Το ιστολόγιο του/της ofios

Στον σταύλο...

"Εγώ δούλευα από πριν εκεί μέσα.
Μετά ήρθαν οι συνταγματαρχαίοι και τα τσιράκια τους και μας έκαμαν γραφιάδες να
κρατάμε τα αρχεία και τους φακέλλους όσων ήσαντε στη μαύρη λίστα.

Απορούσα πόσοι δούλευαν για να παρακολουθούν τους άλλους και στο τέλος ποιός τους
έλεγχε όλους αυτούς...
Όποιος ήθελε έβαζε μια φυτιλιά και έστελνε τον γείτονά του στο διάολο.

Δηλώσεις νομιμοφροσύνης, αναφορές της ασφάλειας, μέχρι και του Μίκη ένας φάκελλος
αναφοράς κίνησης από τις μέρες που πέρασε στη Ζάτουνα εξόριστος, είχε περάσει από τα
χέρια μου.
Και ονόματα, ονόματα, ονόματα, σειρές κι΄αράδες και βιβλία ολάκερα με ονόματα και
ράφια ατέλειωτα με φακέλλους !!!

Νόμιζες πως όλη η Ελλάδα ήταν στην παρανομία και όπου νάναι θα έσκαγε το καζάνι να
τους πνίξει όλους τους, μα μπά...τίποτε δε γινόταν.
Κατάλαβα τότε πως απλώς φυλάγαμε τα έρημα και χτίζαμε και κάμποσο φόβο για να μην
κοτάει κανείς να κουνηθεί.

Έγραφα, αντέγραφα, τέλειωνα στίβες με καρμπόν, είχαμε τότε και κείνα τα μαύρα τα
μανίκια που τα φοράγαμε εξωτερικά για να μην μας λερώνει το μελάνι τα πουκάμισα και
θυμάμαι, τάβαζε η κυρα-Ματίνα να τα πλύνει και μαύριζε το νερό από το μελάνι των
καρμπόν.

Και τί να κάνεις , τί να πεις, όχι δε θέλω, βάλτε με αλλού; Κάηκες, την άλλη στιγμή
θα ήσουνα στο υπόγειο και θα σε λιανίζανε κανονικά εκείνοι που μέχρι χτές ήταν
συνάδελφοί σου.

Δε ξέρω πώς σάλεψε το μυαλό τους και θέλησαν τόσοι πολλοί να κολλήσουν από κοντά με
τη χούντα και με τα σινάφια της...
Ίσως νόμισαν πως θάτανε για πάντα, μα έπειτα, κρατάει τέτοιο βάρος και τέτοιο
σκοτάδι από πάνου του ο έλληνας για πολύ καιρό...δε ξέρω, δε θέλω να πιστεύω...

Ο έγγονάς μου, ο Νίκος, όλο βρίζει όταν ακούει να μιλάνε για την χούντα, όλο
καταριέται.
Εγώ του λέω τί νόημα έχει αυτό που κάνεις..;
Μου λέει, δε καταλαβαίνεις το κακό που κάνανε, ειδικά εσύ που τόζησες, δε μισείς ;

Categories: 

SNIPER

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο είναι τεράστιο και σε ορισμένα σημεία ιδιαίτερα σκληρό.

Αποσπάσματα από την συνέντευξη του ελεύθερου σκοπευτή Λ... Α... στον πόλεμο της Σερβίας.
.......................................................................................
Ποιό όπλο φοβήθηκες περισσότερο;

Το G3 και το Μ4. Ξέρω, νομίζεις πως θα σούλεγα το Kalashnikov, αλλά η αλήθεια είναι ότι, δεν το φοβήθηκα ποτέ στα χέρια άτακτου στρατού που δεν ξέρει να το κουμαντάρει. Τα άλλα δύο όμως, είναι επικίνδυνα στα χέρια οποιουδήποτε. Τέλος πάντων, πρέπει να έχει κανείς στο νού του πως δεν σκοτώνει το όπλο, αλλά, ο χειριστής.
Αυτά βέβαια, σταμάτησαν να με απασχολούν μετά που άλλαξα θέση στο πεδίο μάχης.

Πότε αποφάσισες να γίνεις ελέυθερος σκοπευτής;

Δεν το αποφασίζει ο στρατιώτης αυτό. Ο λοχαγός μου, είχε παρατηρήσει πως σημάδευα περισσότερο και έριχνα λιγότερες σφαίρες από τους άλλους. Μετά μια μέρα με πήρε κι΄ανεβήκαμε σ΄ένα λόφο πάνω από την Μπ..... και μου ζήτησε να χτυπήσω κινούμενους στόχους.
Τώρα, από δω και κάτω δεν νομίζω πως θα σ΄αρέσουν αυτά που θ΄ακούσεις και μάλλον πρέπει να σταματήσουμε πριν σου φτιάξω εφιάλτες μες΄το μυαλό σου. Δεν είμαι αυτό που βλέπεις ή, αυτοί που ανάμεσά τους νιώθεις ασφαλής δεν είναι ούτε εκείνοι αυτό που βλέπεις.

Δηλαδή;

Εγώ, σκότωσα. Εσύ δεν έχεις σκοτώσει, τουλάχιστον όχι ακόμα. Πριν απ΄αυτό, ήμουν όπως είναι και οποιοσδήποτε γνωστός σου, ήρεμος, άκακος, ακίνδυνος. Μετά, χανόταν η πατρίδα, σκοτώθηκαν κοντινοί μου άνθρωποι και άρχισα να ανασαίνω αλλιώς, να στο πώ έτσι. Απαλά, ρυθμικά, βαθειά και σταθερά για να μένει η κάννη ακίνητη.

Πάμε στις δοκιμαστικές βολές;

Επιμένεις...

Categories: 

ΤΟ ΑΡΜΑΝΤΙΛΛΟ

Και να πάρει ο γεροδιάολος και να σηκώσει!
Και γαμώ το μπελά μου και τη γκαντεμιά μου την ανεξίτηλη! Βούλιαξε το κωλοκάραβο, βούλιαξε, που να πνιγούν όλου του κόσμου τα καλαμαράκια!!!

Μα άκου ρε μαλάκα, όνομα καπετάνιου που μούλαχε, άκου! Καψοκόλης! Καψοκόλης και μάλιστα, Ασημάκης! Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να δέχεται να τον λένε Ασημάκη, πες μου ρε συ !!!

προσωπικό...

Κλεισμένος μέσα ΄δω...

Για κάτι πούκανα,
οι ένορκοι ζητήσαν
να με κλείσουν μέσα ‘δω.

Σημαίνει τί...;

Να με πληγώσει της σκέψης μου
το αδιάκοπο πάνε-έλα......

Μακριά να μείνω
απ’ όσους θα επείραζα......

Δε ξέρω...

Σημαίνει μόνον
πως κλεισμένος μέσα ‘δω
στερούμαι όχι παρέες και βιβλία
τις βόλτες με τα πόδια
το φαγητό στο χέρι
από καντίνα στις πέντε το πρωί...

Όχι.

Μου λείπει να κυλάω
στου ποδήλατου τη ράχη.

Μόνο αυτό.