Το ιστολόγιο του/της Morfeas

Πέρυσι, έγραψα μια ιστοριούλα.

Την ανέβασα στο facebook, στο blog μου, την ανέβασα και εδώ.

Το λινκ είναι αυτό -> http://www.podilates.gr/node/26366

Η ιστορία αυτή ήταν προϊόν μυθοπλασίας, αλλά όπως πολύ εύστοχα σχολίασε, στο πρώτο κιόλας σχόλιο ο/η shuar_012:

"Πολύ ρεαλιστική ιστορία. Ενδεχομένως να 'ναι και αληθινή. Κάτι τέτοια συμβαίνουν σχεδόν κάθε μέρα. Αυτούς τους σκοτεινούς όμως καιρούς δεν υπάρχουν και φώτα ώστε να εξαφανιστούν οι σκιές..."

Σε κάποιους φάνηκε υπερβολική η ιστορία αυτή.

Μέχρι ότι καλλιεργώ εμφυλιακές διαμάχες με κατηγόρησαν:

Σου λείπουν τα τσιγάρα.

Σου λείπουν οι μικρές τελετουργίες. Οι κινήσεις, οι ήχοι και οι μυρωδιές. Τα σταθερά σημεία ενός σύμπαντος που αλλάζει συνεχώς.

Να μυρίζεις τον καπνό όταν ανοίγεις κανούριο σακουλάκι, να στρίβεις αργά, νωχελικά, λες και θες να φυλακίσεις τον χρόνο σε κείνες τις στιγμές, πριν σαλιώσεις το χαρτάκι και κρατήσεις τη φωτιά με τα δόντια σου.

Η ίδια κουβέντα με τον περιπτερά: "Van Nelle μπλε, Rizla κόκκινα, φιλτράκια Swan", κι αργότερα, τις μέρες της θητείας, "Sante κασετίνα, άφιλτρο".

Στις βουβές αναμονές, ξέρεις ποιες λέω, στους σταθμούς των τρένων και των λεωφορείων, περιμένοντας αγαπημένα μάτια και αγκαλιές να επιστρέψουν, στα αεροδρόμια, περιμένοντας να φορέσεις τα καινούρια σου φτερά, στα νοσοκομεία και τα μαιευτήρια, ακροβατώντας ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή, στα αμφιθέατρα, ανασαίνοντας εκείνη τη σιωπή που κόχλαζε πάνω από τις λευκές κόλλες, περιμένοντας τα θέματα που θα σε έφερναν λίγο πιο κοντά στο πτυχίο, στο όνειρο, στον απόλυτο, τελικά, γκρεμό, στις ουρές στις τράπεζες, στις δημόσιες υπηρεσίες, χαρτιά, χαρτιά κι άλλα χαρτιά, στα θαλαμοφυλίκια, στις σκοπιές,

Κορμιά με δίχως πλευρικά
οι ανθρώποι
στη νύχτα που 'πλασαν
κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν
αρμενίζουν
κι αν τύχει και τρακαριστούν
υπογράφουν φιλικές δηλώσεις
και αποχαιρετιόνται
με τη βλαστήμια κάτ' απ' τη γλώσσα.