Πολύ πρωί, σκοτεινά ακόμα, στη στάση του λεωφορείου. Οι άνθρωποι σπρώχνουν τη μέρα να ξεκινήσει. Ένας ανεβάζει τα ρολά στο ζαχαροπλαστείο, το ''Κοσμικόν΄΄. Ανάβει τα φώτα να έρθει η ζεστασιά, η παρουσία η ανθρώπινη, η ζωή να πάρει μπρος.
Ένα μπουκάλι κρασί
που περίμενε εικοσιπέντε χρόνια.
Το χέρι μου μέσα στο δικό σου.
Συνάντηση.
[30/12/2013]
Περνάει ένα πινέλο, κι όλα τα ασπρίζει με πηχτό, θολό ασβέστη.
Έτσι σκεπάστηκε το πορτραίτο της κοκκινομάλλας, στον τοίχο της Νέας Ιωνίας. Midori, την είχα ονομάσει, είχε μια μικρή υπογραφή του καλλιτέχνη κάτω από το πρόσωπο. Με τον καιρό, άλλα graffiti έγιναν από πάνω, σκέπασαν τα παλιά.
Καθώς περνάω το πρωί, ψάχνω τη γωνίτσα που έχει μείνει από το φόντο.
''Γεια σου, Midori. Πού πήγαν τα κόκκινα μαλλιά σου;''
-''Εκεί που χάθηκαν όλες οι παλιές στιγμές μας'', μου απαντά το σκεπασμένο πια χαμόγελό της.
You sit round the table,
supposedly one of three-
the other two engaging
in harmless, everyday conversation.
Your eyes wandering,
preoccupied with well- known
surrounding objects,
meeting no sympathetic glances-
none left for you.
And then you realise,
on a bright summer morning,
you ve gradually turned to be
invisible.