Λογοτεχνία

Είναι κάτι κορμιά που δεν έχουν σημάδια.

Που δεν απόκτησαν πληγές, ρυτίδες, χαρακιές.

Που δεν σημαδεύτηκαν από το πέρασμα του χρόνου, του πόνου, των άλλων ανθρώπων.

Είναι κάτι κορμιά που δεν έχουν εξερευνηθεί.

Που στέκουν χώρες αχαρτογράφητες, θάλασσες αταξίδευτες.

Που περιφέρονται και ζητιανεύουν το ακούμπημα των άλλων.

Που ανατριχιάζουν στην προσδοκία.

Είναι κάτι κορμιά που δεν γνώρισαν την ηδονή.

Που δεν αγαπήθηκαν όσο πρέπει σε κάθε κορμί να αγαπηθεί.

Που στενάζουν σιωπηρά την πείνα και τη δίψα τους.

Που τα μάτια τους πια δεν κοιτάν προς τα έξω.

Έχω καιρό να διηγηθώ καμιά ιστορία. Έτσι μαζεύτηκαν μερικές μικρές που σκέφτηκα να τις αραδιάσω εδώ όλες για να τις βγάλω από μέσα μου και να κλείσουν σιγά σιγά.

Λέφτερος είσαι;

Ήμουν λέφτερος.

Μάλλον δεν είσαι πια!

Πόσο πάει ο πόνος;

Δεκάκις όσο η χαρά.

Θα αντέξω με δυό χαρές;

Μισή ακόμα κι όλα καλά.

Όχι πολύ σησάμι.

Όχι! Εντάξει.

Εικοσιοκτώ ίντσες επί τόσες στροφές, πόσο;
Πόσο, λοιπόν;

Δυο γωνιές και κάτι…πάντως όχι πολύ…
Γιατί;

Το παραθύρι που κοιμάται η αγάπη…εδώ, να το!
Τώρα το λούζει το μισοάδειο φεγγάρι…

Κοιμάται ή αγρυπνά;

Δεν ξέρω…

Θα της πεις ένα τραγούδι;

Θα σφυρίξω το "Ριφιφί" να βγει…

Ποιό Ριφιφί;

Όταν χάνεις το δρόμο,
εγώ κοιτάζω την πυξίδα.
Όταν λες ''κουράστηκα'',
σε τραβάω απ το χέρι
και περπατάμε.

Τη θλίψη σου αδειάζεις
στο ποτήρι που κρατάω.