Πόλη

Σπίτι, δουλειά, δουλειά σπίτι... και τούμπαλιν.
Καλοί μισθοί, το μεροκάματο έβγαινε, αλλά λίγος χρόνος για να ξοδευτεί ποιοτικά.
Κάθε χρόνο αναμονή 11+ μήνες για τις 3 εβδομάδες που θα φύγουμε από την Αθήνα για να ξεσκάσουμε λίγο.
Φτάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε να κυκλοφορίσουμε στη γειτονιά μας... σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας?
Όσο για ποδήλατο... ζοριλίκια. Μέσα στην Αθήνα για να κυκλοφορήσεις "βάφεσαι με τα χρώματα του πολέμου", ενώ για να βρεις λίγο καθαρό αέρα έπρεπε να το φορτώσεις στο αυτοκίνητο και να πας σε κάποιο κοντινό βουνό.
Νισάφι πια... φτάνει.

Μετά από αρκετή σκέψη, η καλή μου και εγώ τα βροντήξαμε όλα και πάμε να ζήσουμε στην επαρχία.

Καλημέρα Καλαμάτα, καλημέρα "ζωή"!

Κάτοικοι πλέον μια πόλης που οι άνθρωποι ακόμα χαμογελάνε. Που υπάρχει εμπιστοσύνη και καλή διάθεση. Που βρίσκεις ποιότητα ζωής. Που μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητό και όλες (μα όλες) οι μετακινήσεις να γίνονται με το ποδήλατο.
Μια πόλη που ακόμα μπορείς να αφήνεις το ποδήλατο ξεκλείδωτο έξω από την καφετέρεια (μαζί με τα υπόλοιπα ποδήλατα).
Λες στον Καλαματιανό ποδηλάτη για πέταλο και σε θεωρεί χαζό... "τα ποδήλατα δεν είναι άλογα για να χρειάζονται πετάλωμα" σου απαντάει χαμογελώντας!

Χαιρετώ όλους τους Αθηναίους συμφορουμίτες, όσους έχω γνωρίσει από κοντά, αλλά και όσους τα έχουμε πει ηλεκτρονικά. Ευχαριστώ για τα χιλιόμετρα που ποδηλατίσαμε δίπλα-δίπλα. Καλό κουράγιο παιδιά!
Αν κάποιος από εσάς προγραμματίζει καμιά βόλτα προς τα κάτω... ας μου ρίξει ένα pm... κερνάω τσίπουρα!

Τέλος μια συμβουλή για όσους κάθονται και μιζεριάζουν και το μόνο που κάνουν είναι να γκρινιάζουν ότι όλα τους βρωμάνε: Μια απόφαση είναι. Αν δε γουστάρετε το μέρος που ζείτε, αν θεωρείτε ότι κάπου αλλού θα ζήσετε καλύτερα (επαρχία, Ολλανδία, Βερολίνο, ή όπου αλλού σας αρέσει)... ξεκολλάτε! Μην κάθεστε μπροστά από το πληκτρολόγιο να μιζεριάζετε!

Ανάποδα στη Β. Σοφίας ο ένας, ανάποδα στη Συγγρού ο άλλος, αμάν ρε παιδιά! Μου σπάσατε τα ούμπαλα ρε φλώροι! Τη ζωή μας που πάει ανάποδα τα τελευταία 300 χρόνια δεν τη βλέπετε? Η ερμηνεία του ΚΟΚ μας μάρανε…

Γεια σε όλο το σάιτ. Καιρό είχα να γράψω κάτι, δεν είχα και ίντερνετ από το καλοκαίρι κ μετά. Λοιπόν, καλώς ή κακώς ήρθαν έτσι τα πράγματα που πλέον είμαι μόνιμος κάτοικος Κομοτηνής. Αφού βρήκα σιγά σιγά τα πατήματά μου, είπα να κάνω πράξη όσα σκέφτομαι γι' αυτήν την πόλη σχετικά με το ποδήλατο πάντα και ανάλογα με τις δυνάμεις μου βέβαια. Βρεθήκαμε τα παλιά μέλη του τοπικού, αλλά κοντά 2 χρόνια, ανενεργού ποδηλατικού συλλόγου της πόλης, ώστε να ενεργοποιήσουμε και πάλι το σύλλογο. Εκλέξαμε νέο δ.σ. και έγινα πρόεδρος (όπως όλοι οι έλληνες κάποια φορά στη ζωή τους, χαχα). Φροντίσαμε αμέσως να ξεκινήσουμε τις δράσεις μας. Βασική προτεραιότητά μου είναι τα παιδιά και η δημιουργία ποδηλατικού δικτύου.(Το αγωνιστικό το έχουμε αφήσει ως σύλλογος προς το παρόν). Έτσι ξεκινήσαμε με τα σχολεία και με τη νέα δημοτική αρχή. Τα νέα όσον αφορα τη δημιουργία ποδηλατικού δικτύου είναι πολύ καλά. Την περασμένη βδομάδα μας προσκάλεσαν στο δημαρχείο όπου είδαμε τον σχεδιασμό του ποδηλατικού δικτύου που θα γίνει και κάναμε τις παρατηρήσεις μας. Είναι ένα πολύ καλό δίκτυο-ειδικά αν γίνει έτσι ακριβώς όπως το είδαμε. Γενικά, είναι όλα έτοιμα και ευέλπιστουμε πως μέσα στο 2011, θα ξεκινήσουν τα έργα. Εμείς, σε κάθε περίπτωση, είμαστε εδώ και θα επιβλέπουμε το θέμα πάρα πολύ στενά. Τουλάχιστον φαίνεται να υπάρχει θέληση για να γίνει κάτι σωστό και όχι προχειρότητες. Ήδη έχω μιλήσει με παιδιά από εδώ σε περίπτωση που χρειαστώ βοήθεια σε κατι (π.χ. σχεδιασμό μιας αφίσας). Απλά ήθελα να σας πω - και ευτυχώς γνωριζόμαστε- πως αν χρειάζεται ως σαιτ ή ως ποδηλατικές ομάδες να επικοινωνήσετε με κάποιον από Κομοτηνή, μπορείτε να κάνετε απευθείας μαζί μου. Η συνεργασία σας είναι πολύτιμη! Για αρχή, μην μας ξεχάσετε από την Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία και -επιτέλους- να μπει μέσα και η Κομοτηνή! Και το τηλέφωνό μου είναι στη διάθεσή σας, αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει, μπορεί να μου το ζητήσει.

Είναι περασμένα μεσάνυχτα...μόλις παρακολούθησα στο internet ένα ντοκιμαντέρ για την Αθήνα. Μάλλον τα πράγματα ειδικά στο κέντρο της πόλης μας ειναι χειρότερα από όσο πίστευα.

Μεγάλωσα στο Μεταξουργείο και στην Κυψέλη και ποτέ δεν φοβόμουνα να την περπατήσω αυτή την πόλη. Μικρό παιδί ακόμα, 14 ετών, και κατέβαινα από Πατήσια - Μεταξουργείο μέσω Πατησίων και πλ. Βάθης. Τώρα μερικές φορές το παραδέχομαι, φοβάμαι στο δρόμο. Ίσως να μην είναι μόνο η αύξηση της εγκληματικότητας, ίσως να είναι και τα πολλά αμάξια, ο κόσμος που κοιτάει πιο περίεργα. Δεν κάνω αρκετό ποδήλατο εδώ και 1 χρόνο περίπου και σήμερα που έκανα λίγο πετάλι ένιωθα ανασφάλεια ακόμα και σε δρόμους που παλιότερα περνούσα κάθε μέρα.

Αν και δεν έχω δίπλωμα οδήγησης, ούτε στην οικογένεια μου είχαμε ποτέ αμάξι, άρχισα πλέον να νιώθω οικεία με την εικόνα των αυτοκινήτων στα πεζοδρόμια. Μένω πλέον λίγο πιο μακριά από το κέντρο (Ν. Ηράκλειο). Ειδικά και με τια απεργίες τώρα στα ΜΜΜ με έχει πιάσει απελπισία. Προσπαθώ να τελειώσω και τις σπουδές μου...όλα γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου...σπουδές, οικονομική κρίση, ανεργία, απεργίες. αυτοκίνητα, άγχος για εμένα και την οικογένεια μου.