Τσόντα κατάντησε η ζωή
γεμάτη προστυχιά
κι εμείς ανήμποροι
- νομίζουμε, ή καλύτερα, μας κάναν να πιστεύουμε -
σκύβουμε όλο και πιο βαθιά
για ένα ξεροκόμματο ελπίδα
για μια υπόσχεση μαγείας
...
θεοί δεν υπάρχουν πια στον ουρανό
ούτε εκεί που κοιτάς, σκυμμένος στα τέσσερα
soundtrack -> http://www.youtube.com/watch?v=oxVCIuCFd6w
Περπατάς στους δρόμους.
Στους ίδιους δρόμους που μεγάλωσες. Που έκανες όνειρα κοιτάζοντας τσιμεντένια κουτιά να υψώνονται και να σου κρύβουν τους ουρανούς. Στους ίδιους δρόμους που έκανες ποδήλατο, που κυλίστηκες πρώτη φορά μεθυσμένος, μαθητής ακόμα, που περπάτησες χέρι χέρι με την πρώτη σου αγάπη.
Αυτή η πόλη σου έλαχε να σε μεγαλώσει στον κόρφο της. Υπάρχουν χιλιάδες σαν κι αυτήν, εκατομμύρια παιδιά σαν και την πάρτη σου.
Τι γυρεύω εγώ μες στη νύχτα σου?
Τι δηλαδή, να σε πάρω απ' το χέρι να σε πάω απ' το νηπιαγωγείο πανεπιστήμιο?
Αυτή είναι η αλληλεγγύη σου?
Να περιμένεις να σε τραβήξουν όταν βυθίζεσαι στον βούρκο?
Αυτό είναι η ζωή για σένα?
Να κάνεις μακροβούτια στα ρηχά?
Αυτό?
Ντροπή σου.
Ντροπή για τα μάτια σου που είναι άδεια.
Ερχόµαστε από µια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουµε σε µια σκοτεινή άβυσσο· το µεταξύ φωτεινό διάστηµα το λέµε Ζωή.
Αν η δικιά σου η ζωή θες να είναι ένα ακόμα σκοτεινό διάστημα ανάμεσα σε δυο άλλα σκοτεινά διαστήματα εγώ πάω πάσο.
Το ξέρεις αυτό το βλέμμα.
Το έχεις δει σε πολλά πρόσωπα γύρω σου. Είσαι σίγουρος πως πολλοί το έχουν δει και στο δικό σου.
Είναι αυτό το βλέμμα, το αποσβολωμένο, το ανεπαρκές, το ανήμπορο, αυτό το βλέμμα που δεν χωράει σε λέξεις, που δεν ψεύδεται, που δεν μπορείς να το υποκριθείς.
Αυτό το βλέμμα που μες στην ειλικρίνειά του, μέσα στην άδολη, αψεγάδιαστη, ανυπόφορη έντασή του, καθρεφτίζει όλα αυτά που σε κάνουν να χάνεις τη μιλιά σου, όλα αυτά που γονατίζουν την ύπαρξή σου, όλα αυτά που σαν ηλεκτρική εκκένωση σαστίζουν το κορμί και την ψυχή σου.