Πόλη

Μετά από μερικά χρόνια ξενιτιάς αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην μαμά πατρίδα (ναι, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς κτλ. κτλ.) και εκτός από τα πράγματά μου κουβάλησα μαζί και την συνήθεια του ποδηλατείν. Χτες λοιπόν αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου ποδηλατική έξοδο στην Αθήνα (διαδρομή Πατησίων- Αλεξάνδρας- Παγκράτι για δουλειές, και Βουλιαγμένης- Αλίμου- Παραλιακή για επιστροφή στο σπίτι).
Πέραν των αναμενομένων προβλημάτων στην κίνηση, εξεπλάγην από τον σεβασμό των οδηγών αυτοκινήτων προς τον ποδηλάτη! Έχοντας ποδηλατήσει επί συναπτά έτη στην Αγγλία από και προς την δουλειά, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, δεν διαπίστωσα μεγάλες διαφορές. Σαφώς, δεν είμαστε Ολλανδία ή Βέλγιο, μας λείπει η παιδεία, και οι δρόμοι μας δεν είναι τόσο καλοί, όμως οδεύουμε προς την σωστή κατεύθυνση. Εντυπωσιάστηκα ομολογώ.
Έλα όμως που στην Αθήνα, πέραν των αυτοκινήτων, υπάρχει πληθώρα μηχανακίων, και εδώ μπερδεύεται το πράγμα. Καλά να σου κορνάρουν όταν προσπαθείς να περάσεις σταματημένα αυτοκίνητα, επειδή εκείνοι σαφώς είναι πιο γρήγοροι, καλά να σε προσπερνάνε 5 μέτρα πριν την στροφή και να σε κλείνουν για να στρίψουν, αλλά ρε παιδιά, στο φανάρι να σε σπρώχνουν για να περάσουν μπροστά δεν το περίμενα (δις!!!)! Τουλάχιστον ο δεύτερος μου είπε «κάνε στην άκρη», ο πρώτος απλά μου έσπρωξε το τιμόνι με το χέρι του χωρίς να πει κουβέντα...
Και αναρωτιέμαι, οι μοτοσικλετιστές δεν είναι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν τους αυτοκινητιστές ότι πρέπει να τους σέβονται, να τους αφήνουν χώρο στο δρόμο και να τους υπολογίζουν σαν ένα κανονικό όχημα; Δεν θα έπρεπε λοιπόν αυτοί να δίνουν το καλό παράδειγμα; Ρητορικές ερωτήσεις που έχουν γίνει πραγματικές...
Θα σας δω σε λίγο στους δρόμους (πάνω στο ποδήλατο μου) και ελπίζω σήμερα όλοι οι δικλυστές να γίνουμε φίλοι .

Τι κάνετε παλιόπαιδα? Με πεθυμήσατε καθόλου? Κι εγώ... Μα καθόλου όμως! Αλλά έλα που πλακώσανε οι λεωφορειατζήδες τις απεργίες παρέα με τους σιδηροδρομικούς και τους μετρομανιακούς κι έτσι, εμείς οι εξαρτώμενοι από τα ΜΜΜ βρεθήκαμε ξεκρέμαστοι. Βέβαια καλά κάνουνε οι άνθρωποι κι απαιτούνε το δίκιο τους και τους υποστηρίζω. Μα από την άλλη πρέπει κι εγώ να πηγαίνω στη δουλειά. Μηχανοκίνητο όχημα δεν διαθέτει το κατάστημα οπότε είπα κι εγώ να ξεκινήσω αυτό που τόσο καιρό διαβάζω εδώ μέσα: «στη δουλειά με το ποδήλατο»! Τελικά αποδείχθηκε πως η «ευγενής» και «ήπια» ποδηλατική μετακίνηση είναι ένας αστικός ΜΥΘΟΣ! Να γιατί:

Κατ’ αρχήν υπάρχει το πρόβλημα… πάρκινγκ! Δηλαδή ρε παιδιά ΕΛΕΟΣ! Αντε να το καταλάβω να ‘χεις πρόβλημα με το αυτοκίνητο. Αλλά χρειάζεται να αγχώνεσαι ΠΟΥ διάβολο να αφήσεις το ποδήλατο στη δουλειά σου? Δε βαριέσαι, εμείς οι κομπιουτεράδες έχουμε πάντα ένα κλιματιζόμενο χώρο που δουλεύουμε μέσα χωτοί κι αφού το ποδήλατό μου είναι πολιτικοποιημένο και πιστεύει στη διεθνή ειρήνη και τον παγκόσμιο αφοπλισμό αποφάσισα να το αφήνω ακριβώς μέσα στην αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή (DMZ)! Έτσι λοιπόν μπορώ να χαϊδεύω τη Brooks όταν έχω ανάγκη ν’ ακουμπήσω λίγο σφιχτό δέρμα, γιατί γκόμενες δεν παίζουνε τέτοιες δύσκολες εποχές.

Το επόμενο πρόβλημα είναι οι πρώτες, διερευνητικές περισσότερο, διαδρομές για να βρεις τη λιγότερο ανηφορική και περισσότερο απολαυστική. Εδώ το πρόβλημα είναι πως χρειάζεται να περάσω από Ζωγράφου/Γουδί οπότε η ανηφόρα είναι μέσα στο πρόγραμμα αλλά δε βαριέσαι, έχει και τα καλά της. Φτάνεις στη δουλειά τσίτα κι είσαι έτοιμος να τους πλακώσεις όλους στο ξύλο!

Πάνε 5 χρόνια από τότε που επέλεξα το ποδήλατο αντί της μηχανής για να μεταφέρομαι καθημερινά. Μετά από τόσα χιλιόμετρα δεν είναι ούτε η πραγματικότητα της οικονομίας, ούτε της οικολογίας, ούτε της ταχύτητας, ούτε της γυμναστικής, ούτε της ηρεμίας, ούτε της απλότητας, ούτε και η αδιαμφισβήτητη κοινωνικότητα αυτού του μέσου μεταφοράς που συνεχίζει να με κερδίζει. Είναι η απίστευτη, η ακαταμάχητη αίσθηση της αυτοκίνησης, της αυτονομίας, της απεξάρτησης από τεχνοεμμονές που δήθεν προσφέρουν λύσεις. Είναι η αίσθηση του βέλτιστου, 5.000 θερμίδες ανά 100 χλμ. Αυτό είναι όλο.