''Το τελευταίο που θα θελα είναι να νυχτωθώ εδώ κάτω'', σκέφτηκε η Σόνια, καθώς σκοτείνιαζε και το τοπίο άλλαζε σιγά σιγά. Οι πιο βραδινές φυλές των Εξαρχείων έκαναν την εμφάνισή τους. Είχε διαλέξει ένα φωτεινό σημείο, ένα μπαράκι γωνία Βαλτετσίου και Χαριλάου Τρικούπη. Μόλις ήρθε η μπύρα έβγαλε το βιβλίο της. Τα πατατάκια τα φύλαγε για την Αριάδνη, που ήταν συνέχεια πεινασμένη, ο επιούσιος καθόλου αυτονόητος για εκείνη.
The tree I planted
was uprooted
and thrown away-
Gone dry in the dustbin,
most probably mourning
the little green figs
to be rejoiced
this coming spring.
A short-lived life,
stopped so soon,
in the darkness
of the dustbin.
Τα κλισέ απαγορεύονται στη λογοτεχνία, όπως η φράση ''παράλληλο σύμπαν''. Σ ένα τέτοιο σύμπαν, ωστόσο, θα ήθελα να έχω δικές μου τρεις ώρες. Τουλάχιστον. Να γράψω για τους συνεπιβάτες. Τους ανθρώπους του λεωφορείου.
Εδώ και αρκετούς μήνες τους παρατηρώ. Τυχαίνει κάποτε να κάθομαι δίπλα σ έναν από αυτούς που θεωρώ ιδιαίτερους.
Νοσοκομείο ''Ευαγγελισμός''. Με την κόρη μου περιμένουμε έξω από το χειρουργικό ιατρείο. Η μικρή πάει για ένα τσιγάρο.
Μια γελαστή Κινέζα με ρωτάει για τους γιατρούς, περισσότερο με νοήματα παρά στα ελληνικά. ''Nose bleeding'', μου λέει τελικά, και το βλέμμα της ακουμπάει ζεστά στο πρόσωπό μου. ''Try English with the doctors'', της λέω, και νιώθω απρόσμενα όμορφα. Είναι μια από εκείνες τις φορές που ζητιανεύω χαμόγελα, όπου τα βρω. Απόψε, όμως, έχω έρθει για την εφημερία.