Το ιστολόγιο του/της ofios

Άκου ρε τι μου ζήτησε το μ@λ@κισμένο!!!
Ποδήλατο, ρε μ@λ@κ@, ποδήλατο!!!
Τού λέω, ρε παλληκάρι μου, δε θες να σου πάρω ένα παπί, ένα μηχανάκι, ένα βεσπάκι από 'κείνα τα μπόλικα, τα τεράστια, τα μουράτα, τώρα πούγινες δεκάξι κι' έχουμε και τον θείο το Βλάση στο τμήμα να μας βγάλει δίπλωμα-μαϊμού, εσύ θες ποδήλατο;;;
Ναι, μου λέει, έχω βρει ένα και μ' αρέσει πολύ!
Ρε, μπας και πρέπει ν' ανησυχώ, του λέω, ποιός άλλος έχει ποδήλατο;
Ο Σταύρος, ο Μάκης, ο Γιώργος, ο Τζίμης, ο τάδε, ο τάδε...
Καλά, του λέω, αυτοί δεν έχουνε πατεράδες να τους φροντίσουν , να τους πάρουν ένα μηχανάκι να κυκλοφορούν με αξιοπρέπεια , σαν κύριοι, τί είναι φτωχοί είναι και παίρνουν ποδήλατα στα παιδιά τους; Και στο κάτω-κάτω εγώ δε γουστάρω να γυρνάς με τους καρμίρηδες, να σε βλέπει η γειτονιά και να λέει "καλά, δεν έχει αυτός πατέρα να τονε νοιάζεται;"
Είναι, μου λέει, τρόπος ζωής και είμαι αυτόνομος και δεν επιβαρύνω με τις βεζίνες και το περιβάλλον και που ο πλανήτης δεν αντέχει και κάποιο θερμοκήπιο ξέρω 'γώ ποιανού που τόδειξε και ο ΣΚΑΪ, που να χέσω το ΣΚΑΪ με τα φίδια που πάει και δείχνει και λαλάς και 'συ , του λέω, και μου θες ποδήλατο!!! Δε σου δίνω ρε, δεν πληρώνω εγώ για πετάλια και τέτοιες ξετσιπωσές!!!
Και τί μου λέει;
Δε πειράζει, θα δουλέψω και θα το πάρω μόνος μου! άκου, ρε τί μούπε, να δουλέψει ο δικός μου ο γυιός για να πάρει ποδήλατο!!!
Και πού θα δουλέψεις ρε λεβέντη μου, του λέω, στο σούπερμάρκετ, μου λέει!!!
Και η ξεφτίλα, ρε αγόρι μου, του λέω, να μάθει η γειτονιά πως κουβαλάς νταλίκες στο μπακάλικο γιατί δε σου δίνω, πού την βάζεις;;; Η δουλείά δεν είναι ντροπή , μου λέει. Ντροπή μπορεί να μην είναι για σένα, του λέω, είναι όμως για μένανε πούχω κι' ένα πρόσωπο στην κοινωνία!!!
Έ, τότε, δώσε μου, μου λέει, να πάρω ποδήλατο !!! Το κωλόπαιδο, πού τάμαθε αυτά να μιλάει έτσι σε μένανε που θέλω το καλό του, ποιός πο&στης του τάμαθε!!!

Ανεβαίνω την Φιλολάου αγκομαχώντας.
Κάποιος συστηματικά έχει προσθέσει τουλάχιστον από μία ανηφόρα σε όλες ανεξαιρέτως τις διαδρομές μου.
Δεν δίνω καμμία σημασία στην αστεία ανωφέρεια της Λαμπράκη, ξέρω πως στην πλατεία θα κάνω αριστερά και θα ταξιδέψω στον χρόνο.
Μέσα στο ήσυχο Κυριακάτικο πρωινό στρίβω αριστερά στην πλατεία της Καισαριανής, μπαίνω στα χαμηλά σπίτια με τις αυλές και βρίσκω μυρωδιές και εικόνες από τον Καραγάτση και τον Βενέζη: τσιγαρισμένο φαγητό, γειτόνοι με τα καφεδάκια στις καρέκλες τους στην άκρη του δρόμου, ασβεστωμένα πεζοδρόμια και δέντρα μέχρι τη μέση, αγουροξυπνημένα μικρά μ' ένα κουλουράκι στο χέρι, ραδιόφωνα να μουρμουρίζουν συντροφιά, λιβάνι, σκεπάσματα απλωμένα στον ήλιο, γεράνια και βασιλικά.
Όλα θα πάνε καλά, μόνο μην σας ακούσει ο εργολάβος και σας βρεί...
Μετά οι ευκάλυπτοι, σε πνίγει το άρωμα και η δροσιά, αρχή της ανηφόρας της Πανεπιστημιούπολης. Θέλει ρυθμό, ειδικά με τα έξι (οκτώ μείον το ΦΠΑ) επιπλέον κιλά μου, θέλει ρυθμό και υπομονή.
Και πάλι ο καταραμένος συνομώτης έχει τσοντάρει δυό-τρείςστροφές και καμμιά πεντακοσαριά μέτρα παρατεταμένης ανηφόρας και στο τέλος έχει βάλει κι' έναν λοφίσκο με ένα νεροφάγωμα ,που μέσα του χωράει το ποδήλατό μου με όλα του τα ξαδέρφια.

Δεκαπέντε λεπτά μετά, πίνω νερό στην Καλοπούλα και με θαυμάζω εμένα τον Φαρισαίο, που ευτυχώς δεν μοιάζω με κάτι γνωστούς μου που μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα και σαν να μη φτάνει αυτό μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα και πόσο καλός είμαι ενω μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα...

Ο Υμηττός είναι θεός με την έννοια του αληθινού, ορατού, αντιληπτού, ουσιώδους συμμέτοχου στην καθημερινή ζωή. Βασιλεύει σαν φίλος, αρωγεί σιωπηλά, φέρνει τον ήλιο στις πλάτες του, στέκει και μας παραστέκει, κρυφός και κοντινός.

Ξέρει κανείς σε ποιό site μπορώ να βρω οδηγίες για το πώς ρυθμίζεται αυτός ο διάολος;;;;;
Στης εταιρείας πάντως δεν υπάρχει τίποτε.

Δεν περιγράφεται η απογοήτευσή μου, όταν ανακάλυψα ότι, ο γυιός μου δεν ήθελε να κάνει ποδήλατο... Ποιός, ο δικός μου ο γυιός, ανέβηκε πάνω στο ολοκαίνουργιο ποδήλατό του έκανε δύο πεταλιές και μας δήλωσε ότι προτιμούσε να το τσουλάει παρά να πεταλάρει. Καλά, σκέφτηκα, βρήκε να πάρει απ' τον πατέρα του το κομμάτι εκείνο της ποδηλασίας όπου κουβαλάει το ποδήλατο στον ώμο στ' απάτητα του Υμηττού; Και σαν κλασσικός γονιός που προβάλλει τον εαυτό του στο παιδί του, άρχισα να τον πιέζω να ποδηλατίσει. Τί απειλές και τι είδους έμμεσοι εκβιασμοί επιστρατεύτηκαν, δεν λέγεται, και το χειρότερο είναι ότι, ήξερα πως ήταν λάθος αυτό που έκανα, αλλά, συνέχιζα. Στο μεταξύ, το ποδήλατο πήγαινε μέχρι την πλατεία και γύριζε έχοντας κάνει είκοσι το πολύ μέτρα. Θυσίασα στον θεό της ποδηλασίας κάτι σαμπρέλλες, μιά αλυσσίδα και ένα αλουμινένιο τιμόνι και περίμενα. Ώσπου φέτος, ο νεαρός, τεσσάρων πλέον ετών, ανέβηκε στο ποδήλατο και δεν ξανακατέβηκε ούτε μέσα στο σπίτι. Πώς έγινε τέτοιο θαύμα δεν τόχα καταλάβει. Κράνος, γάντια, παπάκι που κορνάρει με στριγγλιά, φωτάκι πίσω και καλαθάκι, ολοκλήρωσαν την εικόνα, ενώ απ' το μυαλό του ανόητου μπαμπά δεν πέρασε ποτέ, πως ο μικρός είχε φτάσει πλέον στην ηλικία που επιλέγει μόνος του αυτό, που κανένας καταναγκασμός δεν μπορεί να του επιβάλλει. Ο ανόητος μπαμπάς δεν σκέφτηκε ακόμη, πως όλο τον προηγούμενο χειμώνα ο νεαρός τον έβλεπε να ντύνεται με τα ποδηλατικά του και να παίρνει τα βουνά, ενώ είχε προηγηθεί η ιεροτελεστία του καθαρίσματος-λαδώματος-κουρδίσματος του ποδηλάτου, πράγμα που , απ' ό,τι φάνηκε τον γοήτευε σιωπηρά. Βλάκας μπαμπάς...