Πώς και έμεινα μόνος μου ΄δω μέσα...;
Αμ, η μούρλια δεν χτυπάει ένανε μόνο, είναι κολλητική και τους πιάνει όλους μαζί...
Εδώ που λες , εγώ πρωτόρθα πριν τέσσερα χρόνια, ήτουνε και πολύ φίλος μου ο δήμαρχος, με χαιρέταγε κάθε φορά που πέρναγε πριν τις εκλογές μπροστά απ΄το μαγαζί, μου λέει «Μηνά, τί θα κάνουμε, θα το ανοίξουμε το Κ.Α.Π.Η...;» του λέω «δήμαρχε, ότι πεις εσύ, εγώ μαζί σου».
Βάλαμε μπροστά, βολέψαμε και κάτι συγγενάκια, κάτι πρωτοξάδερφους της γυναίκας μου, που πιάνουν τα χεράκια τους στα μερεμέτια και στα μπογιατίσματα, κάτι σούπα-μούπες για διαγωνισμούς τα ξεπεράσαμε με τη βοήθεια του γιού του Παυλάκη που είναι δημοτικός σύμβουλος, νάτο το Κ.Α.Π.Η. έτοιμοοοο.....
Μεγάλη πινακίδα «ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ», ο Μπάμπης την έφτιαξε, ο μπατζανάκης της Σωσώς, να καμαρώνουμε το απόκτημά μας...
Και όλα πάγαιναν καλώς.
Το ταβλάκι μας, την πρεφίτσα μας, κανα μεζεδάκι με κανα τσιπουράκι τα Σάββατα, καμμιά ταινιούλα με τον Ψάλτη, τον Τσάκωνα και τον Λεζέ, περνάγαμε μέγκλα. Άμα καλοκαίριαζε αραδιάζαμαν και τις καρεκλίτσες στο πεζοδρόμιο και κάναμε το χάζι μας, σου λέω, τζάμι...
Βέβαια, η μούρλια εγυρόφερνε μες΄το κατάστημα....
Ήτανε ΄κείνος ο Σταμάτης, πούχε παληά το ψιλικατζίδικο εδώ παρακάτου Γρυπάρη και Φιλαρέτου, πέρα-δώθε μέσα σε δέκα τετραγωνικά όλα κι΄όλα για σαράντα χρόνια, γιορτές, σχόλες, Κυριακές, Πάσχα, Χριστούγεννα, πάντα μέσα ο Σταμάτης, ε ήρθε και του την βάρεσε και όλο βόλτες ήθελε.
Πάμε στον Υμηττό για περίπατο και πάμε στην Βούλα για μπανάκι και πάμε στην Πεντέλη στο μοναστήρι και όλο έξω ήθελε.
Μετά ήτουνε εκείνη η τρελοκαμπέρω η Φρόσω, πούμενε πάνω απ΄το σινεμά, η χήρα ντε, που στον χρόνο απάνου τα πέταξε τα μαύρα και τον έχεσε τον μακαρίτη, ανεξαρτήτως που την είχε σήκω πάνω-κάτσε κάτω-πιάσε μπύρα-άμε για τσιγάρα και στο τέλος πάρε και τη σφαλιάρα σου γιατί άργησες να σηκώσεις το τηλέφωνο, εκείνη το λοιπό, όλο ώπατις και ντιριντάχτα ήτουνε και όλο χορούς και κασετόφωνα μούβαζε.
