Το ιστολόγιο του/της Morfeas

Είναι κάποιες φορές που αυτές οι ρημάδες οι λέξεις δεν θέλουν να μπουν σε σειρά.

Σαν μαθητούδια στην πρωινή προσευχή, τέλη του Μαγιού, περιμένοντας το καλοκαίρι να ξεπροβάλλει στη στροφή, σαν βαριεστημένοι φαντάροι σε πρωινή αναφορά, σαν μποτιλιαρισμένες αντοχές στον περιφερειακό που θέλουν να πάρουν την πρώτη έξοδο για κάπου αλλού, όχι πάντως για εδώ, σαν χάντρες σε κομπολόι που εύχονται να σπάσει ο σπάγκος και να ξεχυθούν ελεύθερες πάνω στα πλακάκια του καφενείου.

Είναι κάτι κορμιά που δεν έχουν σημάδια.

Που δεν απόκτησαν πληγές, ρυτίδες, χαρακιές.

Που δεν σημαδεύτηκαν από το πέρασμα του χρόνου, του πόνου, των άλλων ανθρώπων.

Είναι κάτι κορμιά που δεν έχουν εξερευνηθεί.

Που στέκουν χώρες αχαρτογράφητες, θάλασσες αταξίδευτες.

Που περιφέρονται και ζητιανεύουν το ακούμπημα των άλλων.

Που ανατριχιάζουν στην προσδοκία.

Είναι κάτι κορμιά που δεν γνώρισαν την ηδονή.

Που δεν αγαπήθηκαν όσο πρέπει σε κάθε κορμί να αγαπηθεί.

Που στενάζουν σιωπηρά την πείνα και τη δίψα τους.

Που τα μάτια τους πια δεν κοιτάν προς τα έξω.

Ήτανε κάτι εποχές που ακόμα δεν ξέραμε τον κόσμο και κοιτάγαμε με μάτια και αυτιά και καρδιές και ρουθούνια ορθάνοιχτα να τον χωρέσουμε σε μια μελωδία, σε ένα στίχο, σε μια μυρωδιά, σε μια αίσθηση, σε ένα άγγιγμα, να τον κάνουμε δικό μας, να ταξιδέψουμε εκεί που ξέραμε πως ποτέ δεν θα ταξίδευαν τα κορμιά μας, να ερωτευτούμε λες και αύριο δεν υπήρχε, να χορτάσουμε λες και ξημέρωνε λιμός ατέλειωτος της ψυχής, νύχτα βαθιά κι ανόνειρος ύπνος, λες και γκρεμός άπατος μας τριγύριζε να μας καταπιεί μαζί με τις μουσικές, τα ποιήματα, τις γέψεις, τα αγγίγματα, τις ματιές, τους έρωτες και να μας καταδ

Ο δερμάτινος καναπές έτριξε παραπονιάρικα κάτω από το βάρος του. Έβγαλε το πακέτο από την τσέπη του μπουφάν του και τράβηξε ένα τσιγάρο με τα δόντια του. Με το άλλο χέρι κροτάλισε το Zippo του. Ρούφηξε με μανία τη νικοτίνη και την πίσσα βαθιά στα πνεμόνια του. Η κάφτρα του τσιγάρου έλαμψε σαν φωτοβολίδα μες στο σκοτάδι του δωματίου. Τύλιξε τα δάχτυλά του γύρω απ’ το τσιγάρο του και τράβηξε κοντά του ένα μεταλικό τασάκι. Ακούστηκε μια στριγκλιά καθώς το μέταλο σύρθηκε πάνω στη γυάλινη πλάτη του τραπεζιού.