Ιστολόγια

Μια εικόνα γαλήνης

Στέκομαι τώρα κάτω από τον πλάτανο. Έχω ακουμπήσει το ποδήλατο στον κορμό, έβγαλα και τα παπούτσια για να ξεκουραστούν τα πόδια μου πάνω στο δροσερό γρασίδι... Παράξενο που είναι έτσι πράσινο, στην καρδιά του καλοκαιριού... Ίσως ο ίσκιος του δέντρου να ήταν αρκετός για να κρατήσει την γη ζωντανή, όπως κρατά και μένα δροσερό, δροσερό και ήρεμο. Τι πιο όμορφο από το θρόισμα των φύλλων, το παιχνίδισμα του ήλιου, την μυρωδιά της γης... Τόση αρμονία που ένιωθα πως βρισκόμουν σε μια αληθινή αγκαλιά. Κι η κούραση έτρεχε από τα άκρα μου, σαν την βροχή του φθινοπώρου...

Κι η καταστροφή, να είναι λίγα μόνο χιλιόμετρα μακρυά.

Μέσα από τα φύλλα μπορούσα να δω τον καπνό που σιγά σιγά γέμιζε τον ουρανό με ένα αποκρουστικό γκρί – καφέ χρώμα. Από την κατεύθυνση του ανέμου μπορούσα να καταλάβω ότι αν δεν την σταματούσαν οι πυροσβέστες ή αν δεν άλλαζε η κατεύθυνση του ανέμου, πριν βραδιάσει, η φωτιά θα έφτανε στον μικρό πλάτανο κι ίσως την επομένη να έβρισκα μονάχα τις στάχτες από ότι ήταν για μένα εκείνη την στιγμή μια μικρή όαση.
Αλλά εκτός από την δυσοίωνη στήλη καπνού, τίποτα δεν προμήνυε τον θάνατο, ακόμα κι ο αέρας ευωδίαζε, θαρρείς, ακόμα πιο δυνατά. Και το νεαρό δεντράκι έμοιαζε ανίκητο, προορισμένο να φιλοξενήσει στην τρύπια αγκαλιά του, πολλούς ποδηλάτες κι οδοιπόρους, περαστικούς ταξιδιώτες κι ανθρώπους εφήμερους με αναζητήσεις κι όνειρα κι ανάγκες, εξίσου εφήμερες...
Όταν τελείωσα το νεράκι μου, κι αφού τα πόδια μου είχαν πια ξεκουραστεί για τα καλά, ανέβηκα στην σέλα και συνέχισα το ταξίδι μου, τραβώντας πρώτα τον μικρό πλάτανο μια φωτογραφία. Λένε πως οι φωτογραφίες είναι μοναδικές γιατί αποθανατίζουν μια στιγμή, μια στιγμή που ποτέ δεν θα είναι ίδια, ποτέ δεν θα μπορεί να επαναληφθεί.
Εγώ ήθελα απλά να μπορώ να θυμάμαι πως εκεί υπήρχε ένας μικρός πλάτανος. Τίποτα παραπάνω.

Κυριακή, 9 Αυγούστου

4 το πρωί. Ξεκινάμε από την Αθήνα. Το πράσινο Lancia, με καινούρια λάστιχα, αλλαγμένα λάδια, φρεσκοπλυμμένο και ορεξάτο, φορτωμένο με δυο ποδήλατα και τα πράγματα μας ρίχνεται στο κυνήγι της ασφάλτου. Η ανατολή μας πετυχαίνει έξω από την Λαμία. Πίσω από μια στροφή του δρόμου ξεπροβάλλει ο ήλιος. Γκαζώνω, η βελόνα καρφώνεται στα 170. Στις 8.30 φτάνουμε στην Λάρισα. Αφήνουμε τον φίλο μας, παίρνουμε έναν γρήγορο υπνάκο για μια ωρίτσα, εγώ είχα κοιμηθεί δυο ώρες το προηγούμενο βράδυ, η κοπέλα μου μία, και συνεχίζουμε. Εγώ στο τιμόνι, η κοπέλα μου να κοιμάται στη θέση του συνοδηγού. Στις 14.30 μπαίνουμε στην Αλεξανδρούπολη. Στάση για χαλάρωμα. Είμαστε εντός χρονοδιαγράμματος. Παρκάρουμε το αυτοκίνητο, ξεφορτώνουμε τα πράγματα, φορτώνουμε τα ποδήλατα, κλειδώνουμε το αυτοκίνητο και ξεκινάμε για το λιμάνι. Το πλοίο ήρθε στις 18.00, ώρα που κανονικά θα αναχωρούσε. Τελικά φεύγει στις 18.50. Μέχρι τις 20.50 που φτάνουμε στην Καμαριώτισσα, κοιμόμαστε στα αεροπορικά του καραβιού. Βγαίνοντας έξω, το σκοτάδι έχει ήδη καλύψει τα πάντα. Γύρω στις 21.30 ξεκινάμε με τα φωτάκια μας να αναβοσβήνουν για να καλύψουμε τα 14 χιλιόμετρα μέχρι το κάμπινγκ. Φτάνουμε μετά από 45 λεπτά, στήνουμε την σκηνή μας και κατά τις δώδεκα βυθιζόμαστε σε βαθύ ύπνο.

Η μαγεία έχει μόλις αρχίσει...

Δευτέρα, 10 Αυγούστου

Δεξαμενή συλλογής υδάτων που προσωρινά χρησιμοποιείτε ως ποδηλατοδρόμιο…
Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον set από φωτογραφίες

Enjoy!

http://www.flickr.com/photos/29432344@N06/sets/72157619746701043/show/

pantos h eleftheriou venizelou sth nea smirni einai apo tous kaliterous dromus gia podilato sthn athina....oi odhgoi os epi to pleiston simetehoun kai aftoi

sthn nea epoxi....PODHLATA STOUS DROMOUS