Aν και είχε ακούσει αρκετές φορές αυτή τη φράση, δεν είχε σκεφτεί ποτέ τι ακριβώς σημαίνει. Πάντως, όχι κάτι καλό, σκεφτόταν ο Λουκάς. Όταν τα τηλεφωνικά, διαδικτυακά ή άλλα σύρματα σιγούν, εξετάζει κανείς διάφορα ενδεχόμενα...
Απόγευμα στον κήπο του ναού.
Ιούνιος κι έχει βρέξει.
Τα πεύκα κοιτάζονται στις λιμνούλες,
πάνω στο τσιμέντο.
Η Ρόζα, η νεωκόρος, θρυμματίζει
με τη σκούπα τους καθρέφτες.
"Αυτή η βροχή θα μας τρελάνει".
Μεσημέρι καλοκαιριού στο Κάστρο. Ιούλιος. Ο ήλιος πυρώνει τους ασβεστωμένους τοίχους, τα ξεραμένα χόρτα, το σαμιαμίδι που τρυπώνει στην ξερολιθιά. Ο ήλιος δεν αστειεύεται στις Κυκλάδες.
Την είχε δει και κάποιο περασμένο καλοκαίρι, πριν αρρωστήσει. Με την πρώτη ματιά της είχε φανεί παράξενη, ασυνήθιστη. Πολύ κοντούλα και αδύνατη, από τις πιο λιανές ανθρώπινες φιγούρες που είχε συναντήσει. Ο συνδυασμός ηλικιωμένης νησιώτισσας και μοντέρνων, αλλά ρυπαρών και κακοφορεμένων ρούχων την έκανε σουρρεαλιστική.
Τελικά αυτή η καραντίνα έφερε αρκετή ενδοσκόπηση. Ήταν ευκαιρία για πολλά, σκέφτεται η Σοφία, καθώς ετοιμάζει την καλοκαιρινή γωνιά της στη βεράντα. Η μαμά της, που αγγίζει πια τα ογδόντα, δεν έχει αφήσει συρτάρι ούτε ντουλάπι ασυγύριστο. "Εσύ;" τη ρώτησε χθες, όταν συναντήθηκαν στον κήπο. "Διαβάζω Hemingway στο διαδίκτυο. Έχω βρει κάτι αναλύσεις..." "Ο Hemingway δεν θα'ρθει να σου ξεσκονίσει", την προσγείωσε η μάνα της. Ουδέν αληθέστερον τούτου, αφού ο Αμερικανός καθηγητής που άκουγε χθες στο youtube τον χαρακτήριζε μισογύνη και ναρκισσιστή.