Το ιστολόγιο του/της Morfeas

Υπάρχουν τραγούδια που νιώθεις να σε τραβάνε σαν μαγνήτες. Σαν μια μικροσκοπική σταλιά φωτός σε μια απέραντη νύχτα. Τραγούδια που συναντάς τυχαία, που πέφτεις πάνω τους εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως όταν σκαλίζεις τις κούτες με τα παιχνίδια σου στο πατάρι και βρίσκεις πράγματα που νόμιζες από χρόνια χαμένα. Τραγούδια που ξάφνου θες να χάνεσαι στην αγκαλιά τους, να μοιράζεσαι τη φωτιά τους, να μαθαίνεις τη γλώσσα τους, να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τη φωνή τους.

Πως φτάσαμε εδώ,
πως καταντήσαμε έτσι,
δοκίμια, να μετράνε οι θεοί
την αντοχή μας
στη θλίψη…?

“Θανάση, πιάσε ένα βαρύγλυκο”

“Έγινε Γιώργη”

Έκλεισε πίσω του την πόρτα, αφήνοντας τον αγέρα του Οκτώβρη και τη βαβούρα του δρόμου έξω από το καφενείο. Έπιασε ένα τραπεζάκι στην τζαμαρία, να χαζεύει το πηγαινέλα του κόσμου και να νιώθει το χάδι του ξεθωριασμένου ήλιου που κρεμιόνταν από τον ουρανό. Άνοιξε το μεγάλο φάκελο που κρατούσε και χωρίς να βγάλει το παλτό του έβγαλε ένα πάκο χαρτιά διπλωμένα στα τρία. Οι εξετάσεις του. Το μάτι του έψαξε να βρει με αγωνία το ζάχαρο. Ανεβασμένο.

“Θανάση, τον έφτιαξες τον καφέ?”

“Τώρα τον βάζω Γιώργη”

“Κάν’ τον σκέτο”

“Έφτασε…”

Σαν το σφουγγάρι που μαζεύει αχόρταγα το νερό, κάθουμαι κάτω από τον καταρράχτη της ζωής και ρουφώ με τις αισθήσεις μου όλες σε επιφυλακή, τις εικόνες, τους ήχους, τις γέψεις, τα αρώματα, τα αγγίγματα.

Μαζώχνω τις κραυγές, τα δάκρυα, τα γέλια, τα χτυποκάρδια, τις ανατολές και τις δύσεις, και τα κάμω κομπολόι, να μετρώ το γύρισμα του χρόνου, να φέρνω αυτή τη ζήση στα μέτρα μου, να δίνω στη μέρα και στη νύχτα μου ρυθμό.