Αυτή η ιστορία με τα oνόματα πάει πολύ πίσω, στα χρόνια του δημοτικού σχολείου. Παλιά η συνήθεια να βγάζει δικά του ονόματα σε ανθρώπους που συναντούσε συχνά και του έκαναν κάποια εντύπωση. Μόνα τους έρχονταν τα ονόματα, χωρίς προσπάθεια.
''Άραγε το βιβλιο θα είναι καλύτερο από την ταινία;'' αναρωτήθηκε, σφίγγοντας στην αγκαλιά της τη χάρτινη τσάντα του βιβλιοπωλείου. Βιαζόταν να βρεθεί στο σπίτι, να το ξεκινήσει, με τη λαχτάρα του βουλιμικού να βρεθεί μόνος με τη σοκολατίνα που κρατάει στο κουτάκι.
Στoυς Στύλους του Ολυμπίου Διός της είχε πει πως θα ήταν. Αν ήθελε να πάει να τη δει.
Απόψε θα κατέβαινε στο Κέντρο για την έκθεση ζωγραφικής του συναδέλφου από το σχολείο. Μετά, θα βρίσκονταν για ένα ποτό με τις δασκάλες εκεί κοντά. Για τη Σόνια, που σπάνια πήγαινε στο Κέντρο, ήταν ευκαιρία να δει την Αριάδνη.
Το λεωφορείο αργεί το μεσημέρι. Η Σοφία, η δασκάλα, πάντα στην ώρα της στη στάση. Μία και μισή. Τρέχοντας έρχεται, μη χάσει το δρομολόγιο των δύο παρά είκοσι.