θάνατος...
“ Ὁ Ἱππότης Τσελάνο ἄκουγε τό θάνατό του. Ἡ ὥρα πλησίαζε καί ἡ ζωή του ἐσυρρικνώθη. Γι᾽αὐτό καί μίλησε:
Πρίν ἐκπνεύσει διά παντός ὁ χρόνος μου, ἐπιθυμῶ κάτι νά μάθω. Ὅλα αὐτά τά χρόνια εἶχα τό θάνατό μου στό κλουβί καί μέ ἀκολουθοῦσε σάν γεράκι. Πῶς δέν τόν ἀναγνώρισα, παρά τήν πείρα μου στούς σκοτωμούς καί τούς θανάτους; Γιατί μοῦ διέφυγε τό βλέμμα του, πού τώρα μέ κατέχει ὁριστικά;
Ἱππότη Τσελάνο, ἀπάντησε τό γεράκι, ἀσχολήθηκες, εἶναι ἀλήθεια, πολύ μέ τούς θανάτους καί τούς πολέμους. Ὅπως ὅλοι οἱ ἥρωες, θέλησες πρωτίστως νά ἀγωνιστεῖς κι ὄχι ἁπλῶς νά πεθάνεις. Ὁ πλήρης ὅμως θάνατος δέν ἔρχεται στή μάχη, ἀλλά τή νύχτα, ὅταν ἀμβλύνονται οἱ φιλοδοξίες καί ἀτονοῦν τά κάθε εἴδους άνδραγαθήματα.
Ἀσχολήθηκες ἀκόμη, ὅπως ὅλοι οἱ ἀρχηγοί, κυρίως μέ τούς θανάτους τῶν ἄλλων. Δίκασες καί ἔκρινες πολλούς. Ὅποιος ὅμως ἀποφασίζει γιά ξένους θανάτους, περιφρονεῖ καί σταδιακά ξεχνάει Τόν δικό του.
Ἀπόψε Τόν γνώρισες στήν μορφή, ἀλλά ἕπεται ἀκόμη τό περιεχόμενο. Τά γεράκια δέν ἀποτελούν παρά τό ἑκάστοτε περίβλημα τοῦ θανάτου. Εἶναι ἑραλδικά ἐμβλήματα τῆς σιγῆς καί τῆς λήθης.
Ὁ Ἱππότης Τσελάνο ἀντελήφθη πώς ὁ θάνατος μιλοῦσε περίπλοκα. Ἡ γλώσσα του ἦταν παρωχημένη καί δυσνόητη γιά τούς ἱππότες. Ζήτησε τότε μιά ὕστατη χάρη:
Πάσχισα ὁλόκληρη τή ζωή μου γιά ἕνα τιμημένο θάνατο, εἶπε. Πολέμησα μέ τούς Μέν ἐνάντια στούς Δέ, μονομάχησα ἐπανειλημμένα στήν Ἀνατολή. Ἐπέτρεψα νά γίνουν στή χώρα μου οἱ ξένοι πόλεμοι καί οἱ ἀντίπαλοι νά νέμονται τά χωριά μου. Ὀργάνωσα συμφιλιωτικά συμπόσια μέ δραστικά δηλητήρια: ἔτσι ἔγινα Σημαντικός. Οἱ Σημαντικοί ἀνταμοίβονται κυρίως στίς κηδείες. Θέλω γι᾽αυτό νά παρακολουθήσω τή δική μου.
Τό γεράκι δέχτηκε. Ἔτσι ὁ Ἱππότης Τσελάνο παραβρέθηκε στή κηδεία του. Ἀγαλλίασε μέ τή μεγαλοπρέπεια στή κηδεία του. Ἀγαλλίασε μέ τή μεγαλοπρέπεια καί τίς τιμές: ἦταν εὐτυχής νεκρός. Οἱ τόσες θυσίες του δέν πῆγαν λοιπόν ἄδικα⋅ οἱ στόχοι του εὐοδώθηκαν ὅλοι.
Μέ τά καλύτερα αἰσθήματα ἑτοιμάστηκε γιά τήν ἀντίστροφη ἱστορία. Ἀποφάσισε νά ἐπιλέξει ἀπό τή σωρεία τῶν περασμένων ἡμερῶν τίς τρεῖς εὐτυχέστερες, ὅπως θά ἔκανε κάθε σώφρων ἱππότης. Εἰ δυνατόν, θά διάλεγε αὐτές πού συνδυάζουν τόσο τήν εὐτυχία ἐν ἑαυτῶ, ὅσο καί τή δόξα ἐν κόσμω. Ἄν καί τέτοιες ἡμέρες δέν μποροῦσε καθόλου νά θυμηθεῖ.
Το ταφικό του μνημεῖο ἐγκαινιάσθηκε καί ὁ χειμώνας εἶχε μόλις τελειώσει, ὅταν ξεκίνησε γιά τή παράξενη περιπέτειά του. Ἡ τοιχογραφία τῆς ταφῆς του, πού παρήγγειλαν οἱ κληρονόμοι, δέν εἶχε ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ. Τήν ἔφτιαχνε κάποιος νεαρός ζωγράφος, ὀνόματι Τζιόττο.”
Τζιόττο, Ο θάνατος του Ιππότη Τσελάνο, ο πίνακας σε fresco, ξεκίνησε να ζωγραφίζεται το 1297 κι ολοκληρώθηκε το 1300. Θεωρείται Πρωτομεσαιωνικό έργο. Βρίσκεται στον Άνω Ναό του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης.
Εβίβα!!!
Σε μικρό σφηνάκι απ᾽το παλιό Υαλοπωλείο στη Χαμοστέρνας και Πειραιώς, πριν πάρα πολλά χρόνια, τα παλιά γυαλικά τυλιγμένα σε εφημερίδες με σκόνη, χώμα, έντομα μαζί...
δεν υπάρχει πια... στη θέση του σύγχρονο Υαλοπωλείο...
Ημίγλυκος οίνος, Βιολογικός Αμπελώνας Γεωργίου Παπαναστασίου, στο Στυμονάρι, στα Σπάτα...
Βιολογική λαϊκή Κτήματος Πάτμου και Καραβία...
στη γειτονιά μας...
το πρώτο κρασί που πίνω μετά από χρόνια, χωρίς επιπτώσεις (φτύνω τον κόρφο μου!!!) για την ώρα...
μεγάλη ευχαρίστηση!
Καλό ξημέρωμα...
Έλα να δω χαμόγελο (σαν το δικό μου, κοίτα!)
Διόρθωση λάθους...
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
Κική Δημουλά, Πληθυντικός αριθμός
Την αγαπώ τη νύχτα αν και λίγο με τρομάζει. Για κάποιο λόγο οι σκέψεις όλων είναι περισσότερο διάφανες, προσβάσιμες.
1m=100cm=1000mm.
Πήρα λοιπόν το μέτρο και μετρώ την απόσταση απ’ την αλήθεια ως το ψέμα...Κουραστικό. Το ξέρω. Αλλά πρέπει να γίνει...πρέπει να γίνεται συνέχεια...
Τομ και Τζέρυ
Τουήτυ και Συλβέστρος
Αυτός κι αυτή...
Δεν έχει τέλος...Έχει;;;;
...ένα δοχείο των δακρύων ...
Καθώς διαβάζω τις γύρω συζητήσεις, αναρωτιέμαι τι μας κάνει να ποδηλατούμε με λάθος μέγεθος ποδηλάτου, ξέροντας με βεβαιότητα πως σε κάθε περίπτωση το σώμα μας καταπονείται...και μέμφουμε τον κερδοσκόπο έμπορο που μας το πούλησε; Τι θράσος αλήθεια.
Τι ερωτευόμαστε σ’ αυτό το μικρότερο ή μεγαλύτερο από μας ποδήλατο άραγε...και πριν το καλοκαταλάβουμε, μ’ ένα πονεμένο γόνατο, ας πούμε, έχουμε ήδη διανύσει κάμποσο δρόμο...
και δεν έχει γυρισμό...δεν μπορεί να έχει...καταμεσίς στο δρόμο με πονεμένο γόνατο και δόστου πετάλι...
πώς να το παρατήσεις στην άκρη και να φύγεις. Να πας πού, ξέροντας οτι αυτό το ποδήλατο είναι κάπου παρατημένο...
Κι έτσι δένεσαι όλο και περισσότερο μ’ αυτό το ποδήλατο το αταίριαστο και τόσο ταιριαστό σε σένα...που πάνω του έχεις περάσει κάτι χιλιόμετρα χωρίς σταματημό...και το γόνατο κι αυτό αρχίζει να του αρέσει...δεν παραπονιέται πια τόσο όσο στην αρχή...του φόρεσες και ένα δέσιμο για ν’ αντέχει στις ανηφόρες, γιατί οι κατηφόρες δεν λογαριάζονται...εκεί βουλιάζεις σαν σε γλέντι...δεν το σκέφτεσαι καν...
Τα ισιώματα ακόμα δεν τα’χουμε δει...σε λόφους με ξερές παριές πορευόμαστε...
Ο κύριος Ντάρσυ και η Ελίζαμπέθ του...που δεν λένε να βγουν απ’ τη μαρμίτα της περηφάνειας, που μέσα της έχουν ανεπανόρθωτα βυθιστεί κι εκεί μέσα ψάχνονται απελπισμένα σπάζοντας τα κεφάλια τους στα τοιχώματά της και δεν συναντιώνται τα χέρια τους πουθενά κι αυτό το μυαλό τους το κάψανε στην αγωνία της αναζήτησης του ενός απ’ τον άλλον...
Σας τσίμπησε η βελόνα και πονέσατε.
Και λοιπόν;
Οφείλετε να προσκομίσετε λοιπά αιτιολογικά.
(π.χ. γιατί στρέψατε την βελόνα εναντίον σας;)
Επανέλθετε αργότερα.
Είμαστε στην διάθεσή σας για κάθε πρόσθετη πληροφορία ή διευκρίνιση.
πάντα δίπλα σας
Τράπεζα Αισθημάτων Royal Oak!
Αντιλαμβάνομαι την εγκατάσταση της Λερναίας Ύδρας στην τράπεζα αισθημάτων...Σε ποιό απ’ τα κεφάλια της να καταθέσω τα αιτιολογικά;
Αυτό με μπερδεύει λίγο...μια κι εγώ μονομανής είμαι κατά βάση...με έναν ή μία τη φορά μπορώ να συζητώ...με πολλούς μαζί αδύνατον...καταντάει χάβρα...βαβέλ που μέλει να κατακρυμνιστεί...
...ναι ομολογώ ότι το χιούμορ τουλάχιστον ενός από τα κεφάλια της επιβλητικής και φοβερής Ύδρας, μου είναι εξαιρετικά θελκτικό το λιγότερο...
Πάω στο τμήμα για την ταυτότητά μου. Θα επανέλθω δριμύτερη...
Ο κλέφτης άφησε το πορτοφόλι άθικτο, εκτός των λιγοστών χρημάτων, στο κατώφλι μιας καλής κυρίας που μου το παρέδωσε σήμερα...
πάω να σώσω την κατάσταση, γιατί σιχαίνομαι τα συνεπακόλουθα μιας καινούργιας ταυτότητας, πριν την ώρα της...
ούτως ή άλλως θα’πρεπε να βγει στα τέλη Φλεβάρη...τότε... λίγο πριν την Άνοιξη που η πλάση αναγεννάται,
μαζί της κι εγώ...
Λίγο πριν πάω στο τμήμα για τη νέα ταυτότητα, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι μια κυρία. Είχε βρει το πορτοφόλι μου και τηλεφώνησε για να πάω να το πάρω...Και τώρα η αληθινή ιστορία, πολύ συγκινητική και πείτε με αφελή όσο, μα όσο θέλετε...
Ο κλέφτης μου ήταν ένας gentleman. Έχασα περί τα είκοσιπέντε ευρώ...περίπου το φαγητό μου δέκα ημερών...χωρίς τα τυριά (ναι είμαι μια αθεράπευτη τυρομανής, παρά τη χοληστερίνη). Ο άνθρωπος πήρε τα χρήματα κι αντί να σαβουρντίσει το υπόλοιπο σε κάποιο σκουπιδοτενεκέ, το άφησε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας στην Πατησίων. Όχι όποια κι όποια πολυκατοικία. Μια που πολύ μου θύμισε τις παλιές καλές με ύφος και τα τοιαύτα...
Η κυρία είναι η αισθητικός του πέμπτου ορόφου...Το πορτοφόλι το βρήκε το Σάββατο. Την ίδια μέρα που κλάπηκε, αλλά πνιγμένη στη δουλειά δεν ασχολήθηκε. Με βρήκε μέσω του ΟΤΕ. Κι αυτή είναι η φάση Α.
Πάμε τώρα στη φάση Β. Πώς γλυτώνουμε την έκδοση νέας ταυτότητας και διασφαλίζουμε τη διατήρηση της παλιάς; Απλό. Αν το αστυνομικό τμήμα δεν έχει δράσει τόσο γοργά, ώστε να ακυρώσει την ταυτότητα άμα τη δηλώσει της κλοπής, απλά το ξεχνάμε και συνεχίζουμε με την επανακτηθείσα ταυτότητα...Χάρμα δηλαδή...
Ας πούμε ότι κεράσαμε τους φίλους μας καφέδες κάπου ωραία...Χαλάλι του του κλέφτη μου...Σε καλή μεριά... πολύ σικ ο άνθρωπος...του βγάζω το καπέλο. Πήρε το πενιχρό ποσόν, που σίγουρα χρειαζόταν ίσως και περισσότερο απ’ ό,τι εγώ...(αφήστε να το δω έτσι, μ’ αρέσει να είμαι γαλαντόμα...) κι άφησε το πορτοφόλι κάπου, που σίγουρα ένας descent συμπολίτης μας, θα μου το επέστρεφε...
...και χαρούμενη να’μαι που ενα καλό κι ένα κακό σήμερα.
Το έξι, το Φλεβάρη, χάρισα ένα ζευγάρι παπαγάλους στον συμβίο μου για τη γιορτή του...Ο αρσενικός όμως “κεραυνοβόλησε” ένα πρωΐ τη θηλυκιά και την βρήκαμε ανάσκελα εντελώς ξαφνικά κι απροσδόκητα. Απόμεινε μόνος και για να ξορκίσουμε το κακό πήγαμε κι αποκτήσαμε δυο κανάρια. Ένα Gloster κι ένα καρδερινοκάναρο. Το Gloster ήταν η απόλυτη καλωσύνη σε κανάρι. Είχε μια πιο μπάσα φωνή και η κοψιά του θύμιζε ένα αγαπημένο μου Ουαλό Βαρύτονο, τον Bryn Terfel. Είχε λαιμό κάπως χοντρό και κοντό, ενώ στο κεφάλι του το χοντρό επίσης είχε ένα αστείο καπελάκι που εκτεινόταν κι έκρυβε τα έξυπνα ματάκια του. Ο Bryn είχε μια ατυχία τον πρώτο μήνα που τον πήραμε. Μια ηλιόλουστη μέρα που κρέμασα τα κλουβιά στη βεράντα για ηλιομάζωμα, και φρέσκο αέρα έτυχε να έχουμε καθαριότητα γενική με βοηθό, που μόλις είχε πλύνει τη βεράντα. Έπλυνε τη βεράντα, ράντισε και τα φυτά να καθαρίσουν τα φυλλαράκια τους και φυσικά τι ήρθε κι έκανε άνω κάτω το καθώς πρέπει σκηνικό; Ένας κότσυφας. Ο κότσυφας της βεράντας μας ερχόταν κάθε που ποτίζονταν οι γλάστρες για το μεζεδάκι του (σκουληκάκια). Γέμισε λοιπόν το πάτωμα χώματα. Η γυναίκα βγήκε, είδε, θύμωσε. Μπαρούτι κυριολεκτικά έπιασε τη σκούπα να σκουπίσει άλλα άγαρμπα εντελώς το σκουπόξυλο βρήκε το κλουβί του Bryn και το πέταξε κάτω. Βγαίνω λοιπόν και βλέπω το πουλί με το ένα πόδι σπασμένο να αιμορραγεί. Ο κτηνίατρός μου τότε ήταν στην Καλλιθέα. Κατεβάζω το πουλί κάμποσο δρόμο και βρισκόμαστε τρία άτομα να κάνουμε την επέμβαση στο πόδι του. Ο γιατρός κρατούσε το πουλί ανάσκελα, ο φίλος του μου έδινε τα υλικά κι εγώ, μάλιστα εγώ (λεπτά χέρια, λεπτές κινήσεις, αδύνατον ο γιατρός να τις κάνει) φέραμε το ποδαράκι στη θέση του το ψεκάσαμε με αντιβίωση, του βάλαμε για αυτοσχέδιο νάρθηκα μια κατασκευή απ’ το σωληνάκι που προστατεύει τη βελόνα μιας λεπτής σύριγγας το μπαντάραμε και πίσω στο σπίτι όπου για ενάμισυ μήνα κάναμε θεραπεία στο κομμένο σχεδόν πόδι και το σώσαμε! Είχε μείνει μια παράλυση στα δαχτυλάκια του, αλλά μια χαρά πετάριζε πέρα δώθε και κυρίως κελαηδούσε υπέροχα...
Ο Bryn σήμερα πέθανε...τον θάψαμε στη γλάστρα που έχουμε θαμένο και τον Σίτριν. Το προηγούμενο κίτρινο κανάρι που πέθανε φριχτά από ασφυξία όταν κάηκε το σπίτι μας...Γι’ αυτό και μόνο έκλαιγα μέρες κι ακόμα σκέφτομαι την αγωνία του...
Eδώ εύκολα βλέπει κανείς τα δάχτυλα στο δεξί του πόδι, το πόδι του χωλού καναριού...
Να βάλω ένα τραγούδι για τον γλυκόλαλο Brynάκο μου... που έφυγε...
Σήμερα, εδώ, αυτή την ώρα.
Αγαπητή βελόνα,
χαίρομαι τόσο που δεν παύετε ποτέ να με αγκιλώνετε...είσασταν πάντα λεπτή στις αιχμές σας...το τακτ τους είναι που τις κάνει τόσο αγαπητές εξ άλλου...χωρίς αιχμές τι θα’ταν ο βίος ο κοινός με μια βελόνα...
Χαίρομαι επίσης που δεν σκουριάζετε αγαπητή βελόνα...σας βλέπω να με θωρείτε όλη προσοχή...τι κολακευτικό αλήθεια!...να ψάχνετε σε πια γωνιά της ύπαρξής μου θα μπήξετε την τρυφερή σας μύτη...
αλήθεια αγαπητή βελόνα θυμάμαι τις ελάχιστες φορές που μπήξατε τη μύτη σας στο μαξιλαράκι με τις καρφίτσες και ξεκούραστη λογαριάζατε να αποσυρθείτε στο κουτί του ραψίματος...μαζί με το ψαλίδι και τη μεζούρα...το μέτρο που λέγαμε πιο πάνω;
Τι στιγμές αλήθεια κι εκείνες...Αξέχαστες ομολογουμένως...
Αγαπητή Τράπεζα Αισθημάτων,
η αλήθεια είναι ότι εδώ και λίγη ώρα προσπαθώ να εντοπίσω το άτομο που θα καταθέσω τα αιτιολογικά (ενδιαφέρων όρος!) Επίσης το είδος των αιτιολογικών δεν βρήκα πουθενά αναρτημένο στην Τράπεζά σας αγαπητοί Συμμέτοχοι αυτού του τραπεζικού συστήματος ...
Αυτή τη Royal Oak (τι επηρμένο όνομα αλήθεια!) την έχει δει ποτέ κανείς ή είναι κλεισμένη και μετράει τα σεντούκια που γεμίζει με τις καταθέσεις των αισθημάτων;
Έχω ακούσει πως η ίδια έχει αποθηκεύσει έναν τεράστιο θησαυρό. Έναν θησαυρό που βρήκε σ’ ένα κοραλιογεννές νησί, εκεί που ο ήλιος λάμπει πάντα και καμμιά σκοτεινιά δεν επιτρέπει να σκιάζονται...
εκεί που είναι πάντα καταμεσήμερο κι όσοι ίστανται, ολόρθοι, δεν έχουν κανένα ρούχο στο κορμί τους...το κορμί τους είναι αυτό που είναι, χωρίς κανένα ρούχο...
Τα Σάββατα κάνει απολογισμό και περιμένει εναγωνίως τη Δευτέρα να φορτωθούν τα φορτηγά με τα σεντούκια που τα αναποδογυρίζει στα ποτάμια που διατρέχουν τις πόλεις των ψυχρών και των κακών...
Αυτά λοιπόν για εκεί προορίζονται, με τα θερμά τους ρεύματα να διατηρήσουν ένα κάποιο ίχνος ζωής που ίσως αναζωπυρωθεί κι αντριέψει σε φόρμες άλλες πιο γεννετικές...
αυτές που γεννάνε δηλαδή...
γιατί χωρίς γέννες τι ζωή θα υπήρχε;
έχει μόνο ψωμί Ντίγκελ με ηλιόσπορο βούτυρο και μαρμελάδα από πορτοκάλι της Σεβίλιας, Πανετόνε απ’ το φούρνο στην Πλατεία του Άη-Γιώργη με γραβιέρα Χανίων και ρόφημα Λουΐζας-δίκταμου-μελισσόχορτου, μέλι ακακίας για γλυκαντικό...
Στο καλό Εύη, σ’ ευχαριστώ που με παρακίνησες να ζυμώνω ψωμί μόνη μου...
Την Εύη τη γνώρισα πολλά χρόνια πίσω, καλή ώρα σε ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς σε σπίτι φίλης που πηγαίναμε επί τρεις συνεχόμενες χρονιές κι αυτή μαγείρευε τα ωραία της γεύματα, δικοί της αυτοσχεδιασμοί σε συνταγές παραδοσιακές που γνώριζε πολύ καλά...
Κουβέντα στην κουβέντα, εγώ δεν έτρωγα παρά ελάχιστα, το στομάχι μου δεν με βοήθαγε από τότε, μου έλεγε για το ψωμί, πώς διαλέγεις τα άλευρα, πώς τα συνδυάζεις...μου άνοιξε έναν κόσμο που με φόβιζε ως τότε...
αυτό το μυστήριο της ζύμης που φουσκώνει και πρέπει να μπει στο φούρνο την κατάλληλη στιγμή, ούτε νωρίτερα, αλλά ούτε κι αργότερα...
έφτιαξα πολλά πλακέ ψωμάκια για να καταλάβω τι εστί βερύκοκο, πώς αντιδρούσαν συγκεκριμένα άλευρα, πώς συνδυασμοί μεταξύ τους, άγλυκα, γλυκά, ρώσικο ψωμί με μελάσσα, με γλυκάνισο, με τσάϊ του βουνού ή φασκόμηλο στο νερό, σταφιδόψωμα διάφορα, διάφορα ταψάκια, φόρμες, ένα σωρό πειράματα.
Λίγο πριν με χτυπήσει ο θυρεοειδής μου είχαν αρχίσει οι αϋπνίες που τις πέρναγα κάπως έτσι...φτιάχνοντας ψωμιά, αλλά και κέηκ σοκολάτας, με λεμόνι και ζάχαρη άχνη, με καρότο, με μήλο, με καρύδια...έφτιαχνα κι ελιές με ένα σωρό αρωματικούς συνδυασμούς και διάφορα είδη ελιών επίσης,
σ’ εκείνη το οφείλω...ως τότε δεν άγγιζα τίποτα που έπρεπε να του δώσεις χρόνο να φουσκώσει και προσεκτικά να το ψήσεις...
Έφυγα μετά στην Αγγλία...κι εκεί ανακάλυψα κι άλλα άλευρα, εναλλακτικά του σταρένιου ή σικαλένιου ή κρίθινου...όπως το spelt...
Τώρα και δυό χρόνια δεν έχω ζυμώσει ούτε μια φορά...δεν έχω φτιάξει ούτε ένα κέηκ...πρέπει ν’ αρχίσω πάλι...ίσως με την καινούργια χρονιά...ίσως!
Caro nome che il mio cor
festi primo palpitar,
le delizie dell'amor
mi dêi sempre rammentar!
Col pensiero il mio desir
a te ognora volerà,
e pur l' ultimo sospir,
caro nome, tuo sarà.
Γλυκό όνομα, εσύ που έκανες την καρδιά μου
να πάλλεται για πρώτη φορά,
πρέπει να μου θυμίζεις πάντα
τις απολαύσεις του έρωτα!
Η επιθυμία μου θα πετάξει σε σένα
με τα φτερά της σκέψης
και η τελευταία μου πνοή
θα είναι δική σου αγαπημένε...
Το τραγούδι της Τζίλντα από τον Ριγολέττο του Βέρντι...
Μια τόσο ωραία κρύα, ηλιόλουστη μέρα...ό,τι πρέπει για ποδήλατο...στους ρυθμούς ...
των τεσσάρων τσέμπαλων του Μπαχ...
...αυτό που τα πανθ’ ορά...
δεν ορά τα πάντα όμως...
ορά όσα θέλει να ορά...
τα άλλα τα κρατάει στο αόρατο,
ενώ είναι ορατά...
ΟΡΑ! όλα όσα πρέπει να οράς,
μάτι άγρυπνο,
όσο άγρυπνα είναι
κι όλα,
όσα πρέπει να οράς...
Πολλές μικρές ή μεγάλες ιστορίες έχουν γραφεί ή και όχι,
για εκείνα τα μεγάλα τα γέρικα δέντρα, με τους κορμούς που θέλουν δέκα αγκαλιές ολόγυρά τους και δεν φτάνουν...
πολλές ιστορίες για τα τρωκτικά που έρχονται και σκάβουν αυτούς τους κορμούς κι ανοίγουν μικρές στοές τρώγοντας το εσωτερικό τους...
περνάνε τους χειμώνες εκεί μέσα, μυρίζοντας το πέρασμα των χυμών από κάτω τη Γη προς τα πάνω στα φυλλώματα και τον αγέρα και πάλι πίσω...
κι όταν έρχεται η Άνοιξη φεύγουν
και τρέχουν στα λιβάδια,
βρίσκουν τα ταίρια τους,
ζευγαρώνουν,
κάνουν παιδιά...
κι έρχεται πάλι ο χειμώνας...
και τότε πάνε στο δέντρο της γυναίκας τους, με τα παιδιά τους...
και ξεχνάνε το γέρικο δικό τους δέντρο...
κι αυτός ο κορμός, για να επιβιώσει, φτιάχνει έναν εσωτερικό φλοιό, εκεί που είναι οι στοές των τρωκτικών που ζούσαν εκεί και φύγανε...
Κι αυτός ο φλοιός αργεί να γίνει...
ως τότε οι χυμοί του δέντρου χάνονται στο δρόμο κατά κάποιο τρόπο...
τα πάνω του κλαριά χάνουν τα φύλλα τους...
και τότε το δέντρο κάνει κουράγιο για την άλλη χρονιά...
προσπαθώντας να επουλώσει
αυτή τη σήραγγα μέσα στο ίδιο του το κορμί...
Ελλάδα 2013!!!
ιδρώτας κι αγώνας για το αλάτι και το ψωμί μας απ’ τη Βούλα Πάλλα!...
Ναργκίς με την υπέροχη φωνή της Μαγκεσκάρ...
Απ’ το ημερολόγιό μου:
Written on 24 May 2013. A fascinating dream last night. The house was full of pink roses and other pink flowers. So many vases full of them and more coming in, in bunches. Also, I was asleep in my bed and my dead uncle came and embraced me by placing his arms all around my shoulders so protectively and kissed me on my forehead. A very vivid dream it was. My dead beloved don’t come in my dreams often. Only for letting me know of special things to come...My grandma for bad things, my uncle, as it seems, for good ones...
...το βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη το είχα διαβάσει από νωρίς, όταν είχε κυκλοφορήσει...Θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο άρτιο έχει γράψει...
Η γειτνίαση των σπιτιών μας στην Άνδρο, με είχε φορτίσει ακόμα πιο θετικά απέναντί του, μια και κινιόμουν κι ανάπνεα εκεί που οι ήρωές της είχαν ζήσει και βιώσει τα δράματά τους, που δεν ήταν μόνο δικά τους, αλλά ενός νησιού ολόκληρου...
που οι άντρες φεύγανε για χρόνια κι έσπερναν τα παιδιά τους, στα μικρά χρονικά διαστήματα, που σμίγανε με τις γυναίκες τους κι όταν ξαναγύριζαν αυτά τα παιδιά βλέπανε έναν “ξένο”, που ήταν πατέρας τους.
Μένανε οι γυναίκες μόνες να διαχειρίζονται τα πάντα. Τι να έκαναν κι αυτές οι βασανισμένες...
Οι μισοί σ’ ένα ερωτικό παρανάλωμα μη κοινωνικά αποδεκτών λύσεων, οι άλλοι μισοί στη μαύρη στέρηση, ώσπου η ζωή έφτανε στο τέλος και δεν ξέρανε τι είχανε ακριβώς ζήσει...
Πίσω απ’ τις πόρτες, τα βράδυα λεγόντουσαν πολλές τέτοιες ιστορίες, για τον τάδε και τη δείνα, πολλές φορές μέλη του συγγενικού περιβάλλοντος...
έμπλεκαν οι ψυχές και τα σώματα ανεπανόρθωτα...θα μπορούσαν να γραφτούν ένα σωρό βιβλία...ωστόσο η Μικρά Αγγλία αν και έχει μια ιστορία που διαχειρίζεται, πάνω της ακουμπάει ο κοινωνικός ιστός ενός νησιού και της προέκτασής του στα πέρατα του κόσμου...
Εγώ έχω την ευαισθησία μου και με το βιβλίο και με την ταινία, που είδα σήμερα...
γυρισμένη σ’ αγαπημένα μου μέρη...Στις θάλασσες που κολυμπάμε χρόνια τώρα και που σήμερα τις είδα σε όλο τους το μεγαλείο,
αυτό που μόνο ο κινηματογράφος μπορεί να αποδώσει, αλλά κι οι θάλασσες τόσο όμορφες που είναι μέσα στην αγριάδα και τη νηνεμία εναλλάξ...
Αυτή η αγριάδα χειμώνα καλοκαίρι που την έχουμε συνηθίσει κι όταν ησυχάζει κάτι δεν μας πάει καλά.
Ο φακός του Παντελή Βούλγαρη έπαιξε πολύ σήμερα με την αγριάδα αυτής της θάλασσας...τρόμαξα ως κι εγώ το μεγαλείο και τη δύναμή της...
Να κλάψω θέλω...για τις ζωές που αναλώθηκαν σε λάθος βωμούς...
για όσους χάθηκαν στα παγωμένα νερά και δεν βρέθηκε ούτε ένα ίχνος τους,
όσους κατάπιαν οι ωκεανοί...
για τις νέες γυναίκες, σαν τα κρύα νερά, που γέρασαν αραχνιασμένες...
για τον έρωτα και τη λαχτάρα, που ζούσαν άκαφτα κεριά αναμένα, σε αποστάσεις χιλιάδων μιλίων και στο βάθος απύθμενου χρόνου...
και ζούσαν όμως...
αυτό που λέμε έλιωσε απ’ το μαράζι της αγάπης...είναι αλήθεια...τόσο αλήθεια...συνέβαινε...ο άλλος, η άλλη κάνανε τους εαυτούς τους παρανάλωμα...μιλάμε για αναμένες φωτιές που δεν έσβηναν ποτέ...
πολύ συγκινημένη!
καλό σας βράδυ...
να είστε όλοι ευτυχισμένοι και πλήρεις...μην υποτιμάτε την πληρότητα και την ολοκλήρωση...είναι θεία δώρα!
Να δω πώς θα ησυχάσω απόψε...με θείους και θείες, προπάππους προγιαγιάδες, γιαγιάδες και παπούδες, γύρω απ’ το μαξιλάρι μου...με τα πάθη και τις αγωνίες τους...
Μετακομίζω...φεύγω...απ’ αυτό το “σπίτι”. Τούτο το σαλονάκι, ας το κρατήσει όποιος μπορεί και θέλει διακαώς...γιατί έτσι κρατιώνται τα πράγματα...διακαώς...
έχετε την αγάπη μου...πάντα...
είσαστε σπουδαίοι σύντροφοι σ’ αυτό που κάναμε εδώ...
δεν έχω λόγια για ευχαριστίες από καρδιάς...
η ζωή καλεί εκεί έξω...
απελπισμένα...
σε μάχες που δεν μπορεί κανείς να δώσει με τα πληκτρολόγια...
γιατί κάθε λεπτό πια είναι θησαυρός
και το σκάψιμο μέσα μας μια πολυτέλεια, που είχα τη χαρά να ζήσω μαζί σας...
πίνω στην υγειά σας το γλυκό κρασί που άρχισα να ευχαριστιέμαι ξανά κάθε βράδυ
και ό,τι μοιραστήκαμε...
ήταν απλά υπέροχο...
Αφήνω σαν τελευταία μου κατάθεση την αίσθηση της χτεσινής βραδιάς, που είναι ακόμα κυρίαρχη μέσα μου και γύρω μου...
Η εξομολόγηση της Ιωάννας...απλά υπέροχη! πίσω της χτυπάει το ρολόϊ του Άη Γιώργη της εκκλησίας πάνω απ’ τα σπίτια μας στις Στενιές!!! Το σπίτι μου εκείνο είναι μια από τις απώλειες των τελευταίων δυό χρόνων...
βαθιά συγκινημένη είμαι...
το teaser trailer...
εδώ μέσα διάβασα πολύ όμορφα πράγματα
γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους, κάτι σαν δάσκαλους
σ' ευχαριστώ
Θυμάμαι τον άνθρωπο
που με οδήγησε στο ταξίδι της αυτογνωσίας
και της αυτοεκτίμησης.
''Ελένη, εκεί έξω έχει φως'',
μου είχε πει,
και το επαναλαμβάνω απόψε
σε όποιον είναι ανοιχτός να το ακούσει.
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
- Απολείπειν ο θεός Aντώνιον, Κ.Π. Καβάφης
Έχω πολλές αδυναμίες, αλλά αυτή είναι μάλλον η πιο μεγάλη. Είναι παραπάνω από ποίημα, είναι στάση ζωής.
...πρέπει...πρέπει...πρέπει...πρέπει...πρέπει...Θεέ μου πόσα πρέπει...
Χρειάζομαι ξεκούραση και ύπνο για τα χιλιάδες πρέπει...
φεύγουν όλοι ένας-ένας...και δεν υπάρχει ούτε ένας που να έρχεται...
όλα τόσο teasing...όλα τόσο προκλητικά...
τα αναγνώσματα των ημερών που δεν θα μοιραστώ...
το είχα παρατραβήξει...
έχει καταντήσει κάτι παρά πάνω από εθιστικό...
προσπαθώ να συνέλθω...
να βρω το μέτρο...
το μέτρο για όλα...
αυτή η παρόρμηση έχει κρατήσει έξι συναπτούς μήνες...
ξυπνάς και κοιμάσαι μ’ αυτή την παρόρμηση...
έγινε σιγά-σιγά ένα είδος καταστροφής, που δεν είχα γνωρίσει πιο πριν...
με επίκεντρο...δεν είναι διάχυτο και γενικό...έχει κέντρο και επίκεντρο...που όμως δεν είναι αληθινή ζωή...είναι εκεί και δεν είναι, αφού δεν είναι αληθινή ζωή...
αληθινή ζωή με σάρκα και οστά...
σαν να θες να φτάσεις κάτι συνέχεια κι αυτό όσο θες να το φτάσεις τόσο πιο μακριά να πηγαίνει...
ο Θεός δεν άφησε μόνο τον Αντώνιο να χαθεί στις απώλειές του...και οι Κωνσταντίνοι που δεν εκπλήσουν κι αυτοί σταματημό δεν έχουν...
Ξυπνάει κανείς το πρωΐ και διανύει τη μέρα παρατηρώντας τις απώλειές της να επέρχονται ραγδαία και ως να το καταλάβει νάσου το σούρουπο, νάσου το βράδυ...κι η μέρα δεν φτάνει...να ζήσει κανείς...να σκεφτεί...να αναλογιστεί...το πώς και το γιατί...
να ζυγίσει τις κινήσεις του...
πού το λάθος...πού το σωστό παρ’ όλ’ αυτά...πού χάθηκε η στιγμή η κατάλληλη...πότε και γιατί...για να βγεί το άρα...να βγεί η πράξη...η πραγματική ζωή...κι ο χρόνος για το όνειρο, που είναι αυτό που δίνει τη δύναμη να κινήσει κανείς βουνά κι αυτός όλο και λιγοστεύει μέσα σ’ αυτό το ρυθμό τον άρυθμο...
ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ...για όλα...δεν προλαβαίνω...
πρέπει να μη σας διαβάζω...
ό,τι γράφετε με τραβάει σαν μαγνήτης...διεγείρει ένα σωρό πράγματα που πρέπει να ησυχάσουν...πρέπει να ησυχάσουν...
δεν είμαι σε ντελίριο, αν αυτό νομίζετε διαβάζοντας την επίμονη επανάληψη των φράσεων...Μου τις λέω ξανά και ξανά για να τις πιστέψω...
Φίλοι, είμαι κατά βάση αδύναμος χαρακτήρας...τους γύρω μου από καταβολής της ζωής μου τους παραπλανεί αυτό το αλλόκοτο πείσμα μου και η ως τώρα καλή πίστη ότι θα τα βγάζω πάντα πέρα...ΔΕΝ είναι πάντα έτσι...Επιθυμώ να μην τα βγάζω πάντα πέρα...Έχω μια σφοδρή επιθυμία να μην βάζω πια τάξη στα χάη γύρω μου. Θέλω να κυριαρχήσει το σύνθημα “αφήστε χίλια χάη ν’ ανθίσουν” στη ζωή μου...Το προσπαθώ και δεν μου βγαίνει...
Το Σάββατο ξεκινάω Τάϊ-Τσι με καλή παρέα...Είναι μια τέχνη διανοητική και σωματική που ησυχάζει τον άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα τον κάνει να μπορεί να κρατάει γερή άμυνα στις επιθέσεις...Αυτό είναι κάτι καινούργιο που βάζω στη ζωή μου...Προσπάθησα στο απώτατο παρελθόν με καλό δάσκαλο...Δεν ήμουν σε θέση να το ζήσω. Είχα τόσο εκκρηκτικές λειτουργίες τότε, που αν δεν τις εξαπέλυα με έντονο τρόπο θα αναφλεγόμουν. Έχετε ακούσει για ανθρώπους που πέθαναν από αυτοανάφλεξη; Ε, κάτι τέτοιο θα πάθαινα...
Τότε το Τάϊ Τσι ήταν πολύ ήσυχο για μένα...
Θα προσπαθήσω πάλι να με ησυχάσω...ευχηθείτε μου καλή επιτυχία...
Όσοι με ξέρετε, βλέπετε ένα χαμόγελο συνεχές...κάπως έτσι φαίνεται...κάπως έτσι ΔΕΝ είναι.
Δεν το θέλω. Έχω το χάρισμα να τραβάω σαν μαγνήτης την αρνητική ενέργεια γύρω μου. Σαν η ζωή να με έταξε να θέτω θετική ενέργεια όπου υπάρχει μόνο αρνητική.
Εδώ και καιρό μου βγαίνει αυθόρμητα η διάθεση να χαμογελώ. Όχι χαζά. Από υπέρτατη ανάγκη...
Να λοιπόν και ολίγη ψυχανάλυση απόψε προς ικανοποίηση κάποιων που θεωρούσαν πως το σαλονάκι αυτό θα είχε ψυχαναλυτικό χαρακτήρα...Τους έκανα απόψε το χατήρι...αυτών των κάποιων...
και το χειρότερο όλο σας αποχαιρετώ κι όλο εδώ είμαι...
έβρασα κάστανα απόψε κι άφησα ένα μπωλ στο τραπεζάκι για όποιον ήρθε κι έγραψε κι όποιος θα έρθει να γράψει...
τα σέβη μου στους georgerv, Bookluv, Shirayuki...
τι να κάνει άραγε ο νονός μου; Νονέ έχεις μιαν αδύναμη βαφτισιμιά...το χειρότερο μια παραδομένη στην αδυναμία της...Όσο κόντραρα όλη μου τη ζωή αυτή την υποχώρηση στην αδυναμία τόσο την έχω ενστερνιστεί σε βαθμό παθολογικό πιά...
Ζήτω το χάος, ζήτω η αδυναμία...νιώθω υπέροχα βυθιζόμενη σ’ αυτή τη decadence...
πάω για σαουεράκι...βγάζω φουρκέτες...βάζω πυτζάμα,,,χτενίζω μαλλιά...πλέκω κοτσίδα, για να μην ξυπνήσουν τα μαλλιά της τρελής να είναι μαλλιά της θεότρελης...πίνω τσάϊ βουνού με λεβάντα και μέλι Μανούκα και πάω να κοιμηθώ...καλό ξημέρωμα...
Λίγα-Λίγα τα βιβλία έρχονται στον τόπο τους...Ξεδιαλέγω ένα μικράκι που αγαπώ πολύ...δεν έχω λόγο να φοβηθώ τη διαφήμιση, απλά γιατί αυτές οι εκδόσεις δεν υπάρχουν πια. Ανήκουν στην λαμπρή ιστορία της σύγχρονης, ελληνικής τυπογραφίας...
Εκδόσεις της ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣ, σε απόδοση του Έκτορα Κακναβάτου, η συλλογή ποιημάτων της Joyce Mansour, ΕΡΩΤΙΚΑ...στα 1975...
Διαλέγω και το μεταφέρω με την ακριβή του ορθογραφία, όπως πάντα:
Ανοιξε της νυχτός τις πόρτες
κρεμασμένη την καρδια μου θε νάβρεις
μέσα στο μυρωμένο του έρωτα ερμάρι
ανάμεσα στης αβγης τα ρόδινα
φουστάνια κρεμασμένη
απ’ το σκόρο φαγωμένη απ’ τη λέρα των ετων.
Δίχως ρούχα κρεμασμένη
απο την ελπίδα ξέφλουδη
σε πλουσιοπάροχα όνειρα
η καρδιά μου ζει ακομα.
Την πρώτη φορά που διάβασα την Καραμελένια ήταν σε παλιότερο νήμα, περιέγραφε μία πρωινή της βόλτα στην Αθήνα, πολύ πρωί, άγνωστα στενά, στάση σε φούρνο για ζεστό ψωμί και κουλουράκια και πάντα μα πάντα καινούργιοι δρόμοι.
Αν το βρει η ίδια θα το πει και καλύτερα. Ήταν η πρώτη φορά που διάβασα κάτι αληθινά ποδηλατικό εδώ μέσα.
Η βιβλιοθήκη σου είσαι εσύ. Βρήκα ξεχασμένο βιβλίο, και κάπου περπατάει η κουβέντα αντίθετα:
«Ό,τι θες, να μην το πεις. Να περιμένεις, να το θες μέχρι να έρθει.»
«Μη χάνεις ποτέ από τα μάτια σου την εικόνα του κόσμου που πλάθεις. Αυτή η εικόνα είναι τα μάτια σου.»
Σημ. Λένα, βάστα κόντρα. Η Καραμελένια ξέρει, εσύ γιατί;
της θάλασσας τα κύμματα να’ρθούν στην αγκαλιά σου γλυκά για να λικνίζουνε τα άγρια όνειρά σου...
Κι επειδή υποπτεύομαι ότι είναι η Λένα κι όχι ο Λένα το Ασιατικό Ποτάμι, ένα απ’ τα τρία της Σοβιετικής Ένωσης των σχολικών μου χρόνων (Όβις, Λένα, Ιενεσέης, όλα χύνονται στην Αρκτική θάλασσα, όρα στον χάρτη σέρνοντας το ποντίκι πάνω τους), πέστης νονέ μου απ’ του Αντριώτη τα Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία αυτό που θα σου γράψω και θα ξέρει κι αυτή όπως εγώ...
...Και είναι για μένα πάντοτε ο Αμούρ, ο ποταμός, ο Αμούρ ο Έρως.
Προς αυτόν θα συγκλίνουν πάντοτε και θα εκτοξεύονται πάλι πάντοτε από αυτόν, οι παλμοί και οι παρωθήσεις μας και σχετικά και άσχετα με τις συνειδητές βουλές μας. Στις όχθες του, θα πολεμούν και θα ειρηνεύουν, θα καταστρέφουν και θα δημιουργούν, θα κοπιάζουν και θα αναπαύωνται, θα θρηνούν και θα αγάλλωνται, θα διψούν και θα δροσίζονται, όσοι από μας λέγουν το ναι, και όσοι από μας λέγουν το όχι.
Είπα πάντοτε. Ναι. Πάντα και πάντοτε. Πάντα και πάντοτε θα ρέη ο Αμούρ, και εντός και εκτός, με την παντάνασσα ορμή του, όπως και χθες, όπως και σήμερα, όπως και τώρα που πλημμυρίζει μέσα μου και ξεχειλίζει και με αναγκάζει να κραυγάσω με όλη την δύναμη των πνευμόνων μου:
«Αμούρ! Αμούρ!»
κι ο Αμούρ ένα ασιάτικο ποτάμι είναι, στον ίδιο χάρτη θα τον βρεις, ανατρέχοντας στην ανατολική ακτή, με τον ηλεκτρονικό ποντικό σου
τα όνειρά σου μην τα λές
γιατί μια μέρα κρύα
μπορεί και οι φροϋδιστές
να ‘ρθούν στην εξουσία
που τους έχουμε εντελώς όμως χι-εσμένους...το χι ως διαγραφή, παρακαλώ. Μην θεωρηθούμε και βωμολόχοι εδώ...
και τώρα θα αφιερώσουμε ΑΥΤΟ το θεϊκό ταμπαχανιώτικο, τραγουδισμένο απ’ τον συνθέτη του τον Ιωάννη Μπερνιδάκη και “παιγμένο” στο υπέροχο μπουλγαρί του Στέλιου Φουσταλιέρη...
Θα τ’αφιερώσουμε στον θεόρατο Κρητικό που έγινε θέμα χτές στις ειδήσεις, με ό,τι ψιθύρισε με ήρεμη, αποφασιστική και αληθινά αντρίκια φωνή στους άνδρες (??? έτσι ξέρω κι εγώ να είμαι “άντρας”) των ΜΑΤ (που ήδη είχαν ανοίξει λεβέντικα ένα κεφάλι Κρητικού αγρότη-διαδηλωτή). Όχι για το γεγονός, γιατί τέτοια γίνονται πάντα και σε κάθε διαδήλωση, αλλά για τη σημειολογία της εικόνας του, που στέκεται και μιλεί, έτσι όπως μιλεί, ΠΑΝΩ απ’ τα κεφάλια των δυνάμεων καταστολής...
αναντράνισαν τα μάθια μου...και μάθια που εύκολα γελούν...
εμπιστεύομαι πάντα τραγουδιστές, πού όταν τραγουδούν έχουν κλειστά τα μάτια...
...θα πάμε στη “Θάλασσα” του John Banville...
παράθεση του αγγλικού κειμένου και της δικής μου πάλι απόπειρας απόδοσης...στα γούστα μου της στιγμής απόλυτα εναρμονισμένο...απόσπασμα:
...When I peered wishfully through the mists from the all too real then to the blissfully imagined now, this is, as I have said, exactly how I would have foreseen my future self, a man of leisurely interests and scant ambition sitting in a room just like this one, in my sea-captain’s chair leaning at my little table, in just this season, the year declining towards its end in clement weather, the leaves scampering, the brightness imperceptibly fading from the days and the street lamps coming on only a fraction earlier each evening. Yes this is what I thought adulthood would be, a kind o long indian summer, a state of tranquillity, of calm incuriousness, with nothing left of the barely bearable raw immediacy of childhood, all the thing solved that had puzzled me when I was small, all mysteries settled, all questions answered, and the moments dripping away, unnoticed almost, drip by golden drip, towards the final, almost unnoticed, quietus. ...
... Όταν περιεργάστηκα με λαχτάρα, μέσα απ’ την πάχνη, μέσα απ’ το εντελώς πραγματικό παρόν,
το ευδαιμονικό φανταστικό παρόν, επακριβώς, το προμάντεμα του μέλλοντα εαυτού μου,
έναν άνθρωπο νωχελικών ενδιαφερόντων και περιορισμένων φιλοδοξιών
να κάθεται σε ένα δωμάτιο όπως αυτό εδώ,
στην ξαπλώστρα μου,
να γέρνω στο μικρό τραπεζάκι μου,
ακριβώς αυτή την εποχή,
η χρονιά να καθεύδει προς το τέλος της, με γλυκό καιρό, με ραγδαία φυλλοροή,
η λαμπρότητα των ημερών σε ύφεση και οι λάμπες στους δρόμους ν’ ανάβουν όλο και νωρίτερα κάθε βράδυ.
Ναι αυτό είναι, που θα σκεφτόμουν ως ενηλικίωση, ένα είδος μακρόσυρτου θερμού καλοκαιριού, μια κατάσταση ηρεμίας, γαλήνιου συνήθους,
τίποτα να μην έχει απομείνει απ’ την ανεκτά ανεκτή, άγουρη αμεσότητα της παιδικής ηλικίας,
όλα τα πράγματα που με είχαν βασανίσει ως παιδί λυμμένα,
όλα τα μυστήρια ταχτοποιημένα, όλες οι ερωτήσεις απαντημένες και οι στιγμές, να στάζουν μακρυά, σχεδόν απαρατήρητες,
μια-μια χρυσή σταγόνα,
προς την τελική,
σχεδόν απαρατήρητη τελείωση. ...
Το λυκαυγές που αγαπώ. Τώρα απ᾽το παράθυρό μου στο κρεβάτι μου...το τέλειο χρώμα του οράματος...που δεν ήρθε σήμερα πάλι...
Μείνε πλάϊ μου
και κάνε τη στιγμή να διαρκέσει
πάρε αυτά τα χείλη
κι ας έχω φιληθεί
ένα εκατομύριο φορές
Και δεν με νοιάζει αν δεν υπάρξει αύριο
όταν θα μπορούσα να πεθάνω εδώ μέσα στην αγκαλιά σου
ακόμα κι αν τ’ άστρα μας έχουν τυφλώσει
είμαστε τυφλοί, τυφλοί
τόσο τυφλοί ερωτευμένοι.
Γλυκέ αγαπημένε
δεν ξέρεις ότι δεν ενδιαφέρουμε κανέναν
σκοντάφτουμε
παραπαίουμε
αλλά δεν ενδιαφέρουμε κανέναν
και όλο το χιόνι του χειμώνα έχει λιώσει
σε μια στέρνα ασημένιου νερού
και στεκόμαστε μεσ’ ένα κεραυνοφόρο σύννεφο
σκοτεινό σαν τα μαλλιά σου
ΜΕΙΝΕ...
...να ευχηθεί κάποιος σε κάποιον, που αυτές τις άγιες μέρες γιορτάζει και δεν θέλει με σαφή κι έμπρακτο θυμό, ούτε να ξαναιδωθούνε, ούτε να ξανακούσει ο ένας τον άλλον, ούτε να ξαναμιλήσουνε... αυτό είναι το μέγα puzzle των ημερών...κάτι σαν το JUMANJI
Είναι πολλά που πρέπει να καταπιώ...
κι έχω και δυσκαταποσία...
μιλάμε για χοντρό κόμπο στο λαιμό...
δεν πάω κάτω τίποτα εκτός από ψωμοτύρι...
φοβερό ψωμοτύρι...
έχει φυτρώσει μέσα μου το ψωμοτύρι...
κάθε είδους ψωμοτύρι...
όχι μόνο το γκουρμέ είδος...
ώρες-ώρες βλαστημάω το κεφαλονίτικο πείσμα μου και το αντριώτικο αχαλίνωτό μου...
ο καλοκάγαθος μπαμπάς μου φταίει για το ένα και η ατίθαση μάνα μου για το άλλο...
Θεός σχωρέστον τον μπαμπά...Καλή της ώρα της μαμάς...
πάω να της ψωνίσω τώρα...
κάθοδος με Multigo, τσάντες ortlieb, για σκληρό φόρτωμα...
Χρόνια πολλά σήμερα αλλά και κάθε μέρα...
οι ώρες μας ήταν πιο γλυκές από το λάδι πάνω στην πληγή...
http://www.youtube.com/watch?v=W5ih1IRIRxI&feature=share
μέσα στη διάφανη πληγή κοίταζα τη μορφή σου...
...πέρασα πάνω απ’ όλα...
...can;t...
Πόσο τυχοδιώκτης να είναι κανείς όταν καταφέρνει να βρίσκεται σ’ αυτό το πράγμα πάνω, σαν σε φωλιά μυρμηγκιών, σε ό,τι πιο σκουριασμένο υπάρχει πάνω στη θάλασσα που εδώ είναι γαλήνια σχετικά... αυτό εδώ λοιπόν έχει ήδη εκπέμψει σήμα κινδύνου...και το οδηγούν στην Πύλο, όπου οι άνθρωποι θα βγούν στη στεριά και θα γλυτώσουν απ’ αυτό, για να εμπλακούν στο άλλο που εμείς ξέρουμε κι αυτοί αγνοούν...γιατί να γλυτώσουν από κάτι θέλουν συνέχεια...κι η ζωή τους σε μια συνεχή αγωνία είναι αυτών των μυρμηγκιών...
κι έρχεται ένας ή και πολύ “σουγιάδες” και τον στριμώχνουν σε μιαν άφιλη γωνιά της φριχτής πόλης μας, που ντύνει τα δέντρα της με πλεχτά και κουκουλώνει τα μαρασμένα μαγαζιά με ένα καινούργιο είδος γκράφιτυ, για να μη χάσκουν έτσι άδεια και μαρασμένα...κι έρχονται λοιπόν “οι σουγιάδες” και στριμώχνουν στις γωνιές αυτού του ψωροφαντασμένου φαντάσματος, αυτόν που γλύτωσε απ’ το σαπιοκάραβο του πλοιοκτήτη-θανάτου, για να σφαγιασθεί στη σκοτεινή γωνιά αυτής της “Πολιτείας της Απελπισίας"...
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ! ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ! όσοι κρατάτε στάση comme il faut...
και τότε να δούμε αν θα αντέχετε, να κάνετε στεγνά και καθαρά απλά ποδήλατο στη ζωή σας...βάλτε κι εσείς νεομοντέρνους, αισθητικούς, ιδεολογικούς και κάθε άλλου είδους μπερντέδες στις ασχήμιες, για να μην τις βλέπετε...
η λέαινα και το μωρό γκνού...
ή πώς το έντστικτο της αυτοσυντήρησης μετατρέπεται σε κάτι άλλο ακόμα και στην άγρια σαβάνα...
υπέροχη συναυλία...κοντά στα Χριστούγεννα...το 2006
Ο Μεσίας του Χαίντελ με την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τον Σερ Κόλιν Ντέηβις στο Μπάρμπικαν. Ένα πολυπολιτισμικό κέντρο στiς παρυφές του ανατολικού Λονδίνου...
Ήμουν εκεί όταν πρωτολειτουργούσε το 1989-90 και ήταν ένα ξερό κτίριο μοντέρνου ύφους...
Όταν ξαναπήγα το 2003 είχε διαμορφωθεί σε μια εξαιρετική όαση με φυσικό περίγυρο εξαιρετικής μέριμνας. Μια τεχνητή λίμνη, πράσινο, πολυεπίπεδοι χώροι ξεκούρασης...ήταν χρονιά Μότσαρτ και υπήρχαν συνεχόμενα τα σαββατοκύριακα συναυλίες με διάφορα σύνολα...ελεύθερες για το κοινό που τις άκουγε είτε στους κοινόχρηστους εσωτερικούς χώρους, είτε στον υπαίθριο χώρο του κέντρου...
ένα στολίδι σε λίγο δύσκολη περιοχή...
και η συγκεκριμένη ορχήστρα με δυναμική έκφραση και σημαντικό έρεισμα στο κοινό της περιοχής κύρια, αλλά όχι μόνο.
...κάπου καταχωνιασμένη μια σακούλα με υπολείμματα ξυλείας για τα πατώματα του σπιτιού...με έντυπη την αμερικάνικη φίρμα τους, που είναι (το κάρμα είναι φοβερό!):
ROYAL OAK - CROSSETT - ARKANSAS
Κυρίες και Κύριοι, να μας προτιμάτε. Τα ξύλα ROYAL OAK είναι γερά και διαχρονικά!!! Η πιστότητα της ποιότητάς τους δε μνημειώδης!