Πόλη

Δεν ξέρω τι θα πει ο φίλος μου ο Μπάμπης για τον Θρύλο. Μπορεί να περάσει στην επόμενη φάση, μπορεί και όχι.
Δεν ξέρω δηλαδή αν ΠΕΡΝΑΕΙ.
Δεν ξέρω επίσης τι θα πει ο έταιρος φίλος μου ο Αντώνης για τα νέα μέτρα. Τα περνάει από εκεί που θέλει να τα περάσει; Κι αν τα περάσει, τότε ο λαός πως θα περνάει με αυτά;
Δεν ξέρω δηλαδή αν ΠΕΡΝΑΕΙ.
Εκείνο που ξέρω είναι πως ό,τι στενωπό κι αν βρω μπροστά μου, το ποδηλατάκι μου ΠΕΡΝΑΕΙ!
Όταν φτάνει στο φανάρι ή στο STOP και είναι στριμωγμένες διάφορες τετράτροχες και δίτροχες βενζινορουφήχτρες, τότε το ποδηλατάκι μου είτε στριμωχτά, είτε με χάρη, είναι σίγουρο πως ΠΕΡΝΑΕΙ!
Κάποτε οι οδηγοί των δίτροχων βενζινορουφήχτρων ακούν το κουδούνι μου, με κοιτάνε περίεργα και με ρωτάνε «μα καλά περνάς από εδώ;» και τότε εγώ τους φωνάζω μα φυσικά, ΠΕΡΝΑΕΙ!

ΠΑΡΑΞΕΝΑ
Στο δρόμο, προς την Εσπλανάδα, στο Τάε Κβο Ντο, μωρό-όφις, ασημίζων, με μοναδικές ελικοειδείς κινήσεις, διέσχιζε με μοναδική ταχύτητα το δρόμο.

Τεράστιος λόφος χώματος εκεί που ήταν ο χώρος πλάϊ στην Ιπποδρομιακή αλάνα.

Μουσουλμάνα με μαύρο ένδυμα και λευκό τσαντόρ, ψαρεύει επιτυχέστατα, με ρυθμούς εντυπωσιακούς στην προκυμαία του Φλοίσβου.

ΟΣΜΕΣ
Εκεί που περιπλανιέμαι στην πατρίδα μου την Καλλιθέα “ακούω”, όπως έλεγε η γιαγιά μου ανάποδα την οσμή,
τσιγάρισμα κρεμυδιού,
παστρική μπουγάδα (απορρυπαντικό Α),
λουλούδια γιασεμοειδή,
ψήσιμο ψωμιού,
ξανά παστρική μπουγάδα (απορρυπαντικό Β),
βαφή αυτοκινήτων,
σουβλάκια πλάϊ σ’ ένα εφταπαγωμένο τεράστιο ποτήρι μπύρα (breakfast at Tifany’s; Όχι πρωϊνό στις Τζιτζιφιές!).

ΟΛΑ ΖΩΗ! ΟΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Βγήκα και σήμερα το πρωί στους δρόμους με το ποδηλατάκι μου καλογυαλισμένο και «ετοιμοπόλεμο». Καθώς το δουλεύω όλο και περισσότερο, λειτουργεί σαν «μοτεράκι» και μου δίνει άριστα αποτελέσματα. Όπου «μοτεράκι» βάλε τα πόδια μου που γυρίζουν τους τροχούς διαρκώς χωρίς καθόλου να το...«σκέφτονται».
Δεν έχω διανύσει μεγάλη απόσταση όταν «τη βγήκα» από δεξιά σε μία στροφή. Είδα πως με «έπαιρνε» καθώς ο χώρος ήταν αρκετός και οι υπόλοιποι ακινητοποιημένοι.
Τότε άκουσα ένα σχόλιο: «από δεξιά σκοτώνει».
Ο τόνος της φωνής ήταν φιλικός, οπότε έκοψα λίγο και έσκυψα στο παράθυρο:
- Τι είπες φίλε;
- Είπα πως από δεξιά σκοτώνει, ξέρω, μηχανή οδηγώ (εκείνη την ώρα βέβαια οδηγούσε SMARTάκι).

Αχ Κούλα μου, εγώ την Κηφισιά δεν την αλλάζω. Όχι μόνο για το πράσινο και τα μαγαζιά. Κυρίως γιατί δεν έχει ξένους. Εμένα με ξέρεις, δεν είμαι ρατσίστρια αλλά τους ξένους δεν τους μπορώ. Να ήταν τουλάχιστον λίγο πιο ανοικτοί στο χρώμα. Σαν τη Μάιρα που έχουμε στο σπίτι και προσέχει τη μικρή. Ξέρεις, τη Μάιρα από τις Φιλιππίνες. Πολύ καλή κοπέλα. Ξέρει και αγγλικά και μαθαίνει στη μικρή. Κι εγώ έχεις δει πόσο καλά της φέρομαι. Τα άπλυτά μου δεν τα αφήνω όπου κι όπου για να τα μαζεύει, στις άκρες των δωματίων μόνο για να τα βρίσκει εύκολα. Την είχαμε πάρει μαζί και διακοπές στο νησί με τον Τάκη. Εμείς κάναμε το μπάνιο μας κι εκείνη πρόσεχε τη μικρή. Έκανε κι εκείνη το μπάνιο της, τι έτσι θα την αφήναμε χωρίς μπάνιο;