Το ιστολόγιο του/της Morfeas

Ψυχή.

Η ψευδαίσθηση που κάνει ανεκτές όλες τις υπόλοιπες.

http://tkrachtis.tumblr.com/post/119504718869

“Να ζήσεις, να τον θυμάσαι αγόρι μου”.

“Να ‘στε καλά. Ευχαριστώ για όλα κυρία Ειρήνη”.

“Να ‘σαι καλά αγόρι μου. Δεν πρόλαβε να σε καμαρώσει και στην ορκομωσία σου. Ήταν πολύ περήφανος, όλο για σένα μιλούσε. Κι εκείνη τη φωτογραφία που κρατάς τη σημαία στην παρέλαση, συνέχεια στο πορτοφόλι του την κουβαλούσε και την έδειχνε σε όλους. Άντε, πάω κι εγώ, να ξεκουραστείς τώρα, έχεις μεγάλη μέρα αύριο, πολύ χαρτούρα, πολύ συμμάζεμα. Καληνύχτα, καλόν ύπνο να έχεις”.

“Καληνύχτα κυρία Ειρήνη. Σας ευχαριστώ”.

Πηγαίναμε αμίλητοι. Ο ένας οδηγούσε, ο άλλος έστριβε τσιγάρα. Τα άναβε δυο δυο και έδινε το ένα στον οδηγό. Στα πόδια του συνοδηγού υπήρχε ένα κουτί από παπούτσια. Μέσα είχε κασέτες, με αριθμούς και μυστήρια ονόματα γραμμένα στις ράχες με μπλε μελάνι. 1 ΠΙΝΚ ΦΛΟΥΝΤ, 2 ΜΠΙΤΛΣ, 3 ΤΑΝΓΚΡΑΜ, 4 ΡΕΑΡ ΕΡΘ, 5 ΚΡΗΜ, 6 ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ… Τις ακούσαμε όλες. Με τη σειρά. Πλευρά πλευρά. Σε κάθε στάση για κατούρημα αλλάζαμε. Σε κάθε καντίνα που βρίσκαμε σταματούσαμε. Αν πεινάγαμε, τρώγαμε. Αν όχι, πίναμε από μια μπύρα.

Ξέρεις ε, πως αυτοί οι θεοί που πιστεύουν οι ανθρώποι, δεν ήταν πάντα θεοί.