Είμαι η μάνα που αφήνει το καμμένο σπίτι της, βάζει στη μαντήλα της δυο ρούχα γι’ αυτή και το παιδί της, δίνει ό,τι έχει και δεν έχει και βρίσκεται πάνω σ’ ένα σαπιοκάραβο που διαπλέει το Αιγαίο, με φουρτούνα, για να σμίξει με τη ζωή.
Είμαι η μάνα που το παιδί της χάνεται στα κύμματα κι ουρλιάζω απελπισμένη και πέφτω κι εγώ ξωπίσω του και τα ρούχα μου μακριά, βαριά, σφίγγουν σα σκοτεινοί δαίδαλοι πάνω στο κορμί μου και με καταπίνει η άβυσσος...
Ξέρεις ε, πως αυτοί οι θεοί που πιστεύουν οι ανθρώποι, δεν ήταν πάντα θεοί.
Αποποίηση ευθύνης:
α. Εάν συμβαίνει να έχεις διαβάσει την "Ψυχολογία Συριανού Συζύγου" του Ροΐδη, τότε διαθέτεις αυξημένες πιθανότητες κατανόησης της παρούσας πραγματείας.
β. Τα όσα εξιστορούνται δεν είναι καθόλου φανταστικά, και έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα.
Ι
Nero!
μελαμψέ μου!
λάμψε με τα κίτρινά σου μάτια μεσ’ τη νύχτα...
το κλάμα σου στις ερειπωμένης πόρτας τη χαραμάδα...
με ξένισε χτες βράδυ μεσ’ τη σκοτεινιά...
άυπνη με κράταγες φτωχέ μου γάτε...
μαύρε μου γάτε σαν την κόλαση...
όμορφο μαύρο της κόλασης
τόσο κλάμα που το ρούχο μου φόρεσα
και κατέβηκα να σε χαϊδέψω
και κάτσαμε κάμποσο στο βρώμικο κατώϊ
εκεί που επίμονα κοιτάς και δεν ξέρω τι έχει μέσα
γιατί μια αλυσίδα κρατάει τη ρημαγμένη πόρτα του κλειστή...
έφαγες και ήπιες μέσα απ’ την παλάμη μου
γλώσσα μικρή, διακριτική, σεμνή αν και πεινασμένη